Η συζήτηση έντονη έως υστερική για την τάξη και την ασφάλεια, ξανάρχισε. Στηρίζεται στην κατακόρυφη (λένε) αύξηση της εγκληματικότητας και στο περίφημο «κοινό αίσθημα», που συνδυάζει συστηματικά τη «λαθρομετανάστευση» με την πορνεία, τα ναρκωτικά και το κοινό έγκλημα. Εξηγώντας, ισχυρίζονται, το φαινόμενο «Χρυσή Αυγή».

Το καθήκον των αρχών θα ήταν να μας πληροφορήσουν έγκυρα για το τι

ακριβώς συμβαίνει. Με αριθμούς και στοιχεία. Δεν υπάρχει όμως τέτοια

αντικειμενική πληροφόρηση. Ενώ οι ειδικοί σιωπούν, τουλάχιστον

δημόσια. Υπάρχουν μελέτες για την εγκληματικότητα, αλλά τα κυρίαρχα ΜΜΕ τις παρασιωπούν. Προτιμούν την κατατρομοκράτησή μας.

Παράδειγμα, τα ναρκωτικά. Τα περιφερόμενα ανθρώπινα ράκη, θύματα των ουσιών, ενοχλούν ως τον πανικό τούς πολίτες, που σπάνια όμως

απειλούνται από αυτούς. Λίγοι αναλύουν το γιατί τόσοι άνθρωποι

καταφεύγουν στις απαγορευμένες ουσίες, αλλά και γιατί πολλοί

περισσότεροι καταφεύγουν στις περισσότερο επικίνδυνες και με τον χρόνο θανατηφόρες επιτρεπόμενες, δηλαδή το αλκοόλ και τον καπνό, με το τεράστιο κοινωνικό κόστος. Γίνεται πολύς λόγος για τις αντιμνημονιακές αυτοκτονίες. Υπάρχουν, αλλά είναι η εξαίρεση και ως προς το σύνολο των αυτοκτονιών και σε σχέση με όλους τους άλλους τρόπους φυγής από μια απάνθρωπη, όπως τη θεωρούν, πραγματικότητα. Και από την αδυναμία αντιμετώπισης των προσωπικών και μη προβλημάτων της ζωής. Όταν ο Μιμίκος και η Μαίρη αυτοκτόνησαν, πέφτοντας από την Ακρόπολη, δεν υπήρχαν μνημόνια…

Με τις απαγορευμένες ουσίες, υπάρχει μια απόλυτη βεβαιότητα: όλες οι

κατασταλτικές πολιτικές αντιμετώπισής τους, έχουν αποτύχει. Δεν

μπόρεσαν καν να περιορίσουν τον αριθμό των χρηστών. Καταστολή σημαίνει παρανομία και παρανομία σημαίνει λαθρεμπόριο ως το έγκλημα. Ξοδεύονται δισεκατομμύρια δολάρια για τη δίωξη των λαθρεμπόρων. Που κερδίζουν πολλά περισσότερα. Τα κέρδη ανακυκλώνονται σε νόμιμες δουλειές, σε όλες τις χώρες της γης, παρά τις αυστηρές νομοθεσίες ελέγχου της νομιμότητας των διακινούμενων κεφαλαίων. Ήδη, εδώ και πολλά χρόνια, το «μαύρο χρήμα» που περιλαμβάνει πολλές άλλες πηγές (πορνεία, φοροδιαφυγή, κοινό έγκλημα), έχει καθημερινή πρόσβαση στην πολιτική, την αστυνομία, τη δικαιοσύνη. Υπάρχουν περιοχές (Μεξικό, Κολομβία, Αφγανιστάν κ.ά.) που ελέγχονται πλήρως, ή σε μεγάλο βαθμό, από τους εμπόρους ναρκωτικών.

Είναι αυτονόητο ότι μπροστά σε μια τέτοια αποτυχία, θα έπρεπε να

αλλάξουμε πολιτική. Πολλοί προτείνουν εδώ και χρόνια την ελεγχόμενη

χορήγηση ουσιών από νοσοκομεία και ειδικά κέντρα. Άντε όμως να πείσεις την κ. Παπαρήγα και όλους τους φοβικούς, ότι ένα τεράστιο εγκληματικό λαθρεμπόριο, που αρχίζει από την παραγωγή και καταλήγει στην Τοσίτσα, δεν αντιμετωπίζεται με διώξεις, αλλά με την κατάργηση του αιτίου του.

Θα προσθέσω το εξής: οι διαμαρτυρίες των πολιτών για το «θέαμα» που

προσφέρουν δημόσια οι χρήστες, δεν ανταποκρίνονται σε πραγματικούς

(υπαρκτούς πάντως) κινδύνους, όσο σε «αισθητικές», ανθρώπινες πάντως, φοβίες. Αλλά είναι συχνά υποκριτικές. Απόδειξη, το συστηματικό αίτημα απομάκρυνσης των κέντρων αποτοξίνωσης από τις γειτονιές των διαμαρτυρομένων• αλλά και το αίτημα απομάκρυνσης των ενοχλητικών χρηστών, χωρίς να σκέφτονται ότι αν τους διώξουν από μια μεριά, θα συγκεντρωθούν σε άλλη. Έτσι «καθάρισε» η πλατεία Εξαρχείων και έχουμε την Τοσίτσα.

Δεν συμβαίνει κάτι διαφορετικό με την εγκληματικότητα των ξένων.

Συγκρίνεται η παραβατικότητα πεινασμένων μεταναστών με τη συνολική εγκληματικότητα των γηγενών, χωρίς κοινωνικά κριτήρια. Παράδειγμα, τα ποσοστά ξένων και Ελλήνων στις φυλακές. Ξεχνώντας ότι οι ξένοι καταδικάζονται συστηματικά σε αυστηρότερες από τους «δικούς μας» ποινές και για αδικήματα συχνά διαφορετικά, με κυριότερο την απουσία άδειας παραμονής. Ξεχνούν πολλοί ότι το κοινό έγκλημα (ληστείες, φόνοι, κλοπές κ.τ.λ.), δεν έχει εθνικότητα κι ας έχει ενίοτε πολιτική ακραία χροιά. Το διαπιστώσαμε στην Καβάλα και αλλού. Με την υπόθεση του λαθρεμπορίου όπλων από τις ΗΠΑ, στην Κρήτη. Με τους μαφιόζους εκτελεστές στην Κύπρο. Με τόσα άλλα.

Όλοι γνωρίζουμε ότι το πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας δημιουργήθηκε από τις Αρχές, που στέλνουν ομαδικά μετανάστες από τα σύνορα στην πρωτεύουσα για να μελετήσουν οι αρμόδιοι τις αιτήσεις χορήγησης πολιτικού ασύλου, αλλά ο διαδικασίες είναι πολύμηνες, ενώ οι μετανάστες δεν έχουν στο μεταξύ πού να κοιμηθούν και πού να φάνε και τους αναλαμβάνουν συμπατριώτες τους, που αυτοί «ξέρουν»… Υπάρχουν άλλες πολιτικές; Υπάρχουν και τις αποπειράθηκε ο Δήμος Αθηναίων. Απέτυχε όμως, όπως με την εγκατάσταση σπουδαστών στα ξενοδοχεία που κλείνουν. Γιατί; Βλέπε ιδιωτικά συμφέροντα και κράτος.

.

Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος