Έτσι, μεταξύ μας. Κλείνουν οι πόρτες. Αφού μαθαίνουμε «πως τα θέλουν, τα παθαίνουν», για έναν τους ο λόγος, με προφανή για το μαθητή αυτόν συμπτώματα που χρήζουν άλλης, εξωσχολικής αντιμετώπισης, και …σχολικής ανοχής (έτσι δηλαδή εν δικαίου κράτει θα αναμενόταν, έτει σωτηρίω 2021). Οι κριτές «κόβουν τη φόρα». Με άλλα λόγια «δεν τους νοιάζει». Αφού κανείς δεν τους υποχρεώνει να είναι άνθρωποι. Ο μαθητής.. «ας πάει». Υπερασπίστηκαν τους συμμαθητές του. Μπορεί να μπουγελώνονταν. «Τι θα πουν για μας». Εύγε!

Ορθά: η ενσυναίσθηση δεν επιβάλλεται σε τιμητές. Πότε όμως στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και εν γένει στην ελληνική διοίκηση ρητά, υπό τις γραμμές και τις συμβάσεις του θετικού δικαίου θα ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ; Με άλλα λόγια θα υπάρξουν συγκεκριμένες προβλέψεις ώστε τα άτομα, οι πολίτες, να μη βιώνουν την υποτίμηση σε ψυχοσυναισθηματικό και γενετήσιο επίπεδο; Ανεξαρτήτου ηλικίας.

Πώς είναι δυνατό αμειβόμενοι εκπρόσωποι του Δημοσίου να καταπατούν φραστικά το Σύνταγμα ανοικτά, ενώπιον κοινού, εν υπηρεσία, να χωρίζουν τους ανθρώπους, να προσβάλλουν ταυτότητες, να επιδικάζουν;

Ας θεσπιστεί εδώ και τώρα θετικό δίκαιο που θα ξεπερνά την κοστοβόρα και χρονοβόρα Δικαιοσύνη, ώστε ανάλαφρα να πάψει το αίσχος του διασυρμού της ατομικής αξιοπρέπειας από εκείνους/ες που τους/τις πληρώνουμε όλοι/ες μας. Κατά την υπηρεσία τους εποπτεία και έλεγχος όσων εκπροσωπούν το Δημόσιο για τη συμπεριφορά και τα λεγόμενά τους. Η ευγένεια δεν μπορεί να επιβληθεί. Η συντεταγμένη πολιτεία όμως γιατί ανέχεται Βανδέες κι αρματολίκια;

Στις ταινίες του Μπέργκμαν είναι οικείο να επιστρέφει, να επανεκτίθεται η φιγούρα τού Βεργκέρους, ηθικολόγου, του κήνσορα, του δρώντα ή υποσύνειδου εκμαυλιστή. Στην Ελλάδα πολλοί πληρωνόμαστε από το δημόσιο για να είμαστε επίσης δημόσιοι, ακλόνητοι, απείραχτοι Βεργκέρους. Για να αυθαιρετούμε δημοσίως δημοσία δαπάνη. Δικαιωμένοι εκμαυλιστές, φραγγελιούχοι φρονηματιστές, υπεύθυνοι ευθυνόφοβοι, οι δάσκαλοι διδάσκοντες που δεν εκράτουν. Μεμψιμοιρούν, μετράνε, ξαναμετράνε.