Η διακυβέρνηση έχει σχετικότητα, χρονικά όρια, υπάγεται στοιχειωδώς στους κανόνες της πραγματικότητας, επιδιώκει να έχει μια παραλληλία μαζί της, επιζητεί και εργάζεται για την ανταπόκριση στις ανάγκες των ανθρώπων.

Η κυβερνητική αντίληψη, όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από τις στάσεις, τις συμπεριφορές, τον λόγο και τις αποφάσεις, δεν υπόκειται σε κανένα κριτήριο διακυβέρνησης. Είναι άλλο το μέτρο της. Πέρα από την υπεροψία, την κατεδαφιστική προσέγγιση και την απλουστευτική και κυνική επιθετικότητα, το μόνο που απομένει είναι η εξουσία ως αυτοσκοπός.

Από τη σύγκρουση μέχρι τον συμβιβασμό, από τον παροξυσμό μέχρι τη νηνεμία, από την έξαρση μέχρι τον κατευνασμό, η ψευδής συνείδηση που χειραγωγεί και αυτοχειραγωγείται είναι παρούσα. Δεν πρόκειται για απλή άσκηση ψυχολογικής πίεσης και βίας. Πρόκειται για διαδικασία προσβολής και ταπείνωσης του απλού, καθημερινού ανθρώπου. Το ζητούμενο πάντα είναι η τροφοδοσία του ψυχολογικού μετώπου. Εκεί, στο ψυχολογικό μέτωπο, δίνεται και θα δίνεται η μάχη της πολιτικής κυριαρχίας από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάτω από την τρέχουσα επικαιρότητα κρύβεται μεταμφιεσμένη μια βίαιη διαδικασία ταπείνωσης του λαού. Πρόκειται για την επίμονη εργασία με στόχο οι άνθρωποι να αποδεχθούν το ασφυκτικό πλαίσιο της ανάγκης και την αδυναμία άλλων λύσεων. Πρόκειται για την υπογράμμιση της ασημαντότητας του καθενός, που εμπεριέχει έναν ευτελισμό, καθώς κραδαίνει τη ματαιότητα κάθε πολιτικής δράσης και το μάταιο κάθε πολιτικής υψηλοφροσύνης.

Μέσα από το παιχνίδι της ρητορικής που μεταμφιέζει τις πράξεις, ο στόχος είναι να παραμείνουν οι άνθρωποι καθηλωμένοι στην ανάγκη και να συμβιβαστούν με τις συνθήκες που η κυβέρνηση επιθυμεί να επιβάλλει. Αυτό είναι το υπόβαθρο ταπείνωσης επάνω στο οποίο χτίζεται μια νέα συνθήκη παραίτησης και υποταγής των ανθρώπων. Η επιδίωξη που διαποτίζει τον κυβερνητικό λόγο είναι ένας ηττημένος και συνεπώς εύκολα διαθέσιμος στην εξουσία λαός.

Βλέπουμε έτσι η κυβέρνηση να κλείνει πραγματικά και εν δυνάμει κάθε – έστω και μικρή – ευκαιρία αυτοπροσδιορισμού και ελευθερίας για τους νέους ανθρώπους. Πρόκειται για καταστολή επιθυμιών και σχεδίων. Πρόκειται για οργανωμένη διά της εξουσίας άρνηση της δυνατότητας επιλογών των νέων ανθρώπων, που καλούνται έτσι άρρητα να συμβιβαστούν και να υποκύψουν σε μια διαρκή αυτοταπείνωση, η οποία μέρα με την ημέρα θα εγκαθιδρύεται ως επιλογή απελπισίας.

Χρέος του καθενός μας να σπάσει τον κύκλο της ταπείνωσης.