Η Εσθονία ήταν τελικά πολύ μακριά – για ν’ απαντήσουμε και στην απορία του Βαγγέλη Βενιζέλου – ώστε να μπορέσει η ελληνική κυβέρνηση να καλύψει την απόσταση που την χωρίζει από τις ευρωπαϊκές αξίες, τις οποίες άλλωστε απέφυγε και διακομματικά να αποδεχθεί όποτε της δόθηκε αυτή η ευκαιρία.

Αυτή τη φορά ωστόσο έγινε με πιο θρασύ και επιδεικτικό τρόπο. Από την Άνοιξη της Πράγας περάσαμε βίαια στον χειμώνα της Αυγής.

Κι αν η απόσταση του Ταλίν αποδείχτηκε μεγάλη, η απόσταση της Θεσσαλονίκης, που παίρνει την σκυτάλη αυτές τις μέρες, από την πραγματικότητα φαίνεται, για μια ακόμη φορά πολύ μεγαλύτερη.

Από το τέλος των μνημονίων πριν δυο χρόνια, περάσαμε στο τέλος των αυταπατών πέρσι και βαδίζουμε προς το τέλος των όποιων χρονικών περιθωρίων φέτος.

Τα χρονικά περιθώρια δεν στενεύουν βέβαια μόνο για τους κυβερνώντες ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά και για τους αντιπολιτευόμενους μεταρρυθμιστές, όσους τοποθετούν τουλάχιστον τον εαυτό τους σ’ αυτό τον χώρο.

Η εκλογή αρχηγού από τη βάση θα έχει σημασία για τη χώρα μόνο αν πρόκειται για τον αρχηγό μιας νέας, σύγχρονης πολιτικής δύναμης που είναι αποφασισμένη να παλέψει για ριζικές μεταρρυθμίσεις και να εγγυηθεί την πρόοδο και την ανάπτυξη.