Η κορυφαία πράξη αποκατάστασης της δημοκρατίας αμέσως μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών ήταν η νομιμοποίηση του ΚΚΕ και της Αριστεράς, που φέρει την υπογραφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αποτελεί τομή μεταξύ προχουντικής και μεταχουντικής Ελλάδας και τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του «εμφυλιοπολεμικού κράτους» της Δεξιάς. Μαζί με την κατάργηση της βασιλείας, σηματοδοτούν τη Νέα Ελληνική Δημοκρατία.
Αυτή τη Νέα Ελληνική Δημοκρατία, που θεμελίωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, οι αντιδικτατορικοί αγώνες της Αριστεράς, της αντιχουντικής Δεξιάς και των προοδευτικών Ελλήνων, 39 χρόνια μετά, την… αμφισβητεί ο Χρύσανθος (!) και ο Βορίδης! (Αλή-θεια τι παιχνίδια παίζει η Ιστορία…)
Διότι τι είναι η δήλωση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ, στο ΒΗΜΑ FM, ότι αφενός «δεν υιοθετεί τη θεωρία του δημοκρατικού τόξου» και αφετέρου αναρωτιέται «αν το ΚΚΕ είναι εντός συνταγματικού τόξου…». ?Η του Χρύσανθου που θέλει «σώνει και καλά» να «εξομοιώσει» τον ΣΥΡΙΖΑ με τη ΧΑ και να τον θέσει εκτός… «δημοκρατικού τόξου»! Συγκριτικά, φοβούμαι, ότι αυτές οι τοποθετήσεις, ακόμα κι αν έχουν μικροκομματικές αφετηρίες, είναι πολλαπλά πιο επικίνδυνες για τη χώρα και το πολίτευμα απ? ό,τι η τέλος πάντων ποινικά ελεγχόμενη εγκληματική δράση των ναζιστικών «ταγμάτων εφόδου». Μήπως το ?χουν… παρατραβήξει εκεί στο Μαξίμου και ο Σαμαράς, αντί να τους καλύπτει, πρέπει επειγόντως να τους «μαζέψει;». Πρωθυπουργός της χώρας είναι…
Ευτυχώς που οι καραμανλικοί, το μητσοτακαίικο, η Ντόρα, ο Αβραμό-πουλος και πολλοί άλλοι στη ΝΔ έσπευσαν και πήραν αποστάσεις από τις «άφρονες» και υπονομευτικές για το πολίτευμα θέσεις. Να αντιμετωπίσουμε βέβαια τα «τάγματα εφόδου» των ναζιστικών οργανώσεων αποφασιστικά, όχι όμως με τρόπους και «θεωρίες» που κλονίζουν τα θεμέλια του πολιτεύματος, γιατί θα «πάμε για μαλλί και θα βγούμε κουρεμένοι»!
Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: Πρώτον, δεν είναι η ΝΔ και κατ? επέκταση η κυβέρνηση ο μόνος «πυλώνας σταθερότητας» στη χώρα. Πρόκειται για επικίνδυνη άποψη, που περιορίζει δραματικά το εύρος των δημοκρατικών δυνάμεων. Διχάζει το πολιτικό σύστημα και εμπεριέχει στοιχεία κάθετου εθνικού διχασμού, που μας παραπέμπει σε παλιές εθνικο-εμφυλιακές πολεμικές εποχές.Δεύτερον, η δημοκρατική – αντιφασιστική δράση είναι ευρύτερη των «μνημονιακών αντιπαραθέσεων» και δεν πρέπει να εγκλωβίζεται σ? αυτό το σχήμα.
Τρίτον, όπως η ΧΑ δεν είναι «φυσική προέκταση» του συντηρητικού χώρου, έτσι και η «κινηματική πολιτική» στους μαζικούς χώρους των «αντιμνημονιακών δυνάμεων» δεν έχει καμιά συγγένεια με τις οργανωμένες επιχειρήσεις των «ταγμάτων εφόδου». Με μια παρατήρηση: Οταν η αντιπολίτευση «υποκλίνεται» χωρίς όρους και περιορισμούς σε ανεξέλεγκτες κινηματικές πρακτικές που εμπεριέχουν βία γίνεται «εξ αντικειμένου» μέρος ενός «σχεδίου αποσταθεροποίησης» που δεν συμφέρει κανέναν και κυρίως τη χώρα. Υπ? αυτή την έννοια, η βία απ? όπου κι αν προέρχεται πρέπει να καταδικάζεται παρότι όλα δεν είναι όμοια…
Συμπερασματικά, να βάλουμε τέλος στην εγκληματική δράση των ναζιστικών «ταγμάτων εφόδου», χωρίς όμως να θέσουμε σε αμφισβήτηση το πολίτευμα, με αντιδημοκρατικές θεωρίες…