Τρολ, τρολάρω, τρολάρισμα, λέξεις trendy, είναι μόδα.

Αλλά για να λέμε την αλήθεια πρόκειται περί απομιμήσεων.

Τα τρολ τα σωστά μεγαλούργησαν στα όρη της Σκανδιναβίας. Τα γνωριζουμε μέσα από το το έπος «Πέερ Γκυντ» του Ίψεν. Τα ύμνησε και ο Evard Grieg με το απόλυτο τρολοχίτ «in the hall of the mountain king”, όπου υμνεί τον τρολοβασιλιά και την τρολοαυλή του. Έχουν βασιλιά, αξιωματικούς, υπασπιστές και τρολοπριγκίπισσες.

Είναι μοχθηρά, δύσμορφα, βωμολοχούν, έχουν ουρά και κόβουν και κανά χέρι από το άτυχο θύμα που θα βρεθεί στο διάβα τους. Μεταμφιέζονται για να ξεγελάσουν. Αλλά η χαρά τους είναι να αποκαλύψουν το αποκρουστικό πρόσωπο και να απολαύσουν τον τρόμο που προκαλεί στο αφελές θύμα.

Δεν ασχολούνται βέβαια με κόμματα, παρατάξεις, υπόγειες πληρωμές και τέτοια. Ά, όχι…Χαίρονται την καλικαντζαρένια κακόψυχη, φύση τους. Το μεγαλείο της απλότητας!

Η κάθε γενιά  έφτιαξε τα τρολ της καθ’ απομίμηση, προσθέτοντας και κάτι, χωρίς να αγγίξει βέβαια την αρχοντιά των original.. Τα τρολ της δικής μου μεταπολιτευτικής γενιάς, εγκαινίασαν την ενασχόληση με το διαδεδομένο κι αγαπητό τότε άθλημα της «ιδεολογικής πάλης».

Πηγαδάκια, προαύλια σχολών, κεντρικό θέμα ο ανελέητος εμφύλιος πόλεμος των ομάδων της αριστεράς. Η αυθεντική ερμηνεία των ιερών κειμένων, ο χαρακτήρας της επανάστασης, η διαμάχη Κίνας-Ρωσίας και παρομοια καυτά θέματα.

Οι ρήτορες αγορεύουν ως νέοι Δημοσθένηδες, κερδίζει όποιος αποδείξει ότι αυτό που υποστηρίζει… «το είπε και ο Μαρξ»! Ξεκάθαρα πράγματα.

Διέπρεψα στο άθλημα διότι ανέφερα έκδοση, σελίδα και παράγραφο όπου ο Μαρξ έλεγε τα ίδια με εμένα, το κοινό επιδοκίμαζε εντυπωσιασμένο, «ποσά ξέρει το παιδί!», ο αντίπαλος αποχωρούσε κατηφής. Από το μυαλό μου το έβγαζα αλλά ποιος να αντισταθεί… «Διαλεχτά έργα, σελίδα 124, 2η παράγραφος». Η λεπτομέρεια πείθει.

Κάποια στιγμή τελειώσαμε κι εμεις κι οι εμμονές μας, ήρθαν άλλοι και άλλα.

Αυτό που άλλαξε ριζικά την κατάσταση όμως ήταν το διαδίκτυο. Ο καθείς λέει το δικό του, το μακρύ και το κοντό του, ποιός νοιάζεται αν το είπε ή το έγραψε η αυθεντία της αρεσκείας του. Άνθισε λοιπόν ηψευδό-καπου το διάβασα-πληροφορία αλλά και η ανωνυμία.

Η Αριστερά είχε την προηγούμενη γνώση, προσαρμόστηκε και έριξε στην αρένα την νέα γενιά τρολ. Νάσου λοιπόν η Πεν Νταλαούρα, η Marka2 και δεκάδες απρόσωποι ανώνυμοι λογαριασμοί με χιλιάδες ακόλουθους. Όπλο τους η δολοφονία χαρακτήρα, οι ύβρεις του πεζοδρομίου.

«Το σκουπίδι ο τάδε, η λεκανατζού του Μαξίμου, το πετ του ναρκέμπορου, αυτός ο μ… και τα χάγσταγκ «Μητσοτακη…ξέρετε τώρα» και «ΝΔ παιδεραστές»κλπ.

Και τι να απαντήσει ο αλλος, ότι δεν είναι λεκανατζού, ότι ο πρωθυπουργός δεν είναι παιδεραστής. Αν αντιγυρίσεις τις ύβρεις, την πάτησες.

Σιωπάς κι αδιαφορείς;  «Για να μην απαντά σημαίνει ότι τα αποδέχεται»

Τα τρολλ είναι στρατός κι αναπαράγουν ασταμάτητα. Οι ακόλουθοι ακολουθούν αποθεώνοντας. Να και το χαρτζιλίκι από το κόμμα κι όλα καλά.

Όσο ήταν καλά.

Και ξάφνου, ο άμοιρος Σκουρλέτης ένιωσε  βαθιά το δάγκωμα του μικρού θηρίου που η παρέα του  χάιδευε τρυφερά. Τρέχει στα δικαστήρια.

Κι ο φίλτατος Φίλης καταγγέλει το “σκοτεινό δίκτυο”. Καλιο αργά θα μου πείτε.

Αλλα αν είχαν πάει στο θέατρο θα το ήξεραν…

«Τα τρολ δεν τα ταΐζεις γιατι στο τελος θα σε φάνε ολόκληρο» λέει κάπου ο Πέερ Γκυντ.

Σχόλιο στην Εκπομπή «Καθρέφτης» με τον Χρήστο Μιχαηλίδη στο Α΄ Πρόγραμμα της ΕΡΤ