Στην Ελλάδα πάμε ανέμελα προς μια κατεύθυνση, όταν η πραγματικότητα πάει στην αντίθετη. Ετσι σήμερα μπροστά μας ανοίγονται τρία ρήγματα: το οικονομικό, το αξιακό και το πολιτικό.

Α. Το οικονομικό ρήγμα: εμείς και ο κόσμος. Νομίζουμε πως ήδη έχουμε κάνει πολλές μεταρρυθμίσεις και είναι καιρός να χαλαρώσουμε. Να «διορθώσουμε αδικίες». Να κάνουμε, βρε αδελφέ, πολιτική διαπραγμάτευση! Μόνο που, όποτε προσπάθησαν, οι επίδοξοι «διαπραγματευτές» μάς έσπρωξαν στο χείλος του γκρεμού: Ο Βενιζέλος με το χαράτσι, ο Γ. Παπανδρέου με το δημοψήφισμα, ο Σαμαράς με την επαναδιαπραγμάτευση το 2012, βρήκαν μια πραγματικότητα ριζικά διαφορετική από αυτή που περίμεναν. Την «ηρωική στάση» πληρώνουμε ακόμη.

Β. Το αξιακό ρήγμα: εμείς και ο εφιάλτης. Το πολιτικό σύστημα παρέπεμψε τη Χρυσή Αυγή στους εισαγγελείς. Πέραν αυτού, τη χρεώνει στην κρίση και προσπαθεί να προσεγγίσει τους ψηφοφόρους της. Θεωρεί ότι φταίει η συγκυρία. Οτι, αν κοιτάζει από την άλλη, το πρόβλημα θα φύγει.

Μόνο που θεριεύει. Τη Χρυσή Αυγή υποθάλπει το «εθνικό μας αφήγημα»: το ανάδελφο έθνος, η συνωμοσιολογία, οι εκρήξεις δυσανεξίας σε κάθε συμβιβασμό… Αποσιωπώνται τα δικαιώματα, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η ειρηνική και γόνιμη συνύπαρξη με διαφορετικούς ανθρώπους. Τα συλλογικά δίκια καταπνίγουν την αξία του ατόμου και οδηγούν στο αξιακό ρήγμα: που αφοπλίζει τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο αφήνοντάς μας ανοιχτούς στον εφιάλτη.

Γ. Το πολιτικό ρήγμα: εμείς και ο χρόνος. Ο κόσμος τρέχει. Ωσπου να αντιληφθούμε το πρόβλημα, αυτό αλλάζει. Προσκολλημένο το πολιτικό σύστημα σε σχήματα και σύμβολα του παρελθόντος, αναλώνεται σε συζητήσεις περί αναδιάταξης προσώπων. Δεν αντιλαμβάνεται ότι μπήκαν νέοι άνθρωποι, χωρίς αναφορά ούτε σε αυτά τα πρόσωπα ούτε σε αυτά τα σύμβολα. Αυτούς τους απασχολούν άλλα θέματα που τα εκφράζουν με άλλον τρόπο. Αυτά που ακούνε καθημερινά τους απωθούν και τους οδηγούν στη συστηματική αποχή.

Ομως δεν τους παίρνουν είδηση στα πλατό της υψηλής πολιτικής. Εκεί ψηλά νομίζουν πως το πολιτικό ρήγμα αναπληρώνεται με νέα σε ηλικία καρμπόν των εαυτών τους: ο ίδιος ξύλινος λόγος σε πιο φρέσκα χείλη.

Τα κόμματα καμαρώνουν, όταν κάθε βδομάδα ξεπερνούν σκοπέλους μικροπολιτικής. Ετσι ξεχνούν να κοιτάξουν την πυξίδα και παγιδεύονται στα τρία ρήγματα που καραδοκούν.