Αυτή η κυβέρνηση δεν θέλει να κάνει μεταρρυθμίσεις που θα τραυματίζουν το πελατειακό κράτος, δηλαδή θα αλλοιώνουν τη ταυτότητα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σύσσωμη η Αριστερά όλων των αποχρώσεων, αγωνίστηκε επί μακρόν, ως αντιπολίτευση, για την εγκατάστασή και επέκτασή αυτού του κράτους και είναι άδικο να του ζητείται, όχι απλά να το απαρνηθεί, αλλά να το σκοτώσει. Ακόμα και αν υπογράψει στο εξωτερικό οποιαδήποτε συμφωνία με τους εταίρους, στο εσωτερικό θα κάνει τα πάντα για να την αθετήσει. Είναι αποφασισμένος να φτάσει ακόμα και σε πιστωτικό γεγονός προκειμένου να μην αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης των πελατών του, ή να επιβάλλει ενιαίο μισθολόγιο στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ή ακόμα να ιδιωτικοποιήσει φιλέτα της αιώνιας δημοσιοϋπαλληλικής ραστώνης. Γιατί αυτά είναι εν πολλοίς τα «υφεσιακά» μέτρα που του προτείνουν και πεισματικά αρνείται.
Η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης είναι απολύτως συμβατή με τη νωπή λαϊκή εντολή. Ο «λαός» του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο άλλος «λαός» των συμμάχων του ανέδειξαν μια βιώσιμη κυβέρνηση για να εκβιάσει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, με την απειλή ενός grexit, ώστε να διασώσει ή να επαναφέρει παντός είδους υλικά ή άυλα προνόμια στο δημόσιο και στις συντεχνίες. Τους ψήφισαν για να βαρέσουν τα νταούλια αγνοώντας ή απωθώντας τις συνέπειες ενός οικονομικού στραγγαλισμού. Ο «λαός» τους δεν ονειρεύεται ανάπτυξη με αιχμή την ιδιωτική πρωτοβουλία γιατί αυτή έχει και δουλειά και ανασφάλεια. Δημόσιες επενδύσεις θέλει αλλά Γκρέκ είτε από τη θέση του απλού εργαζόμενου είτε από τη θέση του διαπλεκόμενου με το πολιτικό σύστημα. Η άγνοια είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του εκλογικού τους ακροατηρίου.
Οι αντιπολιτευόμενοι τη σημερινή κυβέρνηση δεν τολμούν να διατυπώσουν την καθαρή αλήθεια γιατί νιώθουν ότι θα αποκοπούν από το σώμα των πολιτών. Η ΝΔ, χαρακτηριστικά, επικαλείται ως ολέθρια την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου από το οποίο η δική της πολιτική δήθεν θα μας απάλλασσε. Δεν τολμά να πει ότι και αυτή καταγίνονταν σε έναν ανάλογο κλεφτοπόλεμο με τους δανειστές και έπεσε οικειοθελώς ακριβώς για να μην αναγκαστεί να τηρήσει τα συμφωνηθέντα. Ακόμα και το ΠΟΤΑΜΙ, η μόνη μεταρρυθμιστική δύναμη, παρ’ όλες τις σωστές του θέσεις, διστάζει να διατυπώσει ευθαρσώς τις σκληρές αλλαγές που έχει σήμερα ανάγκη η χώρα για να επιβιώσει και μάταια περιμένει την κυβέρνηση να παρουσιάσει ένα κάποιο μεταρρυθμιστικό σχέδιο, ώστε να το υποστηρίξει. Συνεπώς, η απαραίτητη αλλαγή της ελληνική ταυτότητας δεν αποτελεί σήμερα ισχυρό πολιτικό αίτημα. Το αδιέξοδο είναι καθολικό, αλλά είναι δικό μας έργο.
Οι εταίροι θέλουν να διασώσουν την Ελλάδα στο ευρώ, αλλά και να διατηρήσουν την ισχύ τους στην Ευρώπη. Μια υποχώρηση στον ελληνικό εξαιρετισμό θα έδινε αέρα τόσο στους Podemos όσο και στη Λεπέν και θα προκαλούσε αντιδράσεις στο εσωτερικό των χωρών του Βορρά. Επιλέγουν τον οικονομικό στραγγαλισμό αφού αυτός είναι το τελευταίο όπλο που έχουν για να «πείσουν» την Ελλάδα ότι πρέπει να αλλάξει, στοιχειωδώς, ώστε να έχει ελπίδες ανάκαμψης. Δεν θα περιμένουν για πολύ. Το σενάριο του παράλληλου νομίσματος, λέγε με εσωτερικές πληρωμές με ομόλογα ελληνικού δημοσίου, είναι ήδη στο τραπέζι. Ο «λαός» θα πρέπει να βιώσει τον πληθωρισμό, τη ραγδαία υποτίμηση της αγοραστικής του δύναμης και την έλλειψη βασικών αγαθών, για να πειστεί ότι τα φαρμακεία πρέπει να έχουν απελευθερωμένο ωράριο, οι ΔΥ να αξιολογούνται και οι έχοντες να πληρώνουν φόρους; Για τους «έξω» φαίνεται ότι αυτή είναι η ύστατη επιλογή. Και έχουν δίκιο τα διάφορα στελέχη της κυβέρνησης που υποστηρίζουν ότι ο εκβιασμός τους έχει στόχο την πτώση της κυβέρνησης. Διαφορετικά, πεινάμε αλλά διατηρούμε τα «κεκτημένα» μας.
Συνεπώς, είτε στηρίζουμε την κυβέρνηση και αποφασίζουμε να εγκαταλείψουμε τις καθημερινές μας συνήθειες, με αίμα και πόνο, αλλά με αξιοπρέπεια και λαϊκή κυριαρχία, είτε απαιτούμε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που θα δρομολογήσει τις μεταρρυθμίσεις, θα αποκαταστήσει τη ρευστότητα και θα συντηρήσει τις σταθερές της ζωής μας κατά το δυνατόν και φυσικά με δίκαιο τρόπο. Αλλά είναι κρίμα και άδικο σε μια διεθνή συγκυρία ευνοϊκή για την ανάκαμψη της χώρας να χάνονται οι ευκαιρίες στο όνομα των αγκυλώσεων του πολιτικού μας συστήματος. Ας όψεται η νοοτροπία του «λαϊκού» παράγοντα. Αυτή τα καθορίζει όλα, αυτή τρέφει συστήματα και πολιτικές. Αυτή μας στραγγαλίζει.