Το ανθρώπινο θαύμα που επιτελέστηκε με τη δημιουργία της νεώτερης Ελλάδας, δηλαδή τη μεταμόρφωση σε δυτικό κράτος μιας επαρχίας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οφείλεται - εκτός των άλλων - και σε μία σειρά σπουδαίων «ανθρωπολογικών τύπων», που υπηρέτησαν στο δημόσιο.
Όπως ήταν ο αδιάφθορος δικαστής, ο ευσυνείδητος δημόσιος υπάλληλος, ο αφοσιωμένος στο καθήκον του εκπαιδευτικός ή ο σταθμάρχης των τραίνων που κάνει με αυτοθυσία το καθήκον του, σε σημείο να γίνεται ήρωας της λογοτεχνίας.
Γι' αυτούς άλλωστε η εκπλήρωση του καθήκοντος ήταν επενδυμένη με σημασίες, που έδιναν νόημα στη ζωή τους και ταυτότητα στην ύπαρξή τους.
Αυτόν ακριβώς τον ανθρωπολογικό τύπο κατέστρεψε η κοινωνία των κρατικών συντεχνιών. Και στη θέση του παρήγαγε τον αντίθετο, χωρίς καθήκοντα και ευθύνες, τύπο ανθρώπου. Αρκεί να σιτίζεται στο δημόσιο.
Αυτόν τον τύπο ως τον "εκλεκτό της ιστορίας", υιοθέτησε όλη η σταλινογενής αριστερά.
Κάτι όμως που, σε σχήμα φαύλου κύκλου, παρήγαγε και τη μεγάλη διαστροφή που ζούμε συνεχώς: Εφ’ όσον δεν υπάρχουν καθήκοντα απέναντι στην κοινωνία, δεν υπάρχει και υποχρέωση για τήρησή τους. Άρα ούτε έγκλημα παράβασης καθήκοντος.
Γι’ αυτό και ατιμωτικές καταδίκες υπουργών για το έγκλημα της παράβασης καθήκοντος, να μη θεωρούνται καταδίκες. Αρκεί ο κατάδικος να επικαλείται την ένταξή του σε έναν συγκεκριμένο χώρο της Αριστεράς.
Η έσχατη χρονικά, αλλά κορυφαία, από άποψη τραγικών αποτελεσμάτων, εκδήλωση της διαστροφής αυτής, είναι όσα παρακολουθούμε με την τραγωδία των Τεμπών.
Όπου συντρέχει το εξής δεδομένο: ενώ η κίνηση των τραίνων διεξαγόταν υποχρεωτικά με βάση παγίως νομοθετημένους κανόνες, τους οποίους - ώσπου να λειτουργήσει η τηλεδιοίκηση που θα τους άλλαζε - όφειλαν να τηρούν οι υπεύθυνοι, οι αυτόχθονες δημαγωγοί το αποκρύπτουν.
Υπονοώντας ότι η παράβαση των νομοθετημένων κανόνων εκ μέρους όσων είχαν την εποπτική ευθύνη («Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων» - ΡΑΣ) ή την εκτελεστική ευθύνη (σταθμάρχες) για την ασφαλή λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου, δεν συνιστά παράβαση των καθηκόντων.
Και αυτό, στην προσπάθειά τους να πείσουν ότι για το δυστύχημα ευθύνεται ο «κανένας», ώστε ακολούθως να επινοούν και να κατασκευάζουν αυτοί, τους «χρήσιμους ενόχους».
Όχι μόνον για τις ανάγκες της δημαγωγίας αλλά και για να μην αλλάξει τίποτε. Ούτε μπροστά στον θάνατο.
Έτσι ώστε να πραγματωθεί η «Μεγάλη Ιδέα» των δημαγωγών, που είναι η αποτροπή οποιασδήποτε αξιολόγησης στο δημόσιο. Εν ονόματι βεβαίως της «προόδου»….
Διότι οι εραστές της ακινησίας έχουν ένα ιστορικό προνόμιο: αυτοαποκαλούνται και «προοδευτικοί»…