Προφανώς και δεν σκοπεύω να σχολιάσω τις προετοιμαζόμενες συγκεντρώσεις της Παρασκευής, ούτε και τις κάθε είδους αιτιάσεις των συγγενών των θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι στην περίπτωση αυτή η Δικαιοσύνη κινείται με ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα ταχύτητα, αλλά και με αξιοσημείωτα αντανακλαστικά απέναντι στα αιτήματα των συγγενών και των νομικών και τεχνικών τους συμβούλων.

Αυτό που προκαλεί ανησυχία είναι ότι επί ένα μήνα τώρα, ο πολιτικός διάλογος επικεντρώνεται αποκλειστικά σ’ αυτό το θέμα, χωρίς να εισφέρει τίποτε το καινούργιο πέραν της συντήρησής του, αλλά και της δημοσιογραφικής του κάλυψης, με τρόπο παρόμοιο της αναμετάδοσης ιπποδρομιών, για το ποιος προηγείται στην προσπάθεια δημιουργίας ακόμη εντονότερου πολωτικού κλίματος.

Την ανησυχία την προκαλεί το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση δεν εξελίσσεται εν κενώ, αλλά σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου τον ίδιο αυτό μήνα συμβαίνουν συνταρακτικά πολιτικά γεγονότα που υποχρεώνουν την Ευρώπη, επομένως και την πατρίδα μας, σε ριζική επανεξέταση όλων των πολιτικών που έχουν ακολουθηθεί μέχρι σήμερα. Και την ίδια στιγμή, σ’ αυτό το ρευστό, το γεμάτο αβεβαιότητες διεθνές περιβάλλον, βρίσκονται σε εξέλιξη έργα υποθαλάσσιων αγωγών που θα φέρουν σε επικίνδυνα κρίσιμο σημείο τις σχέσεις Ελλάδος, Κύπρου και Τουρκίας τις προσεχείς εβδομάδες.

Απέναντι σ’ αυτές τις πραγματικά ουσιώδεις και μεγάλες προκλήσεις, ακόμη περιμένουμε σοβαρές πολιτικές αναλύσεις και προτάσεις από κάθε κόμμα. Ακόμη περιμένουμε σοβαρό διάλογο, αντιπαραθέσεις με επιχειρήματα, συζητήσεις που να συνεγείρουν τον λαό και να δημιουργήσουν προϋποθέσεις εγρήγορσης και εθνικής συσπείρωσης. Προφανώς εις μάτην. Μιας και απορία ψάλτου… Τέμπη.

Η κατάσταση αυτή, φέρνει στο μυαλό μου μια γνωστή ρήση που, κατά την γνώμη μου, εμπεριέχει κάτι το αισθητικά αποκρουστικό, αλλά δυστυχώς ταιριάζει απολύτως στις μέρες μας, και μ’ αυτή τελειώνω: «εκεί που οι καπεταναίοι κρεμούσαν τ’ άρματα, κρεμάν οι γύφτοι τα νταούλια».