1. Η βουβή αμφισβήτηση, των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας στις 26 Γενάρη ,πέρα από το τεράστιο σοκ που προκάλεσε στον πολιτικό κόσμο πυροδοτώντας εσπευσμένες αντιδράσεις από το σύνολο του, έθεσε τρία σπονδυλωτά, όσο και κρίσιμα ερωτήματα. Το πρώτο είναι αν  η πραγματική ερμηνεία αυτής της αυθόρμητης απ τα κάτω κίνησης, είναι η αίσθηση δικαίου και η επιχειρουμένη συγκάλυψη η είναι η αγανάκτηση για την ανικανότητα, ακόμα και σήμερα του κράτους να εκσυγχρονισθεί και να κυβερνηθεί αποτελεσματικά;

 Αυτή η διαμαρτυρία επεκτείνεται και απευθύνεται στο σύνολο του πολιτικού συστήματος σαν μια επαναφορά των κοινωνικών αντανακλαστικών του βαθέως τραύματος της μνημονιακής εμπειρίας, η είναι μια στιγμιαία εκτόνωση δυσφορίας σε μια συγκεντρωτική διακυβέρνηση πολυπραγμοσύνης και επικοινωνιακής ισχύος του μαξιμοκεντρισμου;

 Ακόμα ποια η πολιτική διεργασία που επίκειται, στον πυκνό επόμενο χρόνο. Θα έχουμε το προφανές μιας εντατικοποίησης  της τωρινής αντιπαράθεσης μιας καθημερινής διελκυστίνδας από-κάλυψης, ή την εμβάθυνση της δημόσιας συζήτησης στην ουσία των μεγάλων  προβλημάτων εφαρμοσμένου εκσυγχρονισμού που αναδύθηκαν εκρηκτικά;

 Δηλαδή πέρα από το δημοκοπικό  παραλήρημα μηχανιστικής κοπτοραπτικής της Στιγμής ,θα απορροφηθεί ο κραδασμός σε μάχη χαρακωμάτων και αντεγκλήσεων, η θα προκληθεί αναδιάταξη  του πολιτικού σκηνικού; Είναι προφανές πάντως ότι τα πολυάνθρωπα συλλαλητήρια  δεν εξαντλήθηκαν στη συναισθηματική φόρτιση του ηχητικού ντοκουμέντου -καταλύτη, ούτε καθοδηγήθηκαν από συνήθεις επαγγελματίες -κομματικούς η συντεχνιακούς- οργανωτές, η σιωπή του πλήθους εξέπεμπε μια ισχυρή κραυγή, ένα γενικότερο μήνυμα

2.. Η προκληθείσα  μετα-στροφή  της ηγεσίας της ΝΔ  με την απότομη αλλαγή προσέγγισης από τον πρωθυπουργό περιέχει το μεγάλο ρίσκο της τεράστιας φθοράς αξιοπιστίας που η ερμηνεία της δεν αρκεί σε λάθος »διαχείριση», σε σωρεία υπηρεσιακών λαθών κ πολιτικών  παραλείψεων, σε εφησυχασμό του 41%.

Μόνο η πολυδιάσπαση της κεντροαριστερής  και αριστερής-εναλλακτικής - αντιπολίτευσης φαίνεται να διασώζει -με εξαναγκασμό- την κυβέρνηση καθώς η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, έστω και έτσι, έστω και τώρα, έστω με «αυτούς», σε μια πολύ δύσκολη εσωτερική και εξωτερική συγκυρία. Ανοχή ναι, αλλά όχι αποδοχή, όχι στήριξη πια

Είναι χαρακτηριστική η ταχύτητα μα την οποία όλα τα ΜΜΕ έσπευσαν να «υιοθετήσουν «τους διαδηλωτές. Και είναι εξαιρετικά δυσάρεστο σε όλους τους χώρους ,μια εποχή που απαιτεί εθνική συσπείρωση και προσπάθεια σε όλα τα μέτωπα, να χάνεται η έμπνευση συμμετοχής και δημιουργίας, σε ασκήσεις διαμαρτυρίας.

Φαίνεται αναπόφευκτο να αναλωθεί  όλη η επόμενη   περίοδος σε μια ακραία διαμάχη περι ευθυνών και αποκρύψεων σε όλα τα επίπεδα, θυμίζοντας την περίοδο Νίξον μετα το γουοτεργκαίιτ.

Θα είναι εξαιρετικά δύσκολη για την κυβέρνηση, η αλλαγή ατζέντας ,η νέα αρχή, η ενασχόληση με μικρά η μεγάλα της καθημερινότητας ,για ένα κόσμο που δεν συγχωρει και δεν αποδέχεται πια. Το βάρος των έξι χρονών διακυβέρνησης μετρά. Η αντιστοίχιση με την περίοδο Σημίτη που προκλήθηκε από τον πρόσφατο θάνατο του, η έκταση και η ένταση των απολογισμών και καταλογισμών, ο εκτεταμένος αναστοχασμός της περιόδου της Μεταπολίτευσης δείχνει μια κοινωνία που ανεπαίσθητα εχει γίνει πολύ πιο απαιτητική ,όσο και αν ελάττωσε τις συνολικές προσδοκίες της

3. Γιατί ολιγωρεί η αντιπολίτευση; Μετά από ατέλειωτους μήνες χαμένους στην καθημερινότητα της ακρίβειας, ένα ισχυρό μήνυμά από τα κάτω φέρνει την απαίτηση μιας εναλλακτικής στη χειραγώγηση του τωρινού συγκεντρωτισμού, του αποτυχημένου «υπηρεσιακού»  αυτοματισμού που θα έπρεπε να είναι κεκτημένο συγχρόνου κράτους. Δεν οφείλει η αντιπολίτευση να βρεθεί στο ύψος των περιστάσεων, και όχι να τρέχει πίσω από, ανακριτές και πορίσματα, που έτσι κι αλλιώς οφείλουν να κάνουν το έργο τους;  

Οι συγκεντρώσεις έδειξαν εμφατικά μια πρότασή δυσπιστίας της κυβέρνησης από την κοινωνία, την προϊούσα απονομιμοποίηση της, την έλλειψη αποδοχής ενός συγκεντρωτικού τρόπου που παγιδεύει  τις πρωτοβουλίες αλλά και τις ευθύνες τόσο της γενικής κυβέρνησης όσο από ότι φαίνεται και γενικά.

Ο κανόνας του Δημοσίου φαίνεται να είναι η μετάθεση ευθυνών κ η αδράνεια, όχι η υπηρέτηση των πολιτών και η πρόοδος της χώρας. Ένα σύνολο υπηρεσιών και θεσμών κρίνεται πια μετα τα Τέμπη, η λογοδοσία περιλαμβάνει όχι μόνο πρόσωπα συμβάσεις και εταιρίες αλλά έλλειμμα αντίδρασης, αυτενέργειας, επαγγελματισμού, αντίστασης σε άνωθεν εντολές. Και αυτό αντανακλά παντού

4.. Λύση δεν μπορεί να είναι ο συνολικός αντικυβερνητισμός, ο ακραίος αντιμητσοτακισμός ή η πλειοδοσία υποσχέσεων και κατηγοριών, αλλά ούτε και ο τυφλός αντισυστημισμός, που οδηγεί, όπως φάνηκε την τελευταία δεκαπενταετία σε λαϊκίστικα μορφώματα εύκολης και άκοπης καταγγελίας  με ημερομηνία λήξης. Το τοπίο της αντιπαράθεσης πρέπει να είναι η συνολική προβολή της εναλλακτικής δυνατότητας οργάνωσης ενός συγχρόνου κράτους, μιας άλλης προτεραιότητας  πολιτικών σε μεταρρυθμίσεις απελευθέρωσης της ανάπτυξης με κοντινό ορίζοντα το 27, ενός κράτους αποκεντρωμένου, αποτελεσματικού και συμπεριληπτικού, με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Οι υπηρεσίες σε όλα τα επίπεδα και οι χώροι δημόσιοι και κοινωνικοί  πρέπει να αναπνεύσουν, να αυτενεργήσουν και  να πάρουν ευθύνες, όχι να αποφεύγουν και να υστερούν ή ακόμα και να κρύβονται ή να παραποιούν. Αυτή η απρόσμενη, αιφνιδιαστική σχεδόν, βουβή αντίδραση απ τα κάτω δείχνει ένα τεράστιο σχολάζον δυναμικό, μια δύναμη αναθεώρησης και αναπροσδιορισμού, μια κοινωνία που αμφισβητεί αλλά και περιμένει.