Εδώ δεν πρόκειται να αναπαράξω απόψεις γνωστές , ειδικών και μη , για τα δύο ζέοντα και ταυτόχρονα ζητήματα που καλύπτουν το μέγιστο του προβληματισμού μας. Μόνο θα καταγράψω , όπως τα αντιλαμβάνομαι λίγο λίγο , τα χαρακτηριστικά τους.

Η κουβέντα όταν αναφερθείς σε σύνορα αυτονοήτως εστιάζει στα σύνορα της πατρίδας πολλώ δε μάλλον , όταν υπάρχει και λόγος όπως τώρα. Ωστόσο η πλημμυρίδα του επιπολασμού του ιού εκτός από τα αμιγώς υγειονομικά προβλήματα που δημιουργεί , κατασκευάζει και νέα γεωγραφικά ..άτυπα προφανώς ..εντός της ίδιας  πατρίδας ως ενιαίου συνόλου. Θα μιλήσω για μας κι όχι για την Λομβαρδία , καθώς ο καθένας  μας το βιώνει. Μετά την τελευταία καραντίνα στην Δ. Ελλάδα η χώρα τείνει να χωριστεί ανεπαισθήτως σε τρείς ζώνες , σ΄αυτή της απομόνωσης, στην άλλη πχ. Αττική , Θ/νίκη  και στην τρίτη της υπόλοιπης χώρας . Αν περιδιαβείς στα ενημερωτικά ή στην κοινωνική δικτύωση παρατηρείς – αναμενόμενα – την εκφραστική ροή των ανθρώπων αναλόγως του βαθμού επικινδυνότητας του τόπου τους. Οι Αθηναίοι  δείχνουν προβληματισμένοι , όμως μιας και (έστω και σε επίπεδο μ.ο.) οι δραστηριότητες συνεχίζονται  , έστω και μερικώς ευνουχισμένες ,μπορούν και ασχολούνται με τις δουλειές τους  κάνοντας πως δεν τρέχει και τίποτα που κλείνουν τα σινεμά , τα γήπεδα  , τα καταστήματα εστίασης – αυτά δεν κλείσανε , όμως οι εστιαζόμενοι περισσότερο με σκιές μοιάζουν παρά με ανθρώπους του χαλαρού Σαββατοκύριακου. Οι Αθηναίοι βρίσκουν , αν και ανόρεχτα , την ευκαιρία να μιλήσουν για τα τουρκικά καμώματα , μπορεί και λίγο για την NOVARTIS  ή το ποδόσφαιρο.

Οι κάτοικοι της Δ,Ελλάδος , υγιείς οι περισσότεροι , νοσούντες μερικοί βιώνουν την δική τους επικαιροποιημένη εξορία εντός ,όντας κάτι σαν αθέλητοι πρωτομάρτυρες στην αντιμετώπιση της ανέλεγκτης επιδημίας. Η θλίψη , η αγωνία  και στο τέλος η απαντοχή είναι διακριτή σε ό, τι κι αν λένε και φανερώνουν . Η δυνητική απειλή στα γεωγραφικά τους όρια , τους καθιστά οιονεί εξόριστους.

Τέλος οι άλλοι της υπόλοιπης Ελλάδας, ανήσυχοι κι αυτοί, οχυρωμένοι πίσω από τα μηδενικά κρούσματα στις περιοχές τους προσπαθούν αμυντικά να συμπεριφερθούν σαν σε υγειονομική κανονικότητα , σαν τους ευχαριστημένους ηλικιωμένους σε κηδείες συνομηλίκων τους. Θλιμμένοι ψυχικά , γελαστοί κατόπιν μιάς και η θανή του προσπέρασε για την ώρα , που σημαίνει πως η όση ζωή συνεχίζεται.

Τα εσωτερικά σύνορα λοιπόν είναι απροσδόκητα , τυχαία και επανορίζουν τις σχέσεις συγκατοίκων , όμως φτιάχτηκαν πιά κι όταν καλυτερέψουν οι καταστάσεις θα αφήσουν μιάν ουλή. Θα ήθελα να εκστομίσω το ΄΄ ήμαστε όλοι Δ.Ελλάδα ή Λομβαρδία ΄΄ μα κι αν το πώ δεν θα έχει ιδιαίτερη σημασία μιάς και θα το πώ από μιαν απόσταση – προσωρινή – ασφαλείας. Κι ούτε υπάρχει , ίσα ίσα το αντίθετο ισχύει , η βολονταριστική έμπρακτη ηθική και εκ του σύνεγγυς επαφή , σαν τις Διεθνείς Ταξιαρχίες στον Ισπανικό Εμφύλιο του Φράνκο.

Η τρωτότητα  της υπάρξεως , η ανακουφιστική μύχια σκέψη : ισχύει για τους άλλους , όχι για μένα ή εσένα δημιουργεί αποστάσεις και κατηγοριοποιήσεις ξένων μέσα στον ίδιο τόπο.

Φυσικά εδώ αναδεικνύεται και η εκούσια αντιτομαριστική ή φιλοτομαριστική αντίληψη των ηπίως νοσούντων ή μερικών , που αυτοκλήτως περιορίζουν την απομόνωσή τους σε κάποιες  ώρες , σύμφωνα με όσα καταγγέλλουν οι Τοπικές Αρχές. Υποδόρεια εκδικητικότητα έναντι των συνανθρώπων – συμπολιτών …γιατί εμείς κι όχι αυτοί …λέγεται , προφανώς σε ανθρώπους ελαχιστοποιημένης ενσυναίσθησης αναφέρεται και δοκιμάζει ειλικρινά τις ως τώρα υπάρχουσες συμπεριφορές έναντι όλων. Όμως δείχνει την ψεύτικη φιλαλληλία και την ανυπαρξία εσωτερικών ορίων στους ίδιους , καθώς δίχως όρια εσωτερικά που να μπορείς να τα δασκαλέψεις και στον άλλο ή στο παιδί σου μέσα από το δικό σου μιμητικό παράδειγμα  κανονικές μέσες σχέσεις δεν υπάρχουν. Κι αυτά ακριβώς τα κενά , τους αρμούς έρχονται να γεμίσουν παρηγορητικά δόγματα μεταφυσικής σαν τις θρησκείες  με τις οδυνηρές αλχημείες . Πως αλλιώς ; Η απειλή του θανάτου είναι το μενού της υπάρξεώς   τους  το ίδιο  και η συμπλοκή με πάσης φύσεως κρατικά ή επαγγελματικά συμφέροντα . Απλώς δεν πρόλαβαν να αυξήσουν το ποσοστό της αιθυλικής αλκοόλης στο μυστήριο για να είναι σίγουροι ή δοκιμάζουν τα όρια της διασποράς και της τυχαιότητας πιθανόν λέγοντας ΄΄ όχι σε μας καθώς ήμαστε άνθρωποι του Θεού ΄΄ εντός της αγκάλης του οποίου ΄΄…σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει κι εγώ ριγώ ΄΄ που από χρόνια μας έλεγε ο τραγουδοποιός Κώστας Χατζής.

Άλλωστε στον Μεσαίωνα δεν αναφέρεται ένα από τα πολλά επεισόδια της πανώλους , όπου η θρησκευτική ηγεσία έσφαξε μύριες γάτες ως εκπροσωπήσεις του Εωσφόρου , με αποτέλεσμα να επανεμφανιστεί ο βάκιλλος της νόσου  εξαιτίας της μανιακής επιστροφής των αρουραίων και την επίθεσή τους στα σφαγμένα γατιά ;

Μήπως η συλλογική ιδεοληπτική τύφλωσις δεν υπαγορεύει , ευτυχώς μειοψηφικά , το άνοιγμα του Έβρου και την κατάργηση των ορίων – συνόρων ; Δεν υπάρχουν κάμποσοι συμπολίτες μας , με ήθελημένη άγνοια  στην ψυχική λειτουργία του όχλου ..εν προκειμένω του ιδιότυπου μείγματος  αλλότουρκων εθελοντών του Ερντογάν .., που θα αναπαράξουν εκατό φορές μιάν  αθέλητη αστοχία ανθρωπικού χαρακτήρα και πιθανόν μεμονωμένη ή περιορισμένη από την ΕΛΑΣ ή τις ΕΔ , ή ακόμα και προβοκάτσιες ανοήτων εμπόρων του ρατσισμού και θα την βάλλουν στο ίδιο ζύγι με τα τεθωρακισμένα των Τούρκων , με τα χημικά τους ; Υπάρχουν και κάμποσοι μάλιστα μέσα στην εμμονή αυτή την σωτηριολογική κατ΄αυτούς , που αυθορεί και παραχρήμα την λένε ανθρώπινη , πολύ ανθρώπινη που όμως στο δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης είναι ίδιας αντίληψης και συμπεριφοράς με την απόφαση , την κάθετη και δεν σηκώνω κουβέντα , της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.

Τέτοιες ώρες , τέτοια λόγια όμως  αυτός ο τόπος δεν πάσχει εξαιτίας απουσίας δικαιωμάτων , παρά μόνο από την ανεπάρκεια ορίων ηθικής ατομικής ευθύνης , συλλογικής ανεπάρκειας στην βάση της αντίληψης του τζάμπα μάγκα.

Σύνορα εσωτερικά κι εξωτερικά , αλυσιτελή όρια υπό την αιγίδα ιδεοληψιών χρωματισμένων από ουσιώδη απανθρωπιά , την ίδια στιγμή που τα επιβεβλημένα  σύνορα εντός δοκιμάζουν σχέσεις , αμφιθυμίες , τρωτότητες και ευθύνη .