Ας μιλήσουμε πολιτικά για τις δύο διαδοχικές εκπλήξεις των εκλογών. Η πρώτη έκπληξη - η εκλογική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ την 21η Μαΐου - ήρθε ως το φυσιολογικό αποτέλεσμα της κατάρρευσης του αντιμνημονιακού αφηγήματος που έτρεφε την «Ριζοσπαστική Αριστερά» για μια δωδεκαετία περίπου αναδεικνύοντάς την ακόμα και στην εξουσία έστω κι αν χρειάστηκε να συγκυβερνήσει με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου.

Η ανιστόρητη εμμονή του Αλέξη Τσίπρα να διεκδικεί το παρελθόν του ΠΑΣΟΚ υποδυόμενος τον Ανδρέα Παπανδρέου, η προσκόλλησή του στο καταστροφολογικό σενάριο και, κυρίως, η αδυναμία του να παρουσιάσει ουσιαστικό προγραμματικό λόγο και προτάσεις για το μέλλον και τις προοπτικές της χώρας οδήγησαν στο αποτέλεσμα της κάλπης που σηματοδότησε την στρατηγικού χαρακτήρα ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Μια ήττα που φαίνεται, σύμφωνα και με την πρώτη μετεκλογική δήλωση του αρχηγού του, να κλείνει οριστικά την «εποχή ΣΥΡΙΖΑ» στην πολιτική ιστορία της χώρας.

Η δεύτερη έκπληξη - η είσοδος στη Βουλή ακραίων λαϊκιστικών μορφωμάτων την 25η Ιουνίου - ήρθε ως αποτέλεσμα των προσδοκιών που γέννησε η απλή αναλογική σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα των πρώτων εκλογών. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να αποδεχθεί τα μηνύματα της κάλπης αποδίδοντας τη συντριβή της είτε στους «προοδευτικούς» αντιπάλους της που αρνήθηκαν την πρότασή της είτε στον λαό που «δικαιούται να σφάλλει». Η στάση αυτή όχι μόνο δεν ενθάρρυνε τους ψηφοφόρους της Αριστεράς να την ξαναψηφίσουν αλλά τους έσπρωξε προς την αποχή ή την κάλπη άλλων κομμάτων και ακραίων συγκυριακών σχημάτων.

Ταυτόχρονα, η άμεση αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προσπάθεια νομιμοποίησης των καταδικασμένων εγκληματιών της Χρυσής Αυγής μέσω της εκλογικής διαδικασίας και η κάθετη απόρριψη από την πλευρά του κάθε πιθανότητας μετεκλογικής συνεργασίας με την Ακροδεξιά οδήγησε σε πολύμορφες συσπειρώσεις στον ακραίο αυτό χώρο, κάποιες από τις οποίες πέτυχαν δυστυχώς την είσοδό τους στο Κοινοβούλιο.

Η είσοδος αυτή, αφήνει μια πικρή γεύση για το αποτέλεσμα της κάλπης. Η εικόνα του έγκλειστου Κασιδιάρη να πανηγυρίζει στο κελί του ως «Σπαρτιάτης» ξύπνησαν τις πιο φρικτές μνήμες της Χρυσής Αυγής, των στρατοπέδων εκπαίδευσης των νεοναζιστών και των εγκληματικών τους πράξεων ζωντανεύοντας τον εφιάλτη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Το γεγονός ότι ένα «σήμα» από τη φυλακή ήταν αρκετό για να μπει ένα κόμμα στη Βουλή είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η σύγκρουση με τον νεοναζισμό χρειάζεται πολύ πιο αποφασιστική αντιμετώπιση από τις νομοθετικές απαγορεύσεις.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: liberal.gr