Πριν λίγες μέρες ο Τσίπρας δήλωσε: «μόνο πολιτική σκοπιμότητα μπορεί κανείς να διακρίνει στην επιμονή των θεσμών για νέες περικοπές στις συντάξεις μετά από πέντε χρόνια λεηλασίας από τα μνημόνια… Αν όμως κάποιοι εκλαμβάνουν ως αδυναμία την ειλικρινή μας επιθυμία για λύση και τα βήματα που έχουμε κάνει για να καλύψουμε τις διαφορές, ας αναλογιστούν: δεν κουβαλάμε μόνο μια βαριά ιστορία αγώνων».
Με την δήλωσή του αυτή ο Τσίπρας στην εφημερίδα των συντακτών, αν κατάλαβα καλά, καταγγέλλει την μέχρι χθες μεγάλη δική του ευρηματική επιλογή, ότι δηλαδή θέλει πολιτική διαπραγμάτευση. Γιατί, μπορεί κανείς να σκεφτεί πολιτική διαπραγμάτευση … χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες; Τι θα είναι τότε; Πολιτική διαπραγμάτευση χωρίς πολιτική; Η πολιτική έχει πάντα σκοπούς και στόχους, εκτός αν γελοίο παιχνίδι δημοσίων σχέσεων.
Αυτά τα λογικά σαρδανάπαλα περιέχουν οι πομφόλυγες που ρίχνονται στον ουρανό για να θολώσουν το μυαλό του ανόητου λαού, όπως τον φαντάζονται οι εθνικολαϊκιστές.
Αλλά αυτή η ρήση του Τσίπρα κρύβει και άλλον – επικίνδυνο αυτή τη φορά – παραλογισμό. Επικαλείται την βαριά ιστορία των αγώνων «τους» που κουβαλούν για να πουν τι στους ευρωπαίους; Ότι ο πιο πρόσφατος βαρύς αγώνας τους ήταν ο εμφύλιος πόλεμος; Μια εμφύλια σφαγή που κατάφερε τότε αυτό που τώρα ο καινούργιος δογματισμός τους πάει να καταφέρει για δεύτερη φορά μέσα διάστημα τριών γενεών; Τότε έριξαν στην εμφύλια σφαγή την κοινωνία την ώρα που τα ευρωπαϊκά έθνη, συμπεριλαμβανομένης και της καθημαγμένης Γερμανίας είχαν ριχτεί στον ωραίο αγώνα της μεταπολεμικής ανόρθωσης. Και δεν ήταν μόνο η σφαγή που προκάλεσαν, αλλά σφράγισαν, δίνοντας ευλογοφανές άλλοθι, και μια παντοκρατορία της ακραίας Δεξιάς για τριάντα περίπου χρόνια. Μιας ημιδικτατορίας της Δεξιάς που βρήκε ερείσματα για να εμποδίσει τις πραγματικά προοδευτικές δυνάμεις του Κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας να βάλλουν την χώρα στον δρόμο της ευρωπαϊκής ανόρθωσης και της δημοκρατικής διακυβέρνησης μετά την περιπέτεια του εμφυλίου.
Τώρα λοιπόν, ο Τσίπρας ζητεί πολιτική διαπραγμάτευση επικαλούμενος τις δικές του πολιτικές σκοπιμότητες. Ελπίζω ότι και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα αντιπαρατάξουν τις δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες για να συμπαρασταθούν στις εγχώριες προοδευτικές δυνάμεις να σηκώσουν τη σημαία του εκσυγχρονισμού, της δημοκρατίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης και του κράτους προνοίας. Το οφείλουν αυτό στο όνομα τουλάχιστο του συμβολισμού που η χώρα μας εθελοντικά σηκώνει για την διατήρηση της ελληνορωμαϊκής κλασσικής πολιτικής παράδοσης. Δεν πρέπει να μας αφήσει στα νύχια αυτών που καυχώνται ότι θέλουν να πάρουν πίσω το δίκιο τους από…. την Συμφωνία της Βάρκιζας! Ο τρόπος που μπορούν να δράσουν είναι εύκολος. Δεν έχουν παρά να αποκαλύψουν όλη την απάτη του ΣΥΡΙΖΑ για τις υποτιθέμενες αντιλαϊκές απαιτήσεις των εταίρων, όπως άρχισε να κάνει ήδη ο Γιούνκερ. Να μάθουμε και την άλλη πλευρά της «αναμέτρησης» αντί να την γνωρίζουμε μέσα από τις επικοινωνιακές κατασκευές του Τσίπρα. Να αποκαλύψουν ότι τα περισσότερα από τα λεγόμενα αντιλαϊκά μέτρα δεν είναι άλλο από προτάσεις της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού, προκειμένου να αποκλείσει τα ισοδύναμα που θα μπορούσαν να προκύψουν από διαρθρωτικές αλλαγές. Διαρθρωτικές αλλαγές που θα τον έβαζαν σε αντίθεση με την εκλογική πελατεία του στο όνομα των συντεχνιών. Γιατί το παιχνίδι αποκαλύφθηκε ήδη: Συστηματικά κατασκεύασε τον «εχθρό» για να μας παρασύρει σε εξέγερση εναντίον του και να μας οδηγήσει στη κρυφή αντιευρωπαϊκή ατζέντα που τώρα πια έχει φανερωθεί σε όλο το μεγαλείο της. Καιρός να έλθουν όλα στο φως.