Το δυστύχημα στα Τέμπη έχει πυροδοτήσει μια συζήτηση  θεωρητικού χαρακτήρα. 

Φταίει η δημοσιοπαλληλική νοοτροπία  λένε οι μεν, φταίει η ιδιωτικοποίηση λένε οι  δε.

Και οι δυο προσεγγίσεις στην απλοϊκή  τους  μορφή   περισσότερο συσκοτίζουν παρά φωτίζουν λειτουργώντας  σαν ιδεολογικοί μανδύες αυτών που τις λένε. 

Κανείς  απο αυτούς που   αγορεύουν με περισσή ευκολία  αναμασώντας την μια ή την άλλη άποψη δεν εξηγεί  πως  δεν θα ξαναζήσουμε τραγωδίες είτε στον ΟΣΕ ή σε  κάποιο άλλο  δημόσιο οργανισμό η ιδιωτικό οργανισμό.

Οι οργανισμοί είτε δημόσιοι είτε ιδιωτικοί υποχρεούνται να παρέχουν υπηρεσίες  και να εκτελούν το έργο   για το οποίο  ιδρύθηκαν, πάντα  με την βέλτιστη σχέση κόστους και οφέλους. 

Οι δημόσιοι οργανισμοί δεν έχουν μετόχους, όπως οι εταιριες. Μέτοχος και ιδιοκτήτης είναι το το δημόσιο,  οι  φορολογούμενοι , δηλαδή εμείς.  

Οι εργαζόμενοι είναι υπάλληλοι και όχι  άτυποι μέτοχοι  ή συνδιαχειριστές επιδιώκοντας  ακόμα  και την άνευ αντικειμένου  λειτουργία  του οργανισμού στον οποίο εργάζονται  για να μην κινδυνέψει η δουλειά τους ή τα προνόμια που έχουν αποσπάσει από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες. 

Στην περίπτωση όμως που ενας οργανισμος  κριθει αχρηστος οπως ο Οργανισμος αποξηρανσης Κωπαιδας η οποία είχε αποξηρανθεί το… 1931 και έκλεισε απο την τρόϊκα  μετα το 2010 θα πρεπει να υπάρχει πρόνοια για τους ανθρωπους αυτούς  κατ αναλογία με την δυνατότητα του κράτους να στηρίζει  το προσωπικό σε πτωχεύσεις ιδιωτικών εταιριών. 

 Αντίστοιχα και   οι ιδιωτικοί οργανισμοί  δηλαδή οι επιχειρήσεις υποχρεούνται να παρέχουν τις υπηρεσίες  ή τα προϊόντα τους  τηρώντας συγκεκριμένες   προδιαγραφές. 

Το κέρδος όσο και αν είναι ισχυρό κίνητρο δεν δικαιολογεί  την μη τήρηση προδιαγραφών ή κανόνων. 

Δεν αρκεί να έχουμε Επιτροπή Ανταγωνισμού  ή Ρυθμιστική Αρχή Επικοινωνιών ή Ενέργειας.    Πρέπει να λειτουργούν αποτελεσματικά στελεχωμένες επαρκώς  και θωρακισμένες νομικά. 

 Ένας οργανισμός δημόσιος ή  ιδιωτικός  δεν υπάρχει μόνο επ ωφελεία των στελεχών ή των μετόχων του. 

Είναι αυτονόητο πως ο  ρόλος των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους είναι σημαντικός .

Το κράτος πολλές φορές δημιουργεί   δημόσιους οργανισμούς  προκειμένου να  αντιμετωπίσει πραγματικές ανάγκες ή  αναθέτει σε  ιδιώτες να τις καλύψουν. 

Το ζητούμενο όμως είναι να ελέγχει και να πιστοποιει, όχι μόνο  τους ιδιωτικούς αλλά και τους δημόσιους οργανισμούς  με διαφανή κριτήρια αξιολόγησης.

Και στις δυο περιπτώσεις  αν δεν υπάρχουν σοβαρές κι αυστηρές διαδικασίες  ελέγχου και αξιολόγησης  τα αποτελέσματα θα ειναι άσχημα έως τραγικά.

 Ο καιρός των ΜΟΜΑ του Στρατού (Μικτές Ομάδες Μηχανημάτων Ανασυγκροτήσεως)  παρήλθε ανεπιστρεπτί.

 Τα έργα του δημοσίου πλέον κατασκευάζονται   από ιδιωτικές εταιρίες.  Κάποιοι όμως δημόσιοι λειτουργοί υπογράφουν και παραλαμβάνουν   απο τους ιδιώτες για λογαριασμό μας τα εργα αυτά. 

Αυτοί που υπέγραψαν και  παρέλαβαν λόγου χάριν  τις προβληματικές σήρραγες του ΟΣΕ, για τις οποίες ακούμε πολλά,  εγγυήθηκαν την αρτιότητά και την ασφάλειά τους. 

Πρέπει να το καταλάβουμε,  πως ο ιδιωτικός τομέας αν δεν υπάρχουν σοβαροί έλεγχοι ενδέχεται να  μπει σε πονηρά μονοπάτια.  Το εύκολο κέρδος είναι ισχυρό κίνητρο και ο ανταγωνισμός δεν εξασφαλίζει με μεταφυσικό τρόπο την ποιότητα όπως  ισχυρίζονται οι οπαδοί του Αόρατου χεριού της αγοράς. 

Αντίστοιχα όμως και ο δημόσιος τομέας  χωρίς αξιολόγηση και ανταγωνισμό  δεν θα  πιεστεί να παρέχει ποιοτικές υπηρεσίες η να  κάνει αξιόπιστους ελέγχους. Η αδιαφορία μπορεί να βρει πρόσφορο έδαφος. 

Ας πάψουμε λοιπόν να επαναλαμβάνουμε σαν τσιτάτα ιδεολογικές απόψεις    και ας μάθουμε να καταθέτουμε  λογικές λύσεις και προτάσεις.

Μόνο έτσι θα βγούμε απο το τέλμα. 

Ηταν το σχόλιο της ημέρας  στην εκπομπή Καθρέφτης του Χρήστου Μιχαηλίδη στην ΕΡΑ 1