Τις λίγες τελευταίες μέρες γίνεται λόγος , άμεσος ή έμμεσος , περί πουλιών. Είναι γνωστό βέβαια πως πολλά πουλιά πιάνονται , άλλα όχι και μερικά όπως τα ορνιθοειδή συμβιώνουν με τον άνθρωπο.
Πάντως την επικεφαλίδα την έβαλα , έχοντας κατά νου εκείνο το ομότιτλο εφιαλτικό θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ , όπου σμήνη γκρίζων πετουμένων αφού κρύβουν τον ουρανό απειλούν ως επιδημία το φιλμικόν ανθρώπινο γένος.
Κατά συνέπεια και με μια διαστολή της πολιτικής αναλυτικής κρίσης μας ο ΣΥΡΙΖΑ και ειδικώς και κυρίως ο Αρχηγός του όχι μόνο δεν πιάνει μη οικόσιτα πουλιά , μα είναι ο ίδιος – από πολλού χρόνου – ο ιπτάμενος οδηγητής των χιτσκοκικών πουλιών.
Και βέβαια είναι το ίδιο σμήνος με την ίδια διάθεση πάντα, με αυτό που αιφνιδιαστικά μαύρισε τον ουρανό και τους ανθρώπους του μεγάλου χωρικού Άστεως , που το λέγανε Ελλάδα.
Συνηθίζεται πιά σήμερα – και προς τούτο εφευρίσκονται ψευδοκατασκευές , που τις λένε αυθαιρέτως γέφυρες – να γίνεται αναφορά στον ριζοσπάστη μεν, δυτικότροπο δε Αλέξη Τσίπρα, μετά την υποτιθέμενη οπτασία του τον Ιούνιο του 15 και την τιμωρητική, πλήν απαραίτητη, παραμονή της χώρας στο Ευρώ. Λέω τιμωρητική καθώς η παραμονή συντελέστηκε όχι με όρους και όρια ορθοφροσύνης μα με κινήσεις πανικού σαν αυτές του Κων/νου Α’ στον Σαγγάριο στην αυγή του 20ου αιώνα. Τα ατίθασα ραμφικά σμήνη, προκειμένου να συνεχίσουν να ραμφίζουν υποχώρησαν σ΄αυτό, που ήταν η κανονική βούλησή τους. Βούληση , που προφανέστατα και εμπαθέστατα ισχύει και σήμερα μα με τροποποιημένη την εκδήλωσή της. Και γι΄αυτό είναι εξίσου ή πιο πολύ επικίνδυνη.
Είναι εντελώς παραπλανητική η μεθόριος των τότε εποχών με τις τωρινές, καθώς η εξουσιαστική ανάγκη επιβιώσεως των Πουλιών ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησε σε άλλους τρόπους επιθέσεως εξίσου φονικούς και σίγουρα πιο δόλιους …και ίσως με άλλη γωνία προσπτώσεως στα θύματα, σ΄εμάς. Είναι βλέπετε η φύση του εθνολαϊκιστικού αφηγήματος – αξιώματος, που επιβάλλει τέτοιες αλλαγές ώστε η ουσία να μένει η ίδια.
Μα στ΄αλήθεια τι άλλαξε; Ίσα ίσα, που η διαρροή των βασικών Θεσμών οδήγησε στην αποχύμωσή τους κι άλλο, χρηστικές και φιλάνθρωπες μέριμνες του διοικητικού Κράτους όπως η Πολιτική Προστασία εξαϋλώθηκαν με τα γνωστά θλιβερά συμβάντα να το πιστοποιούν , η οικονομία κοντεύει να σώσει και το τελευταίο κομμάτι της ουράς της κι ένα 10ετές ομόλογο – εξ ορισμού καλή εξέλιξη – δεν είναι παρά μια σταγόνα στον ωκεανό του βασιλείου των βασικών βιοτικών απαιτήσεων.
Ποια αλλαγή αντιλήψεων συντελέστηκε ; Αυτή που ονοματίζει το μόνο βιώσιμο επί της αρχής ασφαλιστικό μοντέλο των 2 + 1 πυλώνων ως εφορμοστικό της δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοσέτ; Ποια δικαιωματική αντίληψη άλλαξε , πέραν των Συμφώνων Συμβιώσεως; Μήπως ακούγονται οι αχοί από τα μαγνητόφωνα της ταινίας ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ; Μπορεί να συνεχιστεί η καταγραφή κι ο καθένας να βάζει αθροίζοντάς το στα προηγούμενα το δικό του μνημονικό δυσάρεστων εμπειριών.
Όμως μαζί με όλα ετούτα , αποκαλύπτεται ενόλω η ανθρώπινη υποκρισία, που μόνον έρεισμα έχει την ιδιοτέλεια – αφανή ή εμφανή – ή / και την βλακεία.
Άνθρωποι, πολίτες και πολιτικοί, που ο Θεός τους αξίωσε να μεσο-μακροημερεύουν υποδύονται τους Τέκτονες των Γεφυρών δίχως γνώση και επίγνωση της, περί αυτών, ανεπάρκειάς τους.
Ξέρετε είναι οι ίδιοι εν πολλοίς, που δεν ανεχόντουσαν την αισθητική του Παπανδρέου ακόμα και στα χρόνια της ωριμότητας των γηρατειών 92-96, που θυμόντουσαν την παλιά του δημαγωγία – όπως έλεγαν – και έκοβαν πέρα και ξάφνου υποδύονται πως είναι αν-αίσθητοι ( ή μήπως είναι; ) έναντι της Αλκιβιαδικής δημαγωγίας και της τσομπάνικης γενικότερης Παιδείας του ιπτάμενου φροντιστή – αρχηγού των πουλιών.
Είναι αυτοί που μείνανε στην εποχή της ΑΥΡΙΑΝΗΣ, παρακάμπτοντας την επικαιρότητα των πανομοιότυπων – πλην της ποιότητος του τυπογραφικού χάρτη – τωρινών εντύπων …Οποία υποκρισία μεγίστου μεγέθους .
Αυτοί και μερικοί άλλοι , που υποδύονται κακόσχημα τους ρόλους , που είχαν κάποτε διάσημοι πολιτικοί «ευπατρίδαι», όπως ο Μπούτος, ο Μαύρος, ο Ηλιού, ο Μαγκάκης όταν πήγαιναν σε άλλο κόμμα μετά από έντονη διαφωνία με το παλιό ή και μετά την αριθμητική του διάλυση, φωνασκούν λέγοντας για ομοιότητες με το πρώιμο ΠΑΣΟΚ….Ξέρετε εκείνο , που απαρχής δεν διανοήθηκε να διαταράξει την πολιτική του Καραμανλή με την Ευρώπη , εκείνο που η σχέση του με ολοκληρωτικά καθεστώτα τύπου Σοβιετίας περισσότερο είχε να κάνει με την διπλωματική ισορροπία ανάμεσα στους δύο πανίσχυρους πόλους παρά με ο,τιδήποτε άλλο και κυρίως με την γνώση και στήριξη των Μαδούρο του τότε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε και τώρα είναι συστημικός , απλώς υποδύεται υποκριτικό ρόλο ….όπως και οι φίλοι του που θεωρούσαν πολύ μπρουτάλ και άξεστο εθνικόφρονα τον Καραμανλή Α΄, μα θεωρούν απλώς πταίσμα αναρμόστου σχέσεως την συνύπαρξη επί 4,5 χρόνια με τον τωρινό συνεταίρο του – ΧΑυγίζοντα – Τάκη Μπαλτάκου.
Κι όσο για την – άντε να το πούμε , να το κλείσουμε – κοινοβουλευτική ομοιογενή σύσταση του εθνολαϊκιστικού κατσαπλιά να θυμήσουμε πως οι πρώτοι 13 βουλευτές του πρώιμου ΠΑΣΟΚ ήταν συστημικοί βουλευτές της προδικτατορικής Ε.Κ. Και οι διευρύνσεις οι τότε γίνονταν κυρίως μετά την ιδεολογική και αριθμητική διάλυση κομμάτων. Αναφέρομαι στην διεύρυνση του 77 προς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ , όταν ουσιαστικά διαλύθηκε η ΕΔΗΚ. Ούτε δάνεια , ούτε εξυπηρετήσεις , απλώς η βεντάλια του πολιτικού δαρβινισμού.
Τα πουλιά του γένους ΣΥΡΙΖΑ δεν πιάνονται , είναι ίδια μ΄αυτά του φιλμ του Χίτσκοκ …και ήταν , είναι και θα είναι απειλητικά για την θεσμίζουζα Δημοκρατία ως μοναδικές κοφτερές οπλές του ελληνικού εθνολαϊκισμού.