Αν αυτή η χώρα μπορούσε να ξεφύγει για λίγο από το κλίμα της γκρίνιας, της άρνησης και της ψευδαίσθησης, προκειμένου να αντικρίσει την πραγματικότητα, θα διαπίστωνε ότι οι κακορίζικοι και αντιπαθητικοί εταίροι δανειστές μας κυρίως, αλλά και το ΔΝΤ, που τολμούν να επιβάλλουν μέτρα και δεσμεύσεις στην Ελλάδα, που «το μεγαλείο της βασίλεμα δεν έχει», στα δύο χρόνια της περιπέτειας πάνω από την άβυσσο της χρεοκοπίας, της εξόδου από την Ευρωζώνη και της επιστροφής στη δραχμή με όλες τις συνέπειες, έχουν κάνει τα εξής:
Ενέκριναν ένα πακέτο στήριξης, ύψους 110 δισ. ευρώ, έχουμε πάρει περί τα 80, χαμήλωσαν στο μεταξύ το επιτόκιο και απομένει να πάρουμε άλλα 30. Ενέκριναν άλλο ένα πακέτο στήριξης, που περιλαμβάνει 130 δισ. ευρώ σε δανεισμό, 107 δισ. σε διαγραφή χρέους, μείωση του επιτοκίου του υπολοίπου (ιδιωτικού) και αποπληρωμή σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Αφησαν επίσης να εννοηθεί ότι αν χρειαστούν περισσότερα, γύρω στα 50 δισ. υπολογίζεται, είναι πολύ πιθανό να βρεθούν αργότερα.
Ολα αυτά τα λεφτά που πήραμε ή έχουν ήδη εγκριθεί να πάρουμε, συμποσούνται στα 347 δισ., χωρίς να υπολογίσουμε τις μειώσεις των επιτοκίων και το πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου στον οποίο θα αποπληρωθούν τα νέα «κουρεμένα» ομόλογα που θα αντικαταστήσουν τα παλιά. Πρόκειται για ασύλληπτα ποσά, εκτός και αν έχει χαθεί η αίσθηση τι σημαίνει δισεκατομμύριο (για όσους δεν θυμούνται, τρία δισεκατομμύρια ευρώ είναι κάτι παραπάνω από από ένα τρισ. δραχμές) που συνιστούν παγκόσμιο ρεκόρ στην Ιστορία.
Ποτέ δεν εγκρίθηκαν και δεν δόθηκαν τέτοια ιλιγγιώδη ποσά σε χώρα του μεγέθους της Ελλάδας, μήπως και συνέλθει οικονομικά. Για να γίνει αυτό, το ΔΝΤ ξεπέρασε τον εαυτό του και τις ενστάσεις άλλων χωρών και οι εταίροι της Ευρωζώνης έσφιξαν τα δόντια για να ξεπεράσουν τις αντιδράσεις της δικής τους κοινής γνώμης και των Κοινοβουλίων τους και έφτασαν μέχρι το σημείο να ξεπεράσουν τυπικά τις δυνατότητες του Eurogroup που με την αύξηση του PSI από 50 σε 53,5% παραβίασε την απόφαση της συνόδου κορυφής της 27ης Οκτωβρίου 2011. Δεν το κάνουν με ευχαρίστηση, αλλά για κάποιους λόγους, πιθανώς και για χάρη του μεγαλύτερου αγίου της Ελλάδας, του Περικλή που έφτιαξε την Ακρόπολη, το κάνουν.
Και όμως στην Ελλάδα δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία, που την έχουμε χάσει, η «συνταγή» είναι λανθασμένη, αν και δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν προβλέπεται ανάπτυξη, εννοώντας οι περισσότεροι την κατανάλωση, θα είναι χρεωμένα και τα δισέγγονά μας, λες και δεν ήταν όταν το 2009 έκλεισε με 300 δισ. ευρώ χρέος. Επομένως δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα, ούτε καν να προσπαθήσουμε. Αλλά ούτε και να κλείσουμε τα μάτια θέλουμε, για να φανταστούμε πού θα βρισκόμασταν χωρίς τη στήριξη!