Το Ηνωμένο Βασίλειο γνώρισε νωρίς και από πρώτο χέρι το πρόσωπο του αντιευρωπαϊκού λαϊκισμού και ήδη πληρώνει ακριβά τις συνέπειές του.

Προκειμένου να ξανακερδίσει τις εκλογές, ο συντηρητικός Κάμερον ρισκάρισε μια προεκλογική δέσμευση – το δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της Μ. Βρετανίας στην Ευρώπη – σίγουρος ότι θα το κερδίσει.

Δυο ακραίοι και αδίστακτοι λαϊκιστές, ο Φάρατζ και ο Τζόνσον, ήταν αρκετοί στη συνέχεια για να ερεθίσουν τα αντιευρωπαϊκά αντανακλαστικά του νησιού.

Η παθητική ουδετερότητα του «αριστερού» Εργατικού Κόρμπιν, αλλεργικού σε κάθε είδος «καπιταλιστικής ολοκλήρωσης» έβαλε το κερασάκι στην τούρτα του Brexit.

Δύό χρόνια μετά η Μεγάλη Βρετανία προσπαθεί ακόμα να καταλάβει τι ήταν ακριβώς αυτό που αποφάσισε στο δημοψήφισμα. Η ανεπαρκέστατη ηγεσία του συντηρητικού κόμματος παρακαλεί τώρα τους Ευρωπαίους ηγέτες προκειμένου να διασώσει ότι περισσότερο μπορεί, συνειδητοποιώντας καθημερινά τις βαριές συνέπειες μιας καθαρής και πλήρους εξόδου. Πέφτει καθημερινά στο λάκκο που οι ίδιοι οι συντηρητικοί άνοιξαν.

Τα ποντίκια του λαϊκισμού πήδηξαν όλα από το καράβι που βουλιάζει από τα ρήγματα που τα ίδια προκάλεσαν. Και ο Κόρμπιν ζητάει την παραίτηση της κυβέρνησης για να αναλάβει το κόμμα του να υλοποιήσει καλύτερα το Brexit.

Την δύσκολη αυτή στιγμή η πολιτική ηγεσία του Ηνωμένου Βασιλείου χρειάζεται να ξανασκεφτεί και να εξετάσει σοβαρά τα θεσμικά περιθώρια ώστε να δοθεί στους πολίτες μια δεύτερη ευκαιρία για μια τόσο σοβαρή για το μέλλον του απόφαση. Η απομόνωση μιας ισχυρής οικονομίας – και όχι μόνο – κάτω από την πίεση των εθνικιστικών αλαλαγμών δεν έχει τίποτα θετικό να προσφέρει ούτε στο νησί, ούτε βέβαια και στην Ενωμένη Ευρώπη.