«Θανάσης Κλάρας στο γραφείο κίνησης».
Η φωνή του δεσμώτη των ψυχών που επιτηρούσε τους καταδικασμένους τρύπησε την ησυχία της Κόλασης.
Τα μάτια του καπετάνιου στο κομμένο του κεφάλι που κρατούσε πάντα μαζί του ανοιγόκλεισαν με έκπληξη.
Πήγαινε καιρός που πήρε κάποιο μηνύμα από τον πραγματικό κόσμο. Μετά τον θάνατό του στις 16 Ιουνίου του 1945 για μερικά χρόνια τον συζητάγανε άλλοι με θαυμασμό κι άλλοι με φρίκη λέγοντάς τον με το όνομα που τον γνώρισε η ιστορία, Άρης Βελουχιώτης.
Ο χρόνος όμως ξεθωριάζει την μνήμη των ανθρώπων κι έτσι σιγά σιγά η σκοτεινή αυτή μορφή της ιστορίας αφέθηκε να αναλογίζεται τα πεπραγμένα και τα κρίματά της,
Κόλαση είναι η αναθύμηση των πράξεών μας έλεγε ο αρχαίος σοφός. Κι ο Θανάσης Κλάρας είχε πολλά να θυμάται.
Άλλωστε μετά από μια αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για αυτόν και τους μαυροσκούφηδες του εκεί μετά την μεταπολίτευση τον άφησαν στην ησυχία του να παλεύει με τις τραγικές μορφές των θυμάτων του.
Ώσπου δεκαετίες μετά, το 2015 τον θυμήθηκαν. Από το γραφείο κίνησης ήσαν σαφείς.
Έχουν κρεμάσει κάδρα με την φωτογραφία σου, του είπαν, σε έχουν κάνει ακόμα και πορτραίτο σε υπουργικά γραφεία. Με άλλα λόγια σε λατρεύουν.
Ο Θανάσης Κλάρας απόρησε. Τι στο καλό, 75 χρόνια έχουν περάσει. Μέχρι κι εγώ με έχω ξεχάσει.
Ρώτησε κι έμαθε ότι η πατρίδα του περνούσε ένα ύστερο επαναστατικό ενθουσιασμό.
Είχε βέβαια προηγηθεί το 2011 η Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ «Για την Πολιτική Αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη» αλλά το εξέλαβε σαν κάτι που του το χρώσταγαν αφού την ημέρα που τον σκότωσε το στρατιωτικό απόσπασμα το Κόμμα τον αποκήρυξε.
Όλο αυτό το ενδιαφέρον του φαινόταν υποκριτικό και παράλογο.
Θα πας στη γη Θα παρουσιαστείς στο γραφείο του υπουργού με το κάδρο σου και μετά θα περιφέρεσαι σαν φάντασμα όπου σου πουν.
Κάτι προσπάθησε να πει αλλά κατάλαβε ότι ηταν εγκλωβισμένος στο μύθο που ο ίδιος έκτισε.
Έτσι κι έγινε.
Πισω από το υπουργικό γραφείο κρεμόταν το πορτραίτο του με μια τεχνοτροπία που δεν την καταλάβαινε.
Γρήγορα κατάλαβε ότι τον χρησιμοποιούσαν σαν αξεσουάρ ή σαν ντοπαμίνη για να αναβαίνει το επαναστατικό φρόνημα του πλήθους.
Στις εκδηλώσεις έβλεπε γύρω του και άλλα άσχημα φαντάσματα. Τα είχαν ανασύρει κι αυτά από από τη λήθη, αυτός όμως ήταν ο παλιότερος.
Τα χρόνια που πέρασε ξανά στη γη είδε πολλά και διάφορα. Δεν ήταν σίγουρος ότι τα καταλάβαινε όλα. Δεν φανταζόταν έτσι τον κόσμο για τον οποίο πάλευε.
Το 2019 ζήτησε να τον αφήσουν να πάει πίσω στο γνώριμο περιβάλλον της Κόλασης, αλλά δεν τον άφησαν
Με το όπλο παρά πόδα, του είπαν. Όταν χρειαστεί θα σε ξαναβγάλουμε στη σκηνή.
Ώσπου την περασμένη Κυριακή το βράδυ είδε και τα αλλά φαντάσματα να φεύγουν. Μας έστειλαν πίσω, του είπαν.
Μάλλον χάρηκε.
Είχε βαρεθεί να είναι σαν την πάνινη κούκλα που βάζει μέσα της το χέρι του ο κάθε ατάλαντος και της δίνει ταχύ ζωή.
Με γοργά βήματα ξεκίνησε για το κολαστήριο.
Είδε την μεταλλική πόρτα και ένοιωσα ανακούφιση.
Όπως ανακούφιση ένιωσαν κι όλοι όσοι θεωρούσαμε ότι η ανάσυρση από τα βάθη της ιστορίας μετά από δεκαετίες γεγονότων και σκοτεινών μορφέων δεν υπηρετεί το μέλλον παρά μόνο αυτούς που τα χρησιμοποιούν για να μας κρατάνε κολλημένους στο παρελθόν.
Επιτέλους θα μιλήσουμε για το μέλλον με υλικά του παρόντος.
(Ακούστηκε σαν Σκέψη της Ημέρας στην εκπομπή Καθρέφτης του Χρήστου Μιχαηλίδη).