Το νέο μεγάλο σχέδιο για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς είναι η συνάντηση του ΠΑΣΟΚ με το Ποτάμι ώστε, δυνητικά, να δημιουργηθεί ένας ενιαίος σοσιαλδημοκρατικός φορέας που θα ξεπεράσει το 10% (όσο είναι το άθροισμα των εκλογικών ποσοστών των δύο κομμάτων) και θα αναπτύξει ανοδική δυναμική χάρη στη συσπείρωση των δυνάμεων του ενδιάμεσου χώρου. Πίσω από αυτή τη διακήρυξη -που υποστηρίζεται βασικά από τη Χαριλάου Τρικούπη και μικρές κινήσεις που δραστηριοποιούνται γύρω της- υπάρχει ζωηρό παρασκήνιο με στελέχη του ΠΑΣΟΚ να ψάχνουν το δρόμο που οδηγεί στον ΣΥΡΙΖΑ, στελέχη του Ποταμιού περιμένουν τη διάσπαση της ΝΔ για να φτιάξουν νέο κόμμα μαζί με τη φιλελεύθερη πτέρυγα της δεξιάς και άλλα οργανώνουν τη συνεργασία τους με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, ακόμη και αν η ηγεσία αποφασίσει διαφορετικά. Αυτό σημαίνει ότι ούτε οι επαγγελματίες των δύο κομμάτων (κάποιοι ή πολλοί) δεν πιστεύουν στο εγχείρημα της ένωσης δυνάμεων, πόσο μάλλον ο κόσμος τους. Το Ποτάμι ποτέ δεν έχει αυτοπροσδιοριστεί ως κεντροαριστερό, ενώ το πιο θερμό του μέτωπο είναι με το “παλιό” το οποίο εκφράζει με συνέπεια το σημερινό ΠΑΣΟΚ που ακολουθεί τη συνταγή της επιστροφής στις ρίζες.

Τρεις παρατηρήσεις για την περιγραφή αυτής της περίπλοκης εικόνας:

-Στον χώρο της Κεντροαριστεράς ηγεμονεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να μη χρησιμοποιούν τον όρο, να κάνουν σκληρό και αυθαίρετο face control στους ενδιαφερόμενους (προωθώντας τον Α. Κοτσακά και αφήνοντας στην αναμονή τον Φ. Κουβέλη), να μην συνεργάζονται ανοιχτά με τους ευρωσοσιαλιστές, αλλά είναι πιο πολύ από φανερό ότι φτιάχνουν το νέο ΠΑΣΟΚ φιλοδοξώντας να έχουν τη διάρκεια ζωής στην εξουσία του παλιού ΠΑΣΟΚ.

-Παρά το γεγονός ότι στον νέο διπολισμό ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την κυρίαρχη θέση, υπάρχει κενό πολιτικής έκφρασης για σημαντικές και δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις που θέλουν τον εκσυγχρονισμό και των ουσιαστικό εξευρωπαϊσμό της χώρας μέσα από γενναίες μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές που θα ακυρώσουν το χρεοκοπημένο μοντέλο της μεταπολίτευσης.

-Η κάλυψη αυτού του κενού δεν μπορεί να γίνει μέσα από την ένωση όλων των κομμάτων και των κινήσεων που δραστηριοποιούνται μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, γατί αυτό είναι μια κατασκευή από πάνω και όχι από κάτω, από την κοινωνική βάση.

Οι ουσιαστικές προϋποθέσεις είναι άλλες και αποτελούν ταμπού: Να φύγουν από την κουίντα όσοι έχουν επιβληθεί ως ιδιοκτήτες και κηδεμόνες του χώρου και να αποσυρθούν από το προσκήνιο οι επαγγελματίες της Κεντροαριστεράς που μετά από τόσα χρόνια στη Βουλή, στα υπουργεία, στα τηλεοπτικά πάνελ ή στους διαδρόμους των κομμάτων δεν φεύγουν με τίποτα, αλλά αντίθετα τα δίνουν όλα για να διαφυλάξουν την παρουσία τους στο κάδρο, ακόμη και αν αυτό μικραίνει και θαμπώνει διαρκώς.

Τα πέπλα της Κεντροαριστεράς δεν κρύβουν κάτι όμορφο, αλλά κάτι απογοητευτικό. Κι αυτό, ακόμη και αν δεν το ξέρει κανείς, γιατί δεν έχει πρόσβαση στα μυστικά, μπορεί να το αντιληφθεί ή να το διαισθανθεί κάθε φορά που ακούει τα “όλοι μαζί” από εκείνους που βασικά θέλουν να είναι μόνοι τους σε μια άνετη καρέκλα με θέα στην εξουσία.