Διευκρινιστικά να ειπωθεί, πως οι γραμμές αυτές δεν ακολουθούν την γενικευμένη Μακρονίτιδα, αλλά ιχνηλατούν αδρά το φαινόμενο – πρωτίστως κοινωνιολογικό – και ψάχνουν να βρούν τις δυνητικές περιπτώσεις παρηλλαγμένης δοκιμασίας του σε περιοχές ή πεδία της πολιτικής Ευρώπης.
Αρχικά οφείλουμε να σταθούμε σε ακραίες τυχηματικές δράσεις, που συνέβησαν στην πολιτικά αποδιοργανωμένη Γαλλία και ανέδειξαν περισσότερο τις πτυχές ενός πολιτικού συμβάντος – της νικηφόρας επέλασης Μακρόν – και ως τέτοιες έχουν καταγραφεί οι εμπλοκές του Φρ. Φιγιόν και η αναμενόμενη στήριξη του κόμματος Μπαϊρού, το οποίο ωστόσο πιο χαλαρά στον τότε 2ο γύρο είχε στηρίξει και την Σεγκολέν Ρουαγιάλ.
Ωστόσο η χύτρα των αβεβαιοτήτων δεν ήθελε πολύ για ν’ανοίξει, να μισοτιναχτεί δεδομένης της προϊούσας κομματικής παρακμής των δυό βασικών στύλων της ημιπροεδρικής Γαλλίας. Αυτές οι πτώσεις ήσαν πολύ περισσότερο ορατές στο κόμμα του Ολάντ και πιο λίγο στο ενιαίο κόμμα των Σαρκοζί, Ζυπέ, Φιγιόν, κά.
Ο Μαξ Βέμπερ, επεχείρησε σχετικά επιτυχώς να διασυνδέσει τα πολιτικοκοινωνικά επιγενόμενα με τα φυσικά φαινόμενα , επιχειρώντας να δομήσει τις αξίες των πρώτων όχι πρωτίστως στους αυτοπροσδιορισμούς, όσο στα εμπειρικά και ακατάλυτα δρώμενα , που χαρακτηρίζουν αυτές. Για να υπάρχει αντικειμενικότητα.
Αν ορίζεσαι ως Προοδευτικός, πρέπει οι δράσεις να έχουν έναν χαρακτήρα προοδευτικό άμεσα είτε έμμεσα, επαγωγικά και χρονοβόρα . Ήθελε να πει απλουστευτικά πως δεν μπορεί να αυτοπροσδιορίζεσαι ως αστικός Δημοκράτης και να ηγείσαι στρατοκρατικού δικτατορικού καθεστώτος.
Η γενικευμένη κομματική παρακμή, οδήγησε έναν «μέτοικο» της πολιτικής, με παλαιά και τωρινή προέλευση, όπως και ο ίδιος ο μέτοικος Μακρόν λέει, αυτή της ρεφορμιστικής συστημικής Αριστεράς να διοδεύσει μέσα στην αβεβαιότητα της διαχείρισης κινδύνου επανορίζοντας τις πολιτικές αξίες στην βάση, όχι παλαιών χρονικών στερεοτύπων αλλά στην προσπάθεια καθορισμού ορίων ανάμεσα στην Προοδευτική Κοινωνία και στην Συντηρητική έως Αντιδραστική εκδοχή της.
Εισάγει ταυτόχρονα την έννοια της πολιτικής και πολιτιστικής κανονικότητας , αναζητώντας λύσεις εφικτές και χρήσιμες κυρίως βέβαια από την γενική πολιτική του μήτρα αλλά και από καινοτόμα μυαλά , που εγκαταβιώνουν με δυσκολία στις παρυφές του Συντηρητισμού. Ανέδειξε την υπερεθνικότητα της Ευρώπης ως τον τόπο, όπου εκτός των διανθρώπινων συνεργειών θα μπορέσει να ξανακαθοριστεί ο εθνικός πατριωτισμός, μακράν και πέραν των εθνικιστικών ιδεοληψιών, είτε ο αέρας τους έχει την φορά του ανέμου Λεπέν, είτε την άλλη του Μελανσόν και του αμήχανου Αμόν.
Ο όρος Κέντρο, γίνεται ο νοητικός και λεκτικός εμβρυουλκός της απόπειρας ανακάλυψης της προόδου γνωρίζοντας τις μαύρες τρύπες της παγκοσμιοποίησης μα και τις περισσότερες πλανητικές δυνατότητες . Όταν σε παλιούς αιώνες οι Αγγλογάλλοι έβαλαν μπρός τον τοπικιστικό μερκαντιλιστικό προστατευτισμό , κατατροπώθηκαν από το κανοναρχημένο εμπόριο των άλλων δυνάμεων.
Για την γνώμη μου το πείραμα Μακρόν είναι η απάντηση – άμυνα κι επίθεση των καινοτόμων εμπροσθοβαρών δυνάμεων να αντικρύσουν την πρόοδο κατάφατσα και την φτώχεια ευέλικτα και μεσοπρόθεσμα αποτελεσματικά. Οι παλιές παρακαταθήκες του Προνοιακού Κράτους για όλους , η μέγιστη δυνατή φιλελευθεροποίση της κοινωνίας πολιτιστικά και της αγοράς οικονομικά – κατά το δυνατόν με λιγότερες ακρότητες – σε μείγμα με μια πλημμύρα πολιτικού φιλελευθερισμού – με κόστος αλλά και χωρίς κόστος – , όπως εκφράστηκε στην μεγαλειώδη καταδίκη από τον ίδιο τον Μακρόν του Γαλλικού επεκτατισμού στην Αλγερία είναι το τρίπολο, που επιχειρεί αυτός ο καινοτόμος φαντομάς υπ. Πρόεδρος. Το επιχειρεί στο διαμορφωμένο – πιά – τριπολικό σύστημα με δύο στύλους ισχυρούς του θεωρήματος του εθνολαϊκισμού και τον τρίτο τον δικό του.
Κι όπως συνήθιζε να λέει ο Μιτεράν, η ρεφορμιστική δυτική Σ/δημοκρατία δεν είναι παρά η μία πτυχή του πολιτικού Κέντρου , του Προδευτικού. Ο Μακρόν βλέποντας την πατρίδα του να δυσκολεύεται είπε τολμηρά τα πράγματα στο κανονικό τους όνομα…Δεν μένει , παρά να αποδειχθεί πως τα καταφέρνει.
Ας πάμε στην Ιταλία. Σε ένα γενικευμένο περιβάλλον κοινωνικής και οικονομικής διαφθοράς τα κόμματα περίπου αυτοδιαλύθηκαν – όλα – και φτιάχτηκαν δυό νέοι πόλοι αυτός της ΕΛΙΑΣ, που οι οσμώσεις τον ομογενοποίησαν στο σημερινό Δημοκρατικό Κόμμα του Ρέντσι και στο λαϊκιστικό κόμμα του Μπερλουσκόνι, που σιγά σιγά – πλήν του αρχηγού του – μπήκε στις ράγες του κανονικού δυτικού συντηρητισμού. Το εντυπωσιακό είναι πως τόσον η Ελιά όσον και το Δ.Κ. είχαν-ουν επικεφαλής δυο μετριοπαθείς κεντροδεξιούς πολιτικούς, που υπήρξαν όμως στην πορεία υποδείγματα προοδευτικών Ευρωπαίων πολιτικών: τον νουνεχή καθολικό και πρώην Υπουργό της Χ/δημοκρατίας Ρ. Πρόντι και τον σημερινό ακάθεκτο Μ. Ρέντσι , που ως τα 30 χρόνια του ηγείτο κάποιας νεολαϊστικής καθολικής πολιτικής οργάνωσης. Έχουμε μιαν άλλη εκδοχή υπέρβασης αλά Μακρόν τηρουμένων των πολιτειακών χαρακτηριστικών της Ιταλίας.
Σε χώρες, όπου ο παραδοσιακός διπολισμός τρυπημένος από τον εθνολαϊκισμό διατηρεί ικανοποιητικά και παραδεκτά ποσοστά, οι μάχες για την πρόοδο γίνονται με τις κατά καιρούς μεταλλάξεις των χώρων, όπως στην Ισπανία ή στην Πορτογαλία.
Είπα Πορτογαλία….Ο Π/Θ Κόστα με την ευφυή πολιτική επιρροή του Προέδρου Σίλβα, κάμανε μια στα χαρτιά κόκκινη κυβερνητική συμμαχία να λειτουργεί περίπου όπως ο Μακρόν – υποθέτω – φαντάζεται την δική διοίκηση.
Οι αυτοπροσδιορισμοί εμπεριέχουν απροσδιοριστία, η εμπράγματη κυβερνητική εμπειρία είναι το στίγμα είτε έχουμε την Γαλλία, είτε την Ιταλία, είτε την Πορτογαλία….Όλα και όλοι κινούνται στην εθνική σωτηρία από την μέγγενη της κρίσης του 2008 και των συνεπαγομένων της.
ΕΝΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Στις χώρες , που αποτέλεσαν τον πυρήνα της ΕΟΚ ως το 1990 με τον καπιταλισμό λειτουργούντα με οριακές στρεβλώσεις το μείγμα πολιτικής με τις πιο πολλές πιθανότητες επιτυχίας είναι αυτό που κατοικεί στο Κέντρο, είτε το λέμε είτε όχι κατ’ όνομα. Αναλυτικές απλουστεύσεις με κλικ αριστερά ή δεξιά ανήκουν αποδεικτικά στις δεκαετίες αμέσως μετά τον Πόλεμο. Το κόλπο γκρόσσο της προοδευτικής απόπειρας έχει τον κωδικό Μακρόν.
Και το πείραμα τύπου Μακρόν είναι το νέο αντικαρνικό σε χώρες εθελούσιας κομματικής παρακμής, στις άλλες θα εφαρμόζεται αλλά δεν θα ομολογείται όσο ο τρύπιος διπολισμός αντέχει και λειτουργεί.
ΕΛΛΑΔΑ:
Ο Κ. Μητσοτάκης, καλών προθέσεων και ιδεών πολιτικός, δεν μπορεί να είναι παρά επιμέρους Μακρόν όχι λόγω της τέχνης του εφικτού, όσο λόγω του βαθέος συντηρητικού μηχανισμού – κατά πλειοψηφία στο κόμμα του – , που θεωρεί την μεταρρύθμιση εθνοκαπηλεία. Μόνος του, θα δολιοφθαρεί από τις 50ετείς καθηλώσεις του κόμματος κυρίως στο επίπεδο των αλλαγών πολιτικού φιλελευθερισμού. Αναγκαστικά η παρακμή του άλλου στύλου του διπόλου , αυτού που τρυπήθηκε από τον οργανωμένο εθνοποπουλισμό, λανθάνοντα σπέρματα του οποίου πάντοτε υπήρχαν εντός του, φέρνει προσπάθειες πολιτικού λόγου , Μακρονικού τύπου, επίκαιρου τύπου που θα οδηγήσουν στο ένα, το Άλλο, και πιθανότατα απήλλαγμένο πολιτικών δημαγωγικών δουλειών, πολιτικό μόρφωμα και στον/στους εκφραστή / στές του….
Φυσικά εκεί που πρέπει στον χώρο του Προοδευτικού Κέντρου με πολίτες μέσα, που ως σήμερα ήσαν αλλού. Θα πιάσει την απόσταση από τον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό ως τις κοίτες της προοδευτικής κοινωνικής μετριοπαθούς σημερινής Κ/δεξιάς…