Η ωραία κοιμωμένη, η ανάπτυξη, δεν ξύπνησε και το ξανθό πριγκιπόπουλο από την μακρινή Ρωσία, αποδείχθηκε τελικά βάτραχος. Τα παραμύθια, τα ψέματα και οι υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα που κάθε τόσο παταγωδώς διαψεύδονται, είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα μετά την οικονομική καταστροφή! Και αποτελεί βέβαια και το βασικότερο συστατικό στοιχείο εντός του πολιτικοοικονομικού μίγματος που οδήγησε σε αυτήν την καταστροφή.
Ποιο είναι, για παράδειγμα, ένα αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα από την πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ, για το πρώτο μνημονιακό πρόγραμμα; Μα φυσικά το γεγονός ότι ενώ υπήρχαν, όπως ομολογήθηκε, επιφυλάξεις σχεδόν σε βαθμό βεβαιότητας ότι το πρόγραμμα ήταν λανθασμένο από τη στιγμή που δεν συμπεριλάμβανε πρόνοια για κούρεμα του ελληνικού χρέους και συνεπώς αυτό θα οδηγούσε σε πολυετή ύφεση και τερατώδη ανεργία, το πρόγραμμα αυτό παρουσιάστηκε ως η μοναδική επιλογή, η οποία τάχα μου, μετά από μια σύντομη περίοδο περικοπών και θυσιών, θα οδηγούσε σε έξοδο δανεισμού στις αγορές στο τέλος του 2011, όπως έλεγε το 2010 ο κ. Παπακωνσταντίνου! Το τι ακολούθησε, το γνωρίζουμε καλά…
Αντί λοιπόν η τότε ηγεσία της κυβέρνησης να πει την αλήθεια στο λαό, απλά και καθαρά, ότι δηλαδή ουσιαστικά είχαμε υποστεί μια εθνική ήττα προοιωνίζουσα μια επερχόμενη εθνική οικονομική και κοινωνική καταστροφή και να σημάνει εθνικό συναγερμό και άμεσα κυβέρνηση εθνικής ενότητας, προτίμησε τον δρόμο μιας απολύτως επικοινωνιακής διαχείρισης (Καστελόριζο) της κρίσης, που βασιζόταν στην παραπλάνηση και στις ψευδείς υποσχέσεις.
Δυστυχώς, το ίδιο ακριβώς λάθος κάνει και ο σημερινός Πρωθυπουργός, που την εποχή εκείνη εμφανιζόταν ως διαπρύσιος αντιμνημονιακός κήρυκας. Ενώ τίποτα ακόμη δεν έχει κριθεί και παρά το θετικό γεγονός ότι στο μεταξύ, έστω και καθυστερημένα (με προφανή σκοπιμότητα) έγιναν δύο μεγάλα κουρέματα του ελληνικού χρέους και ενώ η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται στην ανελέητη μέγγενη των μνημονίων, ο κ. Σαμαράς είχε την φαεινή ιδέα για μια επικοινωνιακή καταιγίδα ενέσεων αισιοδοξίας, που βασίστηκε στο μότο της εμφανίσεως φωτός στο βάθος του τούνελ. Και πως τώρα πια, όπως λένε, βγαίνουμε οσονούπω και πάλι στις αγορές, το Μάρτιο του 2014 είπε ο Στουρνάρας και η ανάπτυξη έρχεται αυτή τη φορά μαζί με τους Κινέζους, τους Ρώσους και τους Αζέρους! Για να έρθει προχθές μια παταγώδης διάψευση των προσδοκιών για μια αποκρατικοποίηση στρατηγικής σημασίας, με την αποχώρηση της Gas Prom από την διεκδίκηση της ΔΕΠΑ.
Όλοι οι οικονομικοί αναλυτές εντός και εκτός της χώρας, γνωρίζουν πλέον πολύ καλά πως η υπόθεση της σταθεροποίησης και ανάπτυξης της οικονομίας, είναι μια υπόθεση, ένα στοίχημα για την ακρίβεια, μιας μεγάλης χρονικά περιόδου με ορίζοντα δεκαετίας. Όποιος καλλιεργεί την εντύπωση πως σε κανά δύο χρόνια, η σημερινή ζοφερή πραγματικότητα θα έχει παρέλθει, λέει απλώς ψέματα και κοροϊδεύει ακόμη μία φορά την κοινωνία. Και δυστυχώς αυτό κάνει τον τελευταίο καιρό και ο σημερινός πρωθυπουργός και κατά παρέκκλιση κάθε έννοιας σοβαρότητας και υπευθυνότητας, επιδίδεται, ακόμη και με άκομψο χοντροκομμένο τρόπο, σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι εντυπώσεων εστιασμένο στο πρόσωπό του με την κωδική ονομασία «Ο άνθρωπος που έσωσε τη χώρα» και από εχθές, με την καινούργια επιχείρηση τού «Ήταν σκληρός και τον λέγανε Αντώνη».
Γιατί στα πλαίσια αυτά, απ’ ό,τι φαίνεται, ήρθε χθες η ακροδεξιάς έμπνευσης μπαταριά του Μαξίμου στην ΕΡΤ. Στηριγμένη σε ένα πραγματικό γεγονός, που άλλωστε κανένα πολιτικό κόμμα δεν αρνείται, την ανάγκη δηλαδή εξορθολογισμού και αναδιοργάνωσης της δημόσιας τηλεόρασης, προχώρησε με έναν πρωτοφανή αυταρχισμό και με πραξικοπηματικό τρόπο στα πλαίσια μιας μη δημοκρατικής λειτουργίας της κυβέρνησης, στην ξαφνική διακοπή της λειτουργίας της κρατικής τηλεόρασης και της απόλυσης όλων των εργαζομένων εκεί!
Αυτή τη φορά όμως έκανε ένα διπλό και πιθανότατα μοιραίο, επικοινωνιακό και πολιτικό λάθος. Επικοινωνιακά υπολόγιζαν εκεί στο Μαξίμου σε μια δυσφορία που υπήρχε στον κόσμο για την μέχρι σήμερα λειτουργία της κρατικής τηλεόρασης και για την οποία προφανώς είχαν στα χέρια τους κάποιες (αμφιβόλου ποιότητας) δημοσκοπικές καταγραφές, αλλά και στην εκτιμώμενη στήριξη από τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια!
Όμως, δυστυχώς γι’ αυτούς, ούτε το ένα λειτούργησε, ούτε το άλλο. Διότι ήταν τόσο βίαιη και χοντροκομμένη η διαχείριση της διακοπής της λειτουργίας, τόσο αναιτιολόγητη αυτή η διακοπή (γιατί άραγε έπρεπε να υπάρξει τώρα διακοπή και απόλυση και όχι αφού προκύψει ο νέος αναδιοργανωμένος δημόσιος φορέας, με το οργανόγραμμα και τις ανάγκες του, χωρίς ούτε μέρα διακοπής του προγράμματος) και τόσο αρνητικός ο συμβολισμός της παγωμένης τελευταίας εικόνας και του μαύρου από την διακοπή λειτουργίας των πομπών σήματος, που τελικά καταγράφηκε μια παγωμάρα, ένας συνειρμός με σκοτεινές και ανώμαλες εποχές και μια γενικευμένη δυσαρέσκεια και οργή. Όπως και η προσδοκώμενη υποστήριξη από τα ιδιωτικά μέσα δεν ήρθε ποτέ, λόγω της απεργίας που κήρυξαν αμέσως οι συνδικαλιστικές ενώσεις τεχνικών και δημοσιογράφων.
Έχασε λοιπόν ο Σαμαράς στο επίπεδο των εντυπώσεων, αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα χάσει τις επόμενες μέρες και «την μπάλα» πολιτικά. Γιατί είναι πολύ δύσκολο πλέον με αυτή την επαναλαμβανόμενη αυταρχική συμπεριφορά (αντιρατσιστικό) να προσδοκά στη συνέχιση της στήριξης των άλλων δύο κυβερνητικών εταίρων. Ο πολιτικός χρόνος αυτής της κυβέρνησης φαίνεται να εξαντλήθηκε και η χώρα μπαίνει ξανά σε περίοδο αστάθειας και πιθανών νέων περιπετειών, με απόλυτη την ευθύνη του κ. Σαμαρά.