Το θέαμα με το άγριο ξύλο που είδαμε από τηλεοράσεως στις 18/5 στο Γαλάτσι, μεταξύ μαθητών (ηλικίας 15 έως 17 ετών) δύο Σχολείων, αλλά και την αιματηρή συμπλοκή δυο πιτσιρικάδων (14 ετών) στην Αγία Παρασκευή, μάς ξάφνιασε! Οι νεαροί, που τους συνηθίσαμε να τους λέμε «πιτσιρικάδες», μάς έπεισαν πως αυτό το παρατσούκλι που τους έχει δοθεί από παλαιοτάτων χρόνων, καιρός είναι πλέον να το… ξεχάσουμε! Είναι προσδιορισμός που έχει παλιώσει μέσα στο πέρασμα τού χρόνου· δεν ισχύει και είναι έξω από τη σύγχρονη υπαρκτή πραγματικότητα. Ας δοθεί ένας άλλος προσδιορισμός ώστε να μάς… επιτρέπει να κατανοούμε τις διαφορές ενός άγριου κόσμου ενηλίκων και των άγουρων εφήβων που προσπαθούν να γίνουν αντράκια, επιδεικνύοντας συμπεριφορές που αποδεικνύουν πως δρουν σε πλαίσιο συμμοριών, με τρόπους που έχουν «διδαχτεί» από το Σύμπαν τής πλύσης εγκεφάλου γύρω από το αντριλίκι και την εξουσιαστική στάση απέναντι σε αδύναμους «αντιπάλους».
Το μπούλινγκ (bullying), το ξύλο, η βία, είναι το άθροισμα του… εκτσογλανισμού ομάδων(ή σχολικών συμμοριών) που αναστατώνουν τις σχολικές κοινότητες.
Σύμφωνα με το «Χαμόγελο του Παιδιού», το τηλεφωνικό του κέντρο, που διαχειρίζεται τέτοιου είδους περιστατικά, καταγράφει δύο με τρεις αναφορές την ημέρα, με τους ψυχολόγους τού Οργανισμού να κάνουν λόγο όχι μόνο για αύξηση των περιστατικών, αλλά και για ποιοτικές αλλαγές που παρατηρούνται στο φαινόμενο επιβολής βίας!

Να θυμηθούμε πριν από λίγα χρόνια τις καθημερινές προσπάθειες διείσδυσης σε Γυμνάσια και Λύκεια των ψευτόμαγκων ναζιστών και τραμπούκων τής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή; Φαίνεται πως οι προβληματικές κοινωνικές συνθήκες, αλλά και ο τότε σπόρος τής ανομίας και αλητείας, έβγαλε καρπούς· τους βλέπουμε στις συχνές συγκρούσεις οι οποίες σπρώχνουν όσο μπορούν την Εκπαίδευση προς τα πίσω, προετοιμάζοντας το… κατάλληλο έδαφος για τη συνέχισή τους στα Ανώτατα Ιδρύματα· εκεί ελπίζουν ότι ευδοκιμεί ε υ ν ο ϊ κ ή ατμόσφαιρα για όλους αυτούς τους έφηβους «μάγκες» με το σκοτεινό σκηνικό, που έχουν μάθει ανεμπόδιστα να επιβάλλουν την καταστροφή, παραδειγματισμένοι από την παγκόσμια τάξη τής ανομίας.

Διευκρινίζω πως αναφέρομαι σ’ αυτό το μικρό (προς το παρόν) ποσοστό βίας, αντικοινωνικής και αντιεκπαιδευτικής συμπεριφοράς, που βλέπουμε κάθε μέρα στα αστυνομικά δελτία. Μερικοί αναλυτές προσπαθούν να ορίσουν ένα ποσοστό που να εκφράζει μια εκτίμηση της κατάστασης· λάθος κατά τη γνώμη μου, αφού αυτό το «κίνημα εκτσογλανισμού» όπως αδόκιμα το ονόμασα, αυξάνεται ραγδαία, αυξάνοντας το ποσοστό του, με συνέπειες ακόμα και αυτοκτονιών νέων παιδιών που δεν μπόρεσαν να υπομείνουν το τοξικό μαθητικό περιβάλλον..
Εδώ, μοιραία, μπαίνουν οι ευθύνες κυρίως του κράτους. Το πολιτικό σύστημα που διοικεί, οι νόμοι που εφαρμόζονται, η φοβική αντιμετώπιση για λόγους ψηφοθηρικής χασούρας, ο δισταγμός ανάπτυξης καινοτομιών, οι χρηματοδοτήσεις, οι επιλογές εκπαιδευτικών συστημάτων, η κοινωνική αποκατάσταση ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, η τήρηση των νόμων, η ήρεμη αποκατάσταση τού ασύλου, η πάταξη των παράνομων μπαχαλάκηδων κάθε λογής, η σε δημόσια θέα απαράδεκτη διακίνηση και χρήση ουσιών και άλλα πολλά, ίσως αμέτρητα, που θα προσθέσετε κι εσείς…

Αυτά και πολλά άλλα είναι που δημιουργούν το… εργαστήρι θυμού όπου εκκολάπτονται οι νέοι που θα μεγαλώσουν. Για παράδειγμα, ό,τι στραβό υπάρχει στην Ανώτατη Παιδεία, εξελίσσεται εν μέρει και ως π ρ ό τ υ π ο και παράδειγμα μίμησης για γυμνασιόπαιδα και λυκειόπαιδα.
Ίσως οι νεότεροι μαθητές, ενστικτωδώς, δεν εμπιστεύονται το εκπαιδευτικό σύστημα όπως λειτουργεί πολλά χρόνια τώρα. Πράγματι, η εικόνα τής ενεργούς παιδείας, είναι κάθε άλλο από το να την χαρακτηρίσεις θετική. Μια τέτοια πραγματικότητα θεωρώ πως αποθαρρύνει τον σπουδαστή και τον απομακρύνει από το εκπαιδευτικό κλίμα ώστε να επιμείνει στις σπουδές του.
Σε μια άλλη ευκαιρία θα αναφερθώ και στην ωδειακή παιδεία, για να βάλουμε συλλογικά τα κλάματα…

Ας το μαζέψουμε όμως αυτό το τ ε ρ ά σ τ ι ο και α κ α ν θ ώ δ ε ς θέμα· η νεανική μαθητική βία είναι γεγονός! Έχει όνομα και διεύθυνση. Όλα τα στοιχεία της είναι γνωστά, όχι όμως χωνεμένα.
Πολλοί από τους γονείς δεν θέλουν να αντιληφθούν τις ευθύνες τους ή να πιστέψουν πως η μάθηση στα Σχολεία, λειτουργεί σε περιβάλλον απαράδεκτο, βίαιο, ανεξέλεγκτο και αλλοπρόσαλλο.
Εκεί συστεγάζονται η γνώση και ο σκοταδισμός!

Όσο θα περνάει ο χρόνος, η μαγκιά, ο χουλιγκανισμός, οι ακροδεξιές αντιλήψεις και ακρότητες, θα παίρνουν μορφή κ α τ α ι γ ί δ α ς την οποία δύσκολα μπορούμε να αναχαιτίσουμε, εκτός κι αν η πολιτεία, η κοινωνία, οργανωθούν, ώστε να εστιάσουν την μ έ γ ι σ τ η προσοχή τους σ’ αυτό το οξύτατο υπαρξιακό ε θ ν ι κ ό μας πρόβλημα.
Είναι η δοκιμασία στο να βρεθούμε βυθισμένοι σε βάλτο δίχως ελπίδα σωτηρίας…