Από την ώρα που το έμαθα δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω. Να ετοιμάσεις το πρωί τα παιδιά για το σχολείο, να ξεκινάς την ημέρα με την αίσθηση της αγκαλιάς τους και το μεσημέρι να μην υπάρχουν… Υπάρχει ζωή μετά από αυτό; Δεν μπορώ να απαντήσω…

Ξέρω, όμως, γιατί έγινε αυτό το απερίγραπτο, το διαβολικό, το τερατώδες. Έγινε γιατί επιτρέπεται η οπλοκατοχή στις ΗΠΑ. Έγινε γιατί ο Δημοκρατικός Μπάρακ Ομπάμα δεν τόλμησε να συγκρουστεί με τα λόμπι που στηρίζουν τη διακίνηση των όπλων στην Αμερική, που χρηματοδοτούν καμπάνιες , που εκτρέφουν το τέρας της αυτοδικίας.

Ο καθηγητής Ιωάννης Μανωλεδάκης, ένας μοναδικός διανοούμενος που δεν είναι πια μαζί μας, έλεγε συχνά ότι «όποιος αγοράζει όπλο , το παίρνει για να το χρησιμοποιήσει.» Αυτή του η άποψη είχε περάσει στη νομολογία.

Αυτή είναι η διάγνωση της αιτίας. Κανένα τέρας δεν θα μπορούσε να αφαιρέσει ζωές, να σπείρει τόσο πόνο, να επιτεθεί σε σχολείο, σε νήπια και δασκάλους, αν δεν είχε τόσο εύκολη πρόσβαση στα όπλα. Αν δεν ήταν τόσο εξοικειωμένος με τα όπλα ο δράστης αυτής αλλά και των άλλων επιθέσεων, που δεν δίδαξαν τίποτα στους Αμερικανούς πολιτικούς, δεν θα είχε σπείρει το θάνατο με τόση ευκολία.

Ακούω έναν αντίλογο ότι τα όπλα είναι συνυφασμένα με την κουλτούρα του αμερικανικού έθνους, ότι αυξάνουν την αίσθηση της ασφάλειας, ότι αποτρέπουν τους εγκληματίες. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι τα όπλα στις ΗΠΑ είναι ένα συνηθισμένο αξεσουάρ, ο θάνατος δεν μπορεί να είναι συνήθεια. Ο θάνατος ενός παιδιού δεν μπορεί να είναι παράπλευρη απώλεια. Ο θάνατος είκοσι παιδιών είναι η συντέλεια του κόσμου όλων εκείνων που ανέχθηκαν ως τώρα τα όπλα. Και κανένας γονέας, κανένας ενήλικος, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει απαθής απέναντι σ΄αυτό.

Όσο υπάρχει έστω και ένα όπλο στο συρτάρι ενός ενήλικα, τόσο ένα παιδί είναι το υποψήφιο θύμα του…