Τώρα που το καλοκαίρι ξεμακραίνει, μπορούμε λίγο να σκεφτούμε πάνω στα αποκαΐδια που μας άφησε πίσω.
Άλλαζε παλιά ο καιρός και πύκνωνε το φθινόπωρο μέσα στον Νοέμβριο. Σκεφτόμασταν θα φτάσουν οι γιορτές, θα μπει το καινούργιο έτος και σιγά σιγά να βγούμε προς την άνοιξη, ν’ ανοίξει ο καιρός, ν’ ανοίξει και η καρδιά μας με την προσμονή της έλευσης του θέρους.
Έτσι περνούσαμε τα χρόνια μας, έτσι μετρούσαμε τα καλοκαίρια μας. Τα ξεκινούσαμε νωρίς-νωρίς εκεί γύρω στο Πάσχα και τα τελειώναμε αφού κρατούσαμε, τις ‘’πρώτες σταγόνες της βροχής’’, τα πρωτοβρόχια του Σεπτεμβρίου, τις ηλιόλουστες μέρες του Οκτωβρίου. Κάποιες φορές χωρίς πολλές αρνήσεις υποδεχόμασταν και τις γιορτές του ‘’ΟΧΙ’’ στο θερινό κομμάτι του ιδιωτικού μας ‘’καιρού’’.
Ό,τι και να συνέβαινε στη διάρκεια του έτους, μικρές αποτυχίες, μεγάλες στεναχώριες, έχθρες, μίση, αντιπαλότητες ερχόταν η αύρα του καλοκαιριού, το κυματάκι της θερινής ξεγνοιασιάς, ο μαΐστρος της ανεμελιάς και τα έσβηνε όλα.
Τι έχουμε πάθει εδώ και καιρό και βλέπουμε δάση καταπράσινα κι αντί να τα απολαμβάνουμε να νιώθουμε σαν τον άμοιρό Μάκβεθ, ότι θα ορμίσουν και θα μας καταπιούν, θα μας κατασπαράξουν;
Ποιος αγρίεψε έτσι τα καλοκαίρια μας, ποιος μας τα έκλεψε τη βεβαιότητα ότι όσα και στραβά και ανάποδα να συμβούν μέσα στο έτος, θα έρθει το καλοκαιράκι και θα απαλύνει τις επιπτώσεις ακόμα και των πιο άγριων δυσεπίλυτων και δύσκολων καταστάσεων;
Η κλιματική αλλαγή είναι εδώ, τη ζούμε χρόνια τώρα, η μεταβολή του παγκοσμίου κλίματος σιγά, σιγά σκεπάζει με τις επιπτώσεις της τον πλανήτη μας και ειδικότερα με τις μεταβολές των μετεωρολογικών συνθηκών που εκτείνονται σε ευαίσθητα κομμάτια της Υδρογείου και πια, για μεγάλη χρονική διάρκεια. Τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της υπερκατανάλωσης προϊόντων του πρωτογενή τομέα, της αλόγιστης υπερκατανάλωσης των φυσικών πόρων και την αύξηση του πληθυσμού της γης υποβαθμίστηκε το φυσικό περιβάλλον με αποτέλεσμα τη διατάραξη της κλιματικής ισορροπίας. Παγκόσμιος σκοπός των κρατών, φορέων και συλλόγων πρέπει να είναι η συνεργασία μεταξύ τους για την αειφόρο ανάπτυξη σε όλα τα γεωγραφικά επίπεδα και την καταπολέμηση της ανισότητας σε διεθνές επίπεδο. Για τους σχεδιασμούς, τις ενέργειες, τη διαχείριση και τους προγραμματισμούς των Ελληνικών κυβερνήσεων, όλων των αποχρώσεων διαχρονικά ας μη μιλήσουμε καλύτερα, το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο για να ασχολούμαστε με όλους αυτούς με τις δηλώσεις τους και τις αλληλοκατηγορίες τους.
Δεν τρελάθηκαν τα καλοκαίρια μας έτσι ξαφνικά, οι αλόγιστες ανθρώπινες δραστηριότητες τα τρέλαναν, τα έβγαλαν από τις ράγες τους και τα έριξαν σε άγνωστους δρόμους και σε αχαρτογράφητους τόπους.
Μέχρι και οι λέξεις λιώνουν σε τόσους βαθμούς θερμοκρασίας και σε τέτοιες καταστάσεις απελπισίας, αλλά πώς να σωπάσω μέσα μου τη συμφορά του τόπου;
Μέχρι και οι σκέψεις λυγίζουν από τον ανυπόφορο πόνο των συνανθρώπων, τα χαμένα ζώα, τις χαμένες κατοικίες, τα χαμένα όνειρα και προσδοκίες.
Μετά από 10 χρόνια οικονομικής κρίσης, αλλά και εν μέσω μιας πανδημίας, που δεν είχαμε δει ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας και με την οποία ούτε κατά διάνοια έχουμε ξεμπερδέψει αλλά βρισκόμαστε, όπως ελπίζουμε σ’ ένα θολό σημείο κάπου προς το τέλος και την ώρα που περιμέναμε να σηκώσουμε, κάπως, ξανά κεφάλι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που μοιάζει να έχει βγει από τους στίχους της Κόλασης του μεγάλου Ποιητή.
Μέσα σ' αυτή την φοβερή κατάσταση, η οποία είναι δύσκολη και για τους εργαζόμενους των ΜΜΕ, θα έλεγα στους φίλους και συναδέλφους της τηλεόρασης, αν θέλουν να δείχνουν την τραγικότητα της κατάστασης, να κινηματογραφούν και να προβάλουν τ’ αποκαΐδια και τα αποτελέσματα του πύρινου ολέθρου και όχι πλάνα με φοβερές φλόγες, που μετατρέπουν μια φρικτή κατάσταση σε θέαμα κάποιες φορές δε, σε εντυπωσιακό θέαμα χολιγουντιανής έμπνευσης και εκτέλεσης.
Τα πεύκα είναι όμορφο δένδρο μα γίνεται εντυπωσιακός εφιάλτης όταν καίγεται, μήπως, λοιπόν, όπως συνιστούν οι ειδικοί πρέπει να φυτεύουμε χαρουπιές και κυπαρίσσια; Οι χαρουπιές ισχυρίζονται, πάλι οι ειδήμονες, καθυστερούν τη φωτιά να επεκταθεί. Τα δε κυπαρίσσια θα είναι τα κεράκια στο απέραντο νεκροταφείο με τα καλοκαίρια μας που χάθηκαν για πάντα και αλίμονο σ’ αυτά που σίγουρα θα χαθούν στο μέλλον.