Όταν χτες το απόγευμα κατηφόριζα προς το Καραϊσκάκη, σκεφτόμουνα: «Τουλάχιστον απόψε θα δούμε ένα ντέρμπι της προκοπής». Το σκέφτηκα έτσι γιατί το άλλο (υποτιθέμενο) ντέρμπι, στη Βουλή, ήταν μέχρι εκείνη την ώρα ανύπαρκτο. Άδεια έδρανα τις περισσότερες ώρες, πληκτικές ομιλίες, στεγνά επιχειρήματα. Πλήξη.

Στο Καραϊσκάκη δεν είχε, τελικά, ντέρμπι. Ήταν παράσταση για έναν ρόλο. Είχε, όμως, θέαμα. Και τέσσερα γκολ. Καλά περάσαμε (οι Ολυμπιακοί), ΠΑΟΚ δεν υπήρχε.

Μήπως ήταν στη Βουλή το ντέρμπι; Μπα. Φτώχεια. Και μέσα και έξω. Σε μια κορυφαία, υποτίθεται, στιγμή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καλεί σε συγκέντρωση, για να πιστοποιήσει- και δια της λαϊκής παρουσίας- ότι υπάρχει δυσαρμονία μεταξύ κυβερνητικής πλειοψηφίας και λαϊκής βούλησης. Οι εκτιμήσεις ανέφεραν ότι μαζεύτηκαν δυο με τρεις χιλιάδες άνθρωποι. Να πούμε πέντε; Αν δεν κάνω λάθος, στο λεκανοπέδιο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τουλάχιστον διπλάσιο αριθμό μελών. Πού ήταν; Έβλεπαν το ντέρμπι στην τηλεόραση;

Εντάξει, δεν είμαστε σε «ηρωικές» εποχές, ο κόσμος δεν κατεβαίνει εύκολα στις διαδηλώσεις. Αλλά ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία -και μέσα σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας- να μην μπορεί να κινητοποιήσει ούτε τον στενό πυρήνα των οπαδών του; Κάτι συμβαίνει εδώ. Μήπως υπάρχει απογοήτευση και δυσπιστία, αλλά και προς την άλλη πλευρά; Ή μήπως περιμένουν, κατά τη θεωρία του ώριμου φρούτου, τις εκλογές; Και πάλι κάτι δεν πάει καλά. Η Αριστερά, χωρίς την ενεργό παρουσία του λαϊκού παράγοντα, ακόμη κι αν έρθει στην κυβέρνηση, θα βρεθεί πολύ γρήγορα σε αδιέξοδο.

Η νυχτερινή «μονομαχία» υψηλών τόνων Σαμαρά-Τσίπρα, με τη συνεπικουρία Βενιζέλου, μπορεί να πρόσθεσε λίγο «θέαμα», αλλά καμιά ουσία. Χιλιοειπωμένα πράγματα εκατέρωθεν. Με «χαριτωμένες» ατάκες για «μονομαχίες» και «τρύπια δολάρια».

Προσπαθώντας να κάνω μια βιαστική αποτίμηση του κοινοβουλευτικού τριημέρου, (ξανα)σκέφτηκα μια ρήση με διαχρονική αξία: «Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος» (περισσότερα, από ένα παλιότερο κείμενο εδώ)