Οι μεγάλες τρύπες ακόμη και στη Δημοκρατική μας παιδεία, τώρα βαράνε συναγερμό.
Ένα κόμμα λειτουργεί επί τρία χρόνια, καταργώντας κάθε έννοια δημοκρατικότητας, σε όλα τα επίπεδα. Λειτουργεί εκ των ενόντων και θεωρεί πως έτσι πρέπει να πράττει. Και σήμερα πολλοί ανακαλύπτουμε το έλλειμμα του.
Μέχρι τώρα όμως, πολλούς δε μας ενοχλούσε, διότι είμεθα πλειοψηφία. Και αιφνιδίως προσερχόμενοι ως μειοψηφικοί εις το εκούσιον πάθος, τα βρήκαμε σκούρα.
Το όχι στο διάλογο, ούτε τυχαία επιλογή είναι, ούτε προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία.
Εμείς το διδάξαμε.
Δεν υπήρξε συνδικαλιστικό μορμολύκειο που να μην είπε όχι, τουλάχιστον άπαξ, σε πρόταση για διάλογο. Είτε από τον εργοδότη , είτε από το δημόσιο και πάει λέγοντας.
Και δεν θέλω , παρακαλώ πολύ, ν’ ακούω περί την Ανανεωτική Αριστερά και τα τοιαύτα, διότι Ανανεωτική για να ανανεώσει από τι και πώς;
Και τι στον κόρακα ανανέωσε όλα αυτά τα χρόνια .
Να το δούμε κι εμείς και να συμφωνήσουμε.
Φυσικά όποιος τολμάει και αναφέρεται εν έτη 2013 στο ΚΚΕ εσωτερικού, με το οποίο ηττηθήκαμε κατά κράτος, εύχομαι να του καεί το βίντεο και είναι καλύτερα να πάψει να μιλάει.
Προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες και στον τόπο και σ΄αυτό, που θέλουμε να λέμε, Αριστερά.
Και από την άλλη προβάλλουν διάφορες φωνές που ανησυχούν για την κατρακύλα σ΄αυτόν τον τόπο. Προτείνουν διάλογο και έτσι πρέπει να γίνει, μια διαδικασία πρωτόγνωρη για όλους μας.
Γιατί θα συναντηθούν, διόλου αθώες νομενκλατούρες, από πολλές μεριές, κι όλες τρελαίνονται να πάρουν κεφάλι, κι όλες κινούνται με βάση τη σοφία του Ελληνικού λαού που είπε «τι περιμένεις από αυτούς, κουκιά φάγανε , κουκιά μολογάνε». Έτσι αντιλαμβάνονται και τη Δημοκρατία και το διάλογο και τα καλά της.
Και προς Θεού φτάνει πια, ο δήθεν μιμητισμός, να επιδεικνύεται ως πρωτοπορία.. Φτώχεια ιδεών και προτάσεων δείχνει.
Υποστηρίζω, με όσες δυνάμεις διαθέτω πια, την πρωτοβουλία να φτιάξουμε κάτι τις καινούργιο.
Αλλά καινούργιο όμως ε;
Καινούργιο σε όλα του.
Τα παλιούρια να τ΄αφήσουμε στην άκρη.
Ουρλιάζουνε, δεν μας μένει χρόνος . Να βιαστούμε.
Δεν είναι μόνον ότι όποιος βιάζεται σκοντάβει, αλλά κινδυνεύει να πατήσει και στα σκατά.
Και δεν σας μένει χρόνος για ποιο πράγμα;;;
Ανοίξαμε το διάλογο, γιατί αφού είδαμε και αποείδαμε, κατανοήσαμε πως και τους εαυτούς μας κοροϊδεύουμε και τον κοσμάκη κοροϊδεύουμε και πρέπει να γίνουμε ειλικρινείς και να έχουμε αποτέλεσμα.
Ειδάλλως μία από τα ίδια , κανείς δεν θα ήθελε να δοκιμάσει.
Φτιάχνουμε το καινούργιο και με παλιά υλικά.
Ναι δεν τα φοβόμαστε, αρκεί να τα βάζουμε κάπου που να μπορούν να φανούν χρήσιμα.
Πάντως όχι στην πρόσοψη.
Και το κυριότερο, αφού πετάξουμε τις αυθεντίες και αυθεντικότητες μας , όλοι μας, στο πηγάδι, να ανιχνεύσουμε και εμπειρικά να περιγράψουμε τι μπορεί να έχει ένας πολιτικός φορέας στην 2η δεκαετία του 21ου αιώνα
Σίγουρα πάντως δεν μπορεί να έχει σχέση, με όλες αυτές τις αηδίες, του κόμματος νέου τύπου, που ήθελε ο Λένιν, στις αρχές του 20ου αιώνα και το αντέγραψαν μέχρι και οι ψεκασμένοι Έλληνες του Κατακαμένου.
Και μέσα από το συγκεκριμένο κάθε φορά, σιγά-σιγά θα ξεπηδήσει και η όποια θεωρία ήθελε προκύψει, για τον πολιτικό χώρο που θέλει να βλέπει, μπροστά και όχι πίσω.
Να στηρίζει το νεωτερισμό και τον ορθό λόγο.
Να νοιώθει σεβασμό στη μισθωτή εργασία και να παλεύει για τη δικαιότερη δυνατή ανισότητα, που δεν διαλύει συνειδήσεις , την τιμή και την αξιοπρέπεια του κάθε πολίτη.
Αν λοιπόν πέραν της ευθύτητας και ορθότητας με την οποία εκφράστηκε ο Νίκος Αλιβιζάτος, η πρόθεση κάποιων αντί για το διάλογο ή παράλληλα με αυτόν έχουν στο μυαλό τους ότι σε κάθε περίπτωση θα φτιαχτεί ένα καινούργιο κόμμα, που σήμερα απλώς είναι ευχή κάποιων εξ ημών αλλά δεν προκύπτει από πουθενά, θα πρέπει να το δηλώσουν και αυτοί.
Δεν παίζουμε ψηλοκούμιτο για να πατάμε στο ψηλό και σωνόμαστε.