Βγήκαν παλι τα κουμπούρια της πατριδοκαπηλίας εν όψει των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας . Είναι φανερό ότι κάποιοι έχασαν το «μεροκάματό» τους στα ΜΜΕ και στην πολιτική. Και ομως αυτή είναι μια μοναδική ευκαιρία για να ξεκινήσει ένας διάλογος με την Ελλάδα σε πλεονεκτική θέση. Και αυτό λόγω της έντονης επιθυμίας του Ερντογαν να στραφεί προς τη Δύση και να συνδεθεί με την ΕΕ, στην οποία Ελλάδα και Κύπρος εχουν στρατηγικό πλεονέκτημα ,όχι τόσο λόγω του δικαιώματος άσκησης του βέτο, αλλά κυρίως λόγω της δυνητικής «έξυπνης» υποστήριξης της γειτονος, απεναντι στην αρνητική στάση κάποιων άλλων χωρών, π.χ.της Γαλλίας . Και οποιος δεν το βλέπει αυτό είναι καλύτερα να σιωπά, όπως ο ανεκδιήγητος κύριος Κοτζιας που έχασε μια αντίστοιχη ευκαιρία για την επιλυση του Κυπριακού στο Κραν Μοντανά.

Το ερώτημα είναι τι στάση θα τηρήσει το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλακη. Ελπιζω να παραδειγματιστεί από τις εξελίξεις της εποχής Σημίτη , οταν ο τοτε Ερντογαν του έστηνε καρτέρι στους διαδρόμους της συνόδου της Κοπεγχάγης το 2002, ως Πρόεδρο της ΕΕ, για να του σφίξει το χέρι και να τον παρακαλέσει να «βάλλει πλάτη» στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, ως υποψηφίου μελους, με βάση τη συμφωνία του Ελσινκι. Και να θυμούνται οι κάτ´ επάγγελμα «πατριώτες» ότι το μακροχρόνιο συμφέρον της χώρας μας είναι το κριτήριο της πατριωτικής στάσης, ακόμη και αν αυτή δεν ειναι δημοφιλής.

Το ζητούμενο είναι μια έντιμη συμφωνία ειρηνης και συνεργασίας σε ολους τους τομεις. Μια win-win συμφωνία με βάση το διεθνές δίκαιο και με αμοιβαίες υποχωρήσεις επάνω σε μαξιμαλιστικες θέσεις που προβάλλονται κυρίως για εσωτερικούς ψηφοθηρικούς λογους. Επάνω σε αυτην την λογική θα στηρίξω , ως απλός πολίτης, την επίτευξη μιας ιστορικής συμφωνίας , όπως εκανα και με τη συμφωνία των Πρεσπών. Διότι τα θέματα αυτα δεν είναι κομματικά.