Πριν λίγο καιρό πληροφορηθήκαμε από καταγγελίες των ιδίων την βία που γνώρισαν ως εκκολαπτόμενες αθλήτριες της ενόργανης γυμναστικής. Είκοσι τρεις πρώην αθλήτριες της ενόργανης εδώ στην Ελλάδα έκαναν την καταγγελία, όπως βέβαια έχουν κάνει και πολλές άλλες στο εξωτερικό.

Προφανώς σεξουαλική βία ή χειροδικία είναι ποινικά κολάσιμες και ελπίζω να απασχολήσουν την ελληνική δικαιοσύνη και τα αρμόδια αθλητικά όργανα. Η αναφορά εδώ γίνεται για την «νόμιμη» βία. «Νόμιμη» βία είναι ο καταναγκασμός μικρών παιδιών σε ένα τρόπο ζωής επίπονο και σίγουρα διαφορετικό από τα άλλα παιδάκια της ηλικίας τους.

Παραλαμβάνουν τα κοριτσάκια από 5-6 χρονών  και τα «φτιάχνουν» τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Και όταν λέμε τα «φτιάχνουν» δεν εννοούμε ότι τα κάνουν πιο μυώδη. Ελέγχουν το ύψος τους (δεν πρέπει να ψηλώσουν πολύ) ελέγχουν τα κόκκαλά τους, ελέγχουν το βάρος τους (εν ανάγκη με μέρες χωρίς τροφή). Ελέγχουν τη σκέψη τους, την ψυχή τους. Τελικά τα διαμορφώνουν όπως θέλουν, όπως κρίνουν ότι χρειάζεται για να κάνουν (αν πάνε καλά) πρωταθλητισμό στην εφηβεία τους. Και αυτό με την συναίνεση των γονιών τους.

Και όταν φθάσουν στην ενηλικίωσή τους- με ελάχιστες εξαιρέσεις- τελειώνουν. Όσα κατάφεραν να διακριθούν τουλάχιστον θάχουν να το λένε. Ενδεχομένως και κάποια από αυτά – και οι γονείς τους- θα έχουν κερδίσει και κάτι οικονομικά. Ακόμα και το μεγαλύτερο παγκοσμίως αστέρι, η Νάντια Κομανέτσι, έχει περιγράψει πως, ναι μεν κέρδισε σε δόξα, αλλά έχασε τα παιδικά της χρόνια, χρόνια καταναγκασμού από τον προπονητή της μα, στην περίπτωση της, και από το καθεστώς Τσαουσέσκου.

Ολα αυτά τα κοριτσάκια λοιπόν θα έχουν τελειώσει. Θάχουν χάσει τα παιχνίδια, τις φιλίες. Θάχουν χάσει την φυσιολογική σωματική ανάπτυξη τους, ίσως και λίγο από το ύψος που θα είχαν υπό κανονικές συνθήκες, Δεν θάχουν γνωρίσει τα παιχνίδια στην παιδική χαρά της γειτονιάς τους. Δεν θάχουν «κλέψει» έναν λουκουμά από το τραπέζι. Δεν θάχουν πάει σε παιδική κατασκήνωση το καλοκαίρι. Δεν θάχουν αργήσει να γυρίσουν από κανένα πάρτι της πρώιμης εφηβείας τους.

Τα γράφω αυτά ως φίλαθλος που δεν έχει χάσει ούτε μέρα από τη θέαση των Ολυμπιακών Αγώνων (άλλων επί τόπου και άλλων στην οθόνη) από τότε που με θυμάμαι – ίσως και λόγω οικογενειακής παράδοσης από την αθλήτρια μητέρα μου. Και ναι, έβλεπα και θαύμαζα τα κοριτσάκια της γυμναστικής. Δεν νομίζω ότι θα μπορώ πλέον.

Ασφαλώς άλλοι πιο ειδικοί και αρμόδιοι πρέπει να επιληφθούν του θέματος. Γιατί το ωραίο θέαμα βασίζεται στο βίαιο πλάσιμο ανθρωπίνων (παιδικών) σωμάτων και ψυχών. Μήπως πρέπει να καταργηθεί αυτό το «άθλημα»; Και μήπως για αρχή, επί τούτου, εμείς οι θεατές να μην παρακολουθήσουμε την ενόργανη γυμναστική στους προσεχείς Ολυμπιακούς του Τόκυο;

Πηγή: www.tanea.gr