Από τα πιο ευτράπελα της πασχαλινής περιόδου, που θα μπορούσα να στοιχειοθετήσω ως τέτοια, είναι και τα κατορθώματα του υποψηφίου για τη δημαρχία Πάτρας Νίκου Νικολόπουλου που εθεάθη σε 18 Επιταφίους μέσα σε λίγες ώρες την Μεγάλη Παρασκευή, 26/4. Δεν είναι πλάκα, ούτε ράδιο αρβύλα, όπως λέμε εμείς τα fake news. Γράφτηκε από σε διάφορα ηλεκτρονικά Μέσα της Πάτρας (και όχι μόνο) και δεν διαψεύστηκε από τον… ευλαβή πρωταγωνιστή. Από το περιβάλλον του μάλιστα, μας πληροφορούν την κοινή γνώμη πως έσπασε το προσωπικό του ρεκόρ· πέρυσι λέει πήγε σε 17!
Δεν θα σταθώ όμως στο συγκεκριμένο όνομα, αλλά στην περίπτωση. Δηλαδή στην αμετροέπεια και τον αφόρητο λαϊκισμό τού έμπειρου και αδίστακτου υποψηφίου, ο οποίος, όπως και άλλοι πολλοί, μα πολλοί συνυποψήφιοί του, μπορεί να κάνει τα πάντα προκειμένου να κεντρίσει το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων. Μάλιστα πολλοί απ’ αυτούς φροντίζουν να παντρεύουν, να βαφτίζουν, να φτιάχνουν τέλος πάντων τον κοινωνικό τους κύκλο και να μεγαλώνουν την ακτίνα του από πολύ νωρίς. Έτσι δημιουργείται η πελατεία. Με προγραμματισμό…
Αυτή η προεκλογική περίοδος είναι ενδιαφέρουσα λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού, ο οποίος διαπιστώνω πως είναι πια χαμηλότατου επιπέδου· αλλά τι σημασία μπορεί να έχει αν κάποιος πήγε 18 επισκέψεις σε διαφορετικούς Επιταφίους ή άλλοι – βγάζουν λόγους με υποσχέσεις και αφόρητο λαϊκισμό , τόσο ώστε να ξεπερνούν ακόμα και τον πάλαι ποτέ… Μαυρογιαλούρο; Ακόμα και τα αρρωστημένα παραδείγματα μητροπολιτών και ιερέων, οι οποίοι επιλεκτικά πριμοδοτούν από τον άμβωνα κάποιους από τους, φυσικά παρόντες στο εκκλησίασμα, περιφερειάρχες της δεξιάς βεβαίως-βεβαίως. Σε μια χώρα, στην οποία κατά τα άλλα, κάθε χρόνο, η Ανάσταση τελειώνει με θανάτους και ακρωτηριασμένους από την «παράδοση» των εκτοξευμένων μπουρλότων, συνηθειών τυλιγμένων στο πέπλο τού ελληνικού Μεσαίωνα…
Εκεί βρίσκεται και το εκλογικό μας πρόβλημα. Υπάρχουν οι δύο πλευρές τού θέματος. Από τη μια οι υποψήφιοι πρωταγωνιστές των εκλογών, από την άλλη το ευρύ κοινό το οποίο θα κληθεί να αποφασίσει και να ψηφίσει, ύστερα από την έντονη προεκλογική περίοδο κατά την οποία προσπαθούν να επηρεάσουν και να πείσουν τους ψηφοφόρους. Δυο πλευρές αλληλεξαρτώμενες· η μια για να διοικεί και η άλλη για να διοικείται. Και επειδή το δημοκρατικό μας Σύνταγμα το θέτει ρητά (και ορθώς) πως για να διοικηθεί ο κάθε τόπος, οι ψηφοφόροι, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, θα πρέπει να ζυγίσουν την πραγματικότητα και να επιλέξουν τα πολιτικά σχήματα και τις κινήσεις εκείνες που θεωρούν πως θα είναι επωφελή για την πρόοδο του τόπου, της κοινωνίας και της Ευρώπης…
Είναι εύκολη αυτή η επιλογή; Όχι βέβαια, δεν είναι, γιατί οι μέθοδοι παραπλάνησης του κόσμου, έχουν αναχθεί σε… επιστημονικά επίπεδα με υποσχέσεις, τεχνάσματα για δέλεαρ, παραπληροφόρηση και πολλούς άλλους τρόπους.
Μέσα σε αυτήν την κατάσταση, μην παραλείψουμε να σημειώσουμε τα ΜΜΕ, τα οποία πάντα συμβάλλουν με τον τρόπο τους στα παιχνίδια τής πειθούς. Γνωστές ιστορίες για έναν τόπο, χώρα, που αυτή τη στιγμή (μεταξύ μας όπως και πάντα), στην παρούσα δύσκολη συγκυρία, δεν διαθέτει ούτε ένα ανεξάρτητο τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό κανάλι, ούτε μια ανεξάρτητη εφημερίδα. Όλα είναι εξαρτημένα από κόμματα, κι ακόμα χειρότερα από επιχειρηματίες και επιχειρήσεις, Ομίλους, Οργανισμούς, που «αιχμαλωτίζουν» κοινωνικές ομάδες, καταφέρνοντας πολλές φορές να χειραγωγήσουν τις απόψεις και τέλος την κατεύθυνση των ψηφοφοριών.
Τι να αναζητήσουμε; Τι να ακολουθήσουμε; Ποιους δρόμους να επιλέξουμε; Οι επικείμενες εκλογές και πάλι έχουν να κάνουν με τις αλήθειες και την ειλικρίνεια με την οποία εξαγγέλλονται. Αρκεί οι αλήθειες αυτές να υπάρχουν μέσα στις εξαγγελίες. Εντέλει έχουν να κάνουν με τον π ο λ ι τ ι σ μ ό που διαθέτει στην πραγματικότητα ο κάθε πολιτικός φορέας. Ίσως το έχετε προσέξει και από άλλα σχολιάκια μου πως ο πολιτικός πολιτισμός επανέρχεται κάθε τόσο στις σελίδες μου, γιατί δεν βρίσκω πού αλλού να «ακουμπήσω» τις προσωπικές μου σκέψεις και τις ιδεολογικές μου καταβολές. Είναι αυτό το κομμάτι που λείπει από την πολιτική σκηνή και γι’ αυτό την καθιστά προβληματική, επιδεικνύοντας έναν στείρο πολιτικό ανταγωνισμό σε επίπεδο αντεγκλήσεων, ύβρεων και λασποπόλεμου.
Ψάχνω να βρω ψήγματα πολιτισμού: έναν σώφρονα λόγο, έναν ήρεμο διάλογο, έναν γόνιμο προβληματισμό, την ανάγκη συναινέσεων τουλάχιστον. Αντ’ αυτών, κραυγές, πολεμική, παρελθοντολογία και εμφυλιοπολεμικές ιαχές , εκδικητικές απειλές· ατμόσφαιρα πολέμου! Και το σύνθημα «ο θάνατός σου η ζωή μου» πρυτανεύει, με την πλειονότητα των υποψηφίων να γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως.
Αυτό το κλίμα θα βιώσουμε κι όποιος αντέξει.
Ας φορέσουμε τις πανοπλίες μας για να αντέξουμε τα βέλη και τις βροντές…
Ο κάθε Νικολόπουλος του χρόνου θα δοκιμάσει 19 Επιταφίους, εκτός αν εκλεγεί και καταφέρει τους στόχους του, οπότε δεν θα χρειαστεί να παίζει το θέατρο που γνωρίζει να χειρίζεται τόσο καλά…