Παρατηρούμε από την Ελλάδα τον ξεσηκωμό των Γάλλων, για αλλαγές στο συνταξιοδοτικό σύστημα, αλλαγές ελάσσονος (!) σημασίας σε σχέση με το τι έγινε στη χώρα μας 10 χρόνια πριν. Μια χώρα που πέρασε τη μεγαλύτερη κρίση οργανωμένου κράτους σε καιρό ειρήνης.

Εμείς τη μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό, το 2001, τη σταματήσαμε με την «ηρωική» αντίδραση κομμάτων και κοινωνίας και αυτό ήταν η κύρια αιτία της παραλίγο χρεοκοπίας.

Η Ελλάδα μπήκε σε μια κρίση όπου καταστράφηκαν ζωές, υπονομεύτηκε το μέλλον της χώρας, δηλαδή των νέων, και αναδιαρθρώθηκε προς το χειρότερο το πολιτικό σύστημα.

Από την περιπέτεια αυτή βγήκαμε με πολλές πληγές, αλλά με τη δημοκρατία να αντέχει και μια συλλογική απόφαση να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας.

Τι μάθαμε όμως από την κρίση; Συμφωνήσαμε στα αίτια ή ακόμα πλανάται η ιδέα για το σχέδιο εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών εναντίον της χώρας; Φοβάμαι ότι συμβαίνει το δεύτερο, δεν μάθαμε δηλαδή και πολλά.

Η παραλίγο χρεοκοπία οφείλεται σε χιλιοειπωμένες παθογένειες, στις οποίες αναφερόμαστε εν είδει πολιτικής φιλολογίας, αλλά δεν τις ακουμπάμε.

Πίσω από κάθε κρίση, πίσω από κάθε υπονόμευση των θεσμών, πίσω από κάθε τραγωδία, όσο ανοίγουμε το μαύρο κουτί, ξεπηδούν τα ίδια τέρατα: Το πελατειακό σύστημα ως πυρήνας της σχέσης πολιτικών – οικονομικών παραγόντων, συνδικάτων, πολιτών και δημιουργός της αναξιοκρατίας. Το γραφειοκρατικό και αναποτελεσματικό κράτος και η συλλογική ταύτιση της δημοκρατίας με την έλλειψη κανόνων και τη μη εφαρμογή των νόμων ως κάτι που επαφίεται αποκλειστικά στη διακριτική ευχέρεια του καθενός.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.protagon.gr