Μετά το πέρας των Εορτών και όπως όλα δείχνουν στο δεύτερο μισό του Ιανουαρίου ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα «ξεκλειδώσει» την διαδικασία για την εκλογή του/της νέου/ας Προέδρου της Δημοκρατίας δημοσιοποιώντας την πρόταση της Κυβέρνησης. Τα ονόματα που βρίσκονται στο τραπέζι είναι πολλά, αλλά δεν θέλω να σταθώ τόσο στο όνομα, όσο στα χαρακτηριστικά που θα συγκεντρώνει.
Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου όπως όλα δείχνουν δεν συγκεντρώνει μεγάλες πιθανότητες να προταθεί εκ νέου για μια τελευταία θητεία στην Ηρώδου Αττικού, αλλά δεν είναι και κάτι που μπορεί να αποκλειστεί. Η ίδια συγκεντρώνει σημαντικά χαρακτηριστικά και κάποια ιδιαιτέρως συμβολικά. Η μη ανανέωση της θητείας της πρέπει να εξηγηθεί από πλευράς της κυβέρνησης.
Το γεγονός ότι υπήρξε η πρώτη γυναίκα που εξελέγη από την Βουλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας αποτελεί κάτι βαθιά ουσιαστικό σε μια περίοδο που ζητήματα όπως οι διευρυνόμενες ανισότητες βρίσκονται δυστυχώς ψηλά. Παράλληλα εξαιρετικά σημαντική είναι η στάση της απέναντι σε ζητήματα Δικαιωμάτων.
Η πρόταση της Νέας Αριστεράς – Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Χρήστου Ράμμου
Λίγες εβδομάδες πριν η Νέα Αριστερά διά στόματος του Προέδρου της, Αλέξη Χαρίτση «έριξε» στο τραπέζι το όνομα του Προέδρου της Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών, Χρήστου Ράμμου, μια πρόταση που τελικά δεν προχώρησε.
Υπό ορισμένες συνθήκες ο Χρήστος Ράμμος θα μπορούσε να αποτελέσει ένα άξονα πάνω στον οποίο θα μπορούσε να κινηθεί η Αντιπολίτευση εξ Αριστερών.
Συγκεκριμένα ο ίδιος υπήρξε πεδίο αναφοράς την περίοδο που ξέσπασε η υπόθεση των υποκλοπών μετά την καταγγελία του Νίκου Ανδρουλάκη. Μάλιστα δεν δίστασε να «σηκώσει» ψηλά την υπόθεση συγκεντρώνοντας διακομματική εκτίμηση και όχι αδίκως.
Η πρόταση για την ΠτΔ οφείλει κατά την γνώμη μου να καλύπτει δύο βασικά χαρακτηριστικά. Συγκεκριμένα:
1ο Ενωτικός
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανεξαρτήτως της πολιτικής του καταβολής οφείλει ως ρυθμιστής του πολιτεύματος να ενώνει και όχι να διαιρεί.
2ο Παρεμβατικός
Ο Πρόεδρος θεωρώ πως οφείλει να είναι παρεμβατικός χωρίς φυσικά να ξεφεύγει από τα θεσμικά πλαίσια όπως αυτά ορίζονται από το Σύνταγμα. Ως ρυθμιστής του Πολιτεύματος δεν μπορεί να είναι αμέτοχος μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις.
Η Προεδρία της Δημοκρατίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μέρος ενός πολιτικού παιχνιδιού, αλλά μια σταθερά που θα βάζει θεσμικά όρια και θα ανοίγει δρόμους μπροστά στις κρίσιμες προκλήσεις της εποχής. Στο χέρι των κομμάτων και πρωτίστως στο χέρι της κυβέρνησης να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Οψόμεθα…