Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι βαδίζουμε προς τις εκλογές με κυρίαρχα συναισθήματα το θυμό και την αγανάκτηση. Οτι έχουν διαρραγεί οι δεσμοί των ψηφοφόρων με τις δυο παρατάξεις που δέσποσαν για τρεις και πλέον δεκαετίες στην πολιτική ζωη. Η κεντροαριστερά και η κεντροδεξιά, έχουν τραυματιστεί βαρύτατα στη συνείδηση των οπαδών τους, από τα λάθη, την ανικανότητα και τις παραλείψεις τους και χρεώνονται και οι δύο, όχι ίσως στον ίδιο βαθμό, τη χρεοκοπία της χώρας.
Το ερώτημα είναι πόσο βαθύ θα είναι το τραύμα που θα προκύψει από τις κάλπες για τα δυο κόμματα. Ακόμα και σήμερα, δυο και κάτι βδομάδες πριν τις εκλογές, η εικόνα των δημοσκοπήσεων είναι καταστροφική. Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε τους πιστεύουμε είτε όχι, το ΠαΣοΚ και η ΝΔ αποτελούν δυστυχώς την κρίσιμη πολιτική μάζα που επιμένει να επενδύει στην παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Από εκεί και πέρα με τη μισή εξαίρεση της ΔΗΜΑΡ και τις σταθερές αλλά ανεπαρκείς δυνάμεις των Φιλελευθέρων του κ. Μάνου και της Δημ. Συμμαχίας της κυρίας Μπακογιάννη, κυριαρχεί το αντιμνημονιακό – και επί της ουσίας αντιευρωπαϊκό – χάος με τις λαϊκίστικες, ακροδεξιές και ακροαριστερές παραλλαγές του…
Είναι αυτονόητο ότι αν τα δύο κόμματα εξουσίας δεν συγκεντρώσουν τουλάχιστον το 50% του εκλογικού σώματος, η επόμενη μέρα θα είναι απρόβλεπτη και κατά πάσαν πιθανότητα, οδυνηρή για όλους μας. Γιατι οι μεν ακόμα και αν έχουν μια ισχνή πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, δεν θα μπορούν να κυβερνήσουν με τόσο βαθιά διχασμένο το εκλογικό σώμα και οι δε, δεν θα είναι σε θέση να συνεννοηθούν στοιχειωδώς, για να αναλάβουν την εξουσία που ενδεχομένως θα τους προσφέρει ο λαός.Το ότι δεν έχουν το παραμικρό εναλλακτικό σχέδιο πολιτικής, παρά μόνο υποσχέσεις προς τους πάντες και τα πάντα, που κάνουν το αλήστου μνήμης «λεφτά υπάρχουν» να ωχριά μπροστά τους, είναι μια άλλη συζήτηση που δεν είναι του παρόντος. Αλλωστε αν η επιλογή του ελληνικού λαού είναι αυτή, έχουν κάθε δικαίωμα να την διαχειριστούν και ό,τι ήθελε προκύψει…
Το ερώτημα όμως είναι εδώ και μας προκαλεί. Είναι δυνατόν οι κάλπες να οδηγήσουν στην πλήρη απονομιμοποίηση του μεταπολιτευτικού μοντέλου διακυβέρνησης; Όσος θυμός κι αν υπάρχει είναι εφικτό να χάσουν συνολικά τα δυο κόμματα εξουσίας δύο και πλέον εκατομμύρια από τους ψηφοφόρους τους για να πέσουν κάτω από το 50% του εκλογικού σώματος; Στις εκλογές του 2007 όπου είχαν ήδη συγκεντρώσει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά τους συνολικά, 77,4%, έναντι 80% το 2007 και 86% το 2000 και το 2004, είχαν ήδη χάσει περί τους 450.000 ψηφοφόρους. Μπορεί να τους γυρίσουν την πλάτη άλλα δ’υο εκατομμύρια; Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι μπορεί. Αν το επιβεβαιώσει και η κάλπη μένει να δούμε ποιοι, πώς και με ποιο κόστος θα διαχειριστούν την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού μοντέλου εξουσίας.
Η επιλογή είναι όλη δική μας…