Θα περίμενε κανείς ότι τα πρώτα μεταμνημονιακά εκλογικά ψηφοδέλτια, εν μέσω της συνεχιζόμενης κρίσης και των μνημονιακών δεσμεύσεων, θα έδειχναν αν μη τι άλλο, ότι τα πολιτικά κόμματα έχουν συνειδητοποιήσει μια – όχι την πιο ασήμαντη – από τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στη μεγάλη περιπέτεια.

Οι ανακοινώσεις ωστόσο των ονομάτων που συγκροτούν τα ψηφοδέλτια των βουλευτικών, των αυτοδιοικητικών και των ευροεκλογών αποδεικνύουν δυστυχώς ότι το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. «Προσωπικότητες-ονόματα» ανασύρονται καθημερινά από τον θεατό και «αθέατο» κόσμο του τραγικού παρελθόντος και του χειρότερου παρόντος σε έναν άτυπο συναγωνισμό απογοήτευσης των πολιτών που προσπαθούν να δουν μια χαραμάδα ελπίδας στην πορεία της χώρας μέσα κι από τις εκλογικές αναμετρήσεις της νέας χρονιάς.

Παρακολουθώντας τις προεκλογικές διαδικασίες διαπιστώνει κανείς ότι πολύ περισσότερος χρόνος καταναλώνεται σε διαγκωνισμούς, εκβιασμούς και συγκρούσεις για μια θέση στα ψηφοδέλτια, από τον χρόνο που αφιερώνεται στις συνεδριάσεις και αντιπαραθέσεις για την διαμόρφωση της πολιτικής πρότασης του κάθε κόμματος για την Ελλάδα και την Ευρώπη ή της αυτοδιοικητικής πρότασης της κάθε δημοτικής παράταξης.

Τη στιγμή που από το αποτέλεσμα των εκλογών αυτών – ιδιαίτερα των βουλευτικών – θα κριθεί ο σχηματισμός ή μη της επόμενης κυβέρνησης της χώρας και η μεταμνημονιακή πορεία και επιβίωσή της, διερωτώνται πραγματικά οι ηγεσίες των κομμάτων αν οι κοινοβουλευτικές τους ομάδες θα μπορέσουν να στηρίξουν τις διαφαινόμενες δύσκολες αποφάσεις ή μήπως το δέλεαρ του ποσοστού και της επιβεβαίωσης του ηγετικού τους ρόλου τις κάνει τόσο ευάλωτες σε γνήσιους εκφραστές του λαϊκισμού;

Και κάτι ακόμα. Αν η διαφαινόμενη αποδοκιμασία των πολιτών σε τέτοιες τακτικές διοχετευτεί, έστω και εν μέρει, στην κάλπη της ακροδεξιάς, των νεοναζιστών και των κάθε λογής ακραίων λαϊκιστών που παραμονεύουν, θα είναι αργά για τα δάκρυα ενός πολιτικού συστήματος που συνεχίζει σαν να μην συνέβη τίποτα απολύτως τα τελευταία 8 χρόνια!