Είναι πολύ διδακτικά για τα καθ΄ημάς και σημαντικά τα μηνύμτα που εκπέμπονται με τα όσα διαδραματίζονται στη Γαλλία σχετικά με την αντιπαράθεση του μεγαλοεπιχειρηματία Μπερνάρ Αρνό και της εφημερίδας Liberation, εξ αφορμής της φορολόγησης των πλουσίων κατά 75%.
Τα γεγονότα είναι γνωστά. Ο Φρανσουά Ολάντ ανακοίνωσε ότι προχωρά στην εφαρμογή της προεκλογικής του δέσμευσης, ο κ. Αρνό έγινε γνωστό ότι ζήτησε να πάρει τη βελγική υπηκοότητα για να μην πληρώσει τους φόρους και η εφημερίδα Liberation τον αποδοκίμασε με τον υπερβολικό και υβριστικό, κατ αυτόν, τίτλο “Casse-toi riche pauvre con» (Αντε χάσου πλούσιε μ…!). Κι εκείνος ανακοίνωσε ότι θα καταθέσει αγωγή για εξύβριση ,ενω ο μεγαλομέτοχος της εφημερίδας και μεγαλοτραπεζίτης Εντουάρ ντε Ροτσίλντ σχολίασε: “«Πιστεύω ότι όταν ζητείται από τους πλουσιότερους να συνδράμουν για δύο χρόνια, σε μία προσπάθεια εθνικής αλληλεγγύης, ανταποκρίνεσαι. Φυσικά με αφορά και θα το κάνω ευχαρίστως».
Το πρώτο μήνυμα αφορά στο πολιτικό μας σύστημα. Ο Φρανσουά Ολάντ είναι συνεπής με την προεκλογική του δέσμευση και δέιχνει την απόφασιστικότητα του να κάνει πράξη ο,τι υποσχέθηκε. Δεν ξεχνά ούτε εγκαταλείπει τα όσα είπε , όπως δυστυχώς συμβαίνει για δεκαετίες στην Ελλάδα, από τα κόμματα που αναλαμβάνουν την εξουσία.
Ταυτόχρονα με την απόφασή του ο κ. Ολάντ στέλνει ένα μήνυμα και πρός την γαλλική κοινωνία και την υπόλοιπη Ευρώπη“ότι ακόμη και οι έχοντες θα συμβάλλουν για την ανάκαμψη της οικονομίας”.
Δεν νομίζω ότι είναι κάποιος αφελής να πιστεύει ότι με την φορολόγηση των δυο τριών χιλιάδων πλουσίων της Γαλλίας , θα λύθούν τα οικονομικά προβλήματα της .Ωστόσο, το μήνυμα είναι ιδιαίτερα ισχυρό γιατί οι περικοπές και οι θυσίες διέπονται από αίσθημα δικαιοσύνης και ισορροπίας και αφορούν όλους ανεξαιρέτως. Θα μπορούσε να γίνει κατι ανάλογο στην Ελλάδα; Μάλλον όχι.
Από την σύγκρουση ανάμεσα στον Μπερνάρ Αρνό και την εφημερίδα Liberation προκύπτει το σαφές μήνυμα ο πατριωτισμός και η Γαλλία υπέρκειται έναντι όλων των άλλων. Το “εθνικό είναι υπεράνω του προσωπικού”. Η κυριαρχούσα αντίληψη είναι να σωθεί η παρτίδα για τη Γαλλία και μετά δεν θα λείψουν οι ευκαιρίες για κανένα.
Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει στην Ελλάδα. Οι πλούσιοι επιχειρηματίες και γτραπεζίτες απέχουν , δεν βάζουν πλάτη και κυρίως δεν αίσθάνονται ότι έχουν κάποιου είδους “πατριωτική υποχρέωση”. Θεωρούν ότι τα όσα κέρδισαν από εμφανείς ή αφανείς δραστηριότητες είναι εκ των ων ουκ άνευ και δεν έχουν υποχρέωση σε κανένα και για τίποτα. Θέλουν να πάρουν κομμάτια από το κράτος.Διεκδικούν δικαιώματα και πλεονεκτήματα χωρίς να αναλαμβάνουν ουσιαστικές δεσμεύσεις. Δεν αντιτίθενται,πλήν λίγων εξαιρέσεων, στον λαϊκισμό και τη δημαγωγία, σπάνια διαχωρίζουν τη θέση τους από θεσμικές εκτροπές στην λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας.
Μία επιπλέον διαπίστωση στην γαλλική κόντρα αφορά στην νοοτροπία από την οποία διακατέχονται οι σύγχρονοι κρίσοι. Από την μιά η στάση του Μπερνάρ Αρνό αποτυπώνει τον σύγχρονο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό. Έφτιαξε την αυτοκρατορία της LVMH μεσω εξαγορών και συγχωνεύσεων εταιρειών, με πώληση και αγορά μεγάλων μετοχικών πακέτων, με εισαγωγή των εταιρειών του στο Χρηματιστήριο.
Αντιθέτως ο βαρώνος Ρότσιλντ είναι πιο “παραδοσιακός” κεφαλαιοκράτης. Δείχνει να διακατέχεται από την αντίληψη των επενδύσεων από τις οποίες αναμένονται υπεραξίες σε βάθος χρόνου κι όχι άμεση απόδοση, και “νοιάζεται”, με το αζημίωτο βεβαίως, για το μέλλον της χώρας του. Επιδιώκει καθορισμένες σχέσεις με το κράτος και ευνοικούς κανόνες επιχειρηματικότητας. Οχι “κομπραδόρικο” χρήμα, που θα έλεγαν και οι παλιοί κομμουνιστές.
Διαπιστώνεται με άλλα λόγια η διαφορά της αστικής τάξης με εθνική συνείδηση και ευθύνη (Ρόιτσιλντ) και του νεοφιλελεύθερου
πλουτισμού χωρίς αναστολές και μειωμένη κοινωνική ,πατριωτική ευθύνη(Αρνό).
Ας επιτραπεί εδω μία επιπλέον αναφορά . Στην Ιταλία , η οποία έχει ανάλογης νοοτροπίας επιχειρηματική τάξη , ζητείται από τους εκπροσώπους της να παραμείνει ο Μόντι στη Πρωθυπουργία και μετά τις επόμενες εκλογές για να ολοκληρώσει την διάσωση της χώρας. Είδαμε κάτι ανάλογο στην Ελλάδα στην θητεία του κ. Παπαδήμου;
Δυστυχώς στην Ελλάδα κυριαρχεί η δεύτερη εκδοχή. Με το πολιτικό σύστημα αγκιστρωμένο στα οικονομικά συμφέροντα και στα συμπλέγματα εξουσίας , αδύναμο και χωρίς χειραφέτηση.Οσο γρηγορότερα δείξει αυτοπεποίθηση και αυτονομία κινήσεων θα επιβάλλει και το κανονιστικό πλαίσιο για να βγεί η χώρα από την κρίση με την συμβολή όλων. Μήπως και γίνει κι Ελλάδα σύγχρονο ευρωπαικό κράτος.