Ο γνωστός Αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Πάτρικ Τζέικ Ο’ Ρουρκ έκανε κάποτε μια οξυδερκή παρατήρηση για τα πολιτικά πράγματα της χώρας του. «Οι Ρεπουμπλικανοί», είπε, «ανήκουν σε ένα κόμμα που υποστηρίζει ότι το κράτος δεν λειτουργεί κι εκλέγονται για να το αποδείξουν». Με τον ίδιο τρόπο θέλει να λειτουργήσει ολόκληρο το συνονθύλευμα ακροδεξιών και ακροαριστερών λαϊκιστών στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Ισχυρίζονται ότι «η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν λειτουργεί» και ζητούν την ψήφο μας, ώστε να μη λειτουργήσει καθόλου και να δικαιωθούν.
Βεβαίως, κάθε λαϊκιστική αφήγηση της πραγματικότητας στηρίζεται σε δυσάρεστες αλήθειες στολισμένες με ένα απίστευτο αριθμό ψευδών. Ετσι και ο ισχυρισμός ότι «η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν λειτουργεί» -τουλάχιστον όσο καλά ή δημοκρατικά θα έπρεπε- είναι αληθής. Τα ψεύδη ξεκινούν από την «εξήγηση» η οποία είναι συνωμοσιολογική. Είναι αληθές ότι στους διαδρόμους των ευρωπαϊκών οργάνων συνωστίζονται λομπίστες εθνικοί και (σύμφωνα με τη μαρξιστική ορολογία) «ταξικοί». Ομως «δίπλα» στα γραφεία των Ευρωπαίων Βιομηχάνων υπάρχουν και τα γραφεία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων· δίπλα στους λομπίστες των μεγάλων αγροτοβιομηχανιών δραστηριοποιούνται και οι λομπίστες των μεγάλων και μικρών ευρωπαϊκών συνεταιρισμών. Το πεδίο της πολιτικής πάλης είναι ανοιχτό, αλλά η διάρθρωση του κοινωνικού κράτους στη δυτική Ευρώπη δείχνει ότι οι αδύναμοι κερδίζουν περισσότερο από τους ισχυρούς. Μπορεί να υπάρχουν υπαναχωρήσεις και ήττες και η Ευρώπη να μην έγινε «σοσιαλιστική», όπως ονειρεύονται κάποιοι, αλλά απέφυγε τον εφιάλτη να γίνει Σοβιετική και έχει το καλύτερο κράτος πρόνοιας που απαντάται σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο αγώνας συνεχίζεται και -κυρίως- επιτρέπεται…
Εξήντα χρόνια τώρα η πολιτική τάξη της Ευρώπης κατόρθωσε να κάνει μια σπαρασσόμενη από πολέμους ήπειρο, όαση ειρήνης και ευημερίας. Το κατάφερε με ατέλειωτους συμβιβασμούς εθνικών ιδιαιτεροτήτων, οι οποίες πριν την Ε.Ε. γινόταν εχθρότητες και δη αιματηρές. Αυτοί οι συμβιβασμοί όμως την έκαναν πολύπλοκη και γραφειοκρατική. Ακόμη και μια ρύθμιση για την αλιεία χρειάζεται περίτεχνες ρυθμίσεις και ποσοστώσεις, διότι είναι άλλα τα συμφέροντα των βορείων χωρών και άλλα των μεσογειακών. Αυτή η πολυπλοκότητα είναι πεδίο εύκολης κριτικής από τους εχθρούς της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης. Και μπορεί πολλές από τις ρυθμίσεις που προσθέτουν πολυπλοκότητα έχουν πάψει να είναι χρήσιμες και απλώς βαραίνουν τη λειτουργία της Ενωσης, αλλά είναι τουλάχιστον περίεργο να κατηγορούν την Ενωση για πολυπλοκότητα οι υπέρμαχοι των «εθνικών ιδιαιτεροτήτων. Αυτοί ψέγουν την Ε.Ε. και διότι «κλείνει τα μάτια στις ιδιαιτερότητες» Νότου, Βορρά, Ανατολής, Δύσης και ταυτοχρόνως την ψέγουν διότι εξαιτίας αυτών των ιδιαιτεροτήτων έγινε πολύπλοκος και γραφειοκρατικός μηχανισμός. Μπορούμε να φανταστούμε τι θα έλεγαν οι ένθερμοι αντιευρωπαϊστές «πατριώτες» αν στο πλαίσιο μιας «κοινής εξωτερικής πολιτικής» η Ε.Ε. υποχρέωνε την Ελλάδα να δεχθεί το 1993 το Πακέτο Πινέιρο για σύνθετη ονομασία της ΠΓΔΜ;
Δυστυχώς και σ’ αυτές τις ευρωεκλογές τα άδεια βαρέλια των λαϊκιστών παντός χρώματος θα κάνουν τον μεγαλύτερο θόρυβο. Το ερώτημα είναι άλλο: αφού μας ξεκουφάνουν, πόσοι θα τους πιστέψουν τον Μάιο;