«Μια εμβληματική περιοχή της Αθήνας παραδίδεται στο έγκλημα» δήλωσε πρόσφατα ο Γιώργος Καμίνης, καταγγέλοντας την αυξανόμενη εγκληματικότητα, την ανεξέλεγκτη διακίνηση ναρκωτκών και το κλίμα γενικής κατάπτωσης σε μια παραδοσιακή και ωραία φοιτητικη γειτονιά όπου «η ζωή των ανθρώπων έχει γίνει μαρτύριο». Η επίσημη πολιτεία έχει από καιρό αποδεχθεί το «άβατο» των Εξαρχείων που έχουν μετατραπεί σε άσυλο παρανομίας. Οργανωμένες ομάδες επιβάλουν καθημερινά, με τον πιο ωμό κι αδίστακτο τρόπο, τον νόμο της εγκληματικής τους δραστηριότητας.

Στις ομάδες αυτές «μπλέχτηκαν» από χρόνια και μερικά από τα παιδιά που γέννησε η γενιά του Πολυτεχνείου. Οι «γνωστοί-άγνωστοι» δεν ήταν πάντα σε όλους άγνωστοι…
Μαζί με τις αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αρκετά παιδιά γαλουχήθηκαν δυστυχώς και στην περιφρόνηση του κράτους, στην απαξίωση των θεσμών και στην καταπάτηση των νόμων. Γι αυτό και όταν διαπίστωσαν μεγαλώνοντας ότι οι γονείς τους απέτυχαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο και ότι, αντίθετα, «αφομοιώθηκαν από το σύστημα» διάλεξαν τον «επαναστατικό» δρόμο που τελικά στερεί την ελευθερία και ποδοπατά την δημοκρατία.

Είναι ζητήματα πολύ βασανιστικά και περίπλοκα για να κουνήσει κανείς το δάχτυλο στους άλλους. Είναι όμως και ζητήματα απόλυτης προσωπικής, οικογενειακής και κοινωνικής ευθύνης. Και είναι πραγματικά συγκλονιστικό να υπάρχουν, ακόμα και στις μέρες μας, στελέχη εκείνης της γενιάς που επιμένουν, μέσα σε τόσο δύσκολες καταστάσεις, να δίνουν προτεραιότητα στην πολιτική τους σταδιοδρομία.