Οι κυβερνήσεις φεύγουνε μα η αγάπη (για την αναβολή της λύσης των εθνικών θεμάτων) μένει… Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι η αναβολή της λύσης φέρνει πάντα μπροστά μας μια χειρότερη λύση. Έτσι έγινε μέχρι σήμερα στο Κυπριακό, έτσι έγινε στο Μακεδονικό, έτσι έγινε στο Αιγαίο.
Η κυβέρνηση μπορεί να υπερηφανεύεται ότι – και στα εθνικά θέματα – κάνει τα ίδια που έκαναν και οι άλλοι. Στο Μακεδονικό τα μυαλά της πήραν επιπόλαια αέρα τη στιγμή που στα κρίσιμα ζητήματα – το ονοματολιγικό είναι μάλλον το συμβολικό – δεν υπάρχει ακόμα ουσιαστική προσέγγιση, σύμφωνα και με τον μετριοπαθή Ζάεφ. Το πακέτο Πινέιρο φαντάζει ολοένα και περισσότερο άπιαστο όνειρο.
Στο Κυπριακό, οι σοβαρές προσδοκίες που δημιουργήθηκαν πέρσι στην Ελβετία διαψεύστηκαν από την αδιάλλακτη στάση Κοτζιά, που παρέσυρε αδικαιολόγητα και τον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Ο Κύπριος πρόεδρος θα διαπίστωσε μάλλον στο χθεσινό δείπνο με τον Ακιντζή ότι η θέση του για επανέναρξη των συνομιλιών από εκεί που είχαν μείνει είναι ανέφικτη. Το σχέδιο Ανάν είναι από καιρό όνειρο θερινής νυκτός.
Στο Αιγαίο η κατάσταση χειροτερεύει. Ο τυχοδιωκτικός τρόπος με τον οποίο η ελληνική πλευρά αντιμετωπίζει έναν εκτός ελέγχου επικίνδυνο Ερντογάν, οδηγούν σε απώλειες ζωών αλλά και θέσεων. Η εμπλοκή της Τουρκίας στον πόλεμο της Συρίας και οι επερχόμενες προεδρικές εκλογές στην Τουρκία δεν προοιωνίζουν τίποτα θετικό.
Οι περισσότεροι στην αντιπολίτευση χαίρονται – αν δεν πανηγυρίζουν – για τις δυσμενείς αυτές για τη χώρα εξελίξεις. Να αγνοούν ότι τα μεγάλα αυτά θέματα εκκρεμούν επί δεκαετίες άλυτα επειδή και οι προηγούμενες δικές τους κυβερνήσεις δεν θέλησαν, δεν μπόρεσαν και δεν τόλμησαν να λύσουν. Να (εξακολουθούν να) αγνοούν ότι ο εθνικισμός και ο λαϊκισμός δεν έχουν πολιτικό χρώμα ή μάλλον τα έχουν όλα μαζί;