Η Φυσική λέει πως η συνοχή των σωματιδίων ενός στερεού, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την αντοχή του σε θραύση. Απλουστεύοντας εν προκειμένω το στερεό που κινδυνεύει να σπάσει, είναι η κυβερνητική συνεργασία -που ακόμα μετράει πληγές από τις αποφάσεις της ΔΗΜΑΡ και τις απώλειες στις ψηφοφορίες- και για να το πάμε μακρύτερα, η κουλτούρα που την διέπει.
Να μην ξεχνάμε ακόμα πως αυτή η παιδεία συνεργασίας ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις με διαφορετικό αξιακό πλαίσιο, ήταν έως πρότινος ανύπαρκτη, είτε αληθοφανής, στην καλύτερη περίπτωση. Συνεπώς, το υλικό μας είναι εξαρχής εύθραυστο. Λέγοντάς μας η επικεφαλίδα για ενοχικά σύνδρομα από υπερβάλλουσες πολιτικές και αξιακές ευαισθησίες, δεν μας προτρέπει προφανώς να μεταλλαχθούμε σε απαθείς χοντρόπετσους. Μας δείχνει να ενδιαφερθούμε τουλάχιστον ισόποσα και για την αντοχή των κυβερνητικών διακυβεύσεων. Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα -των πολιτικών περιλαμβανομένων- που να μην αντιμετωπίζει υπαρξιακά και πολιτικά διλλήματα, αναγκαζόμενος να λούζεται για πολλοστή φορά, αφενός τους οριζόντιους επαχθείς όρους των δανειστών και αφετέρου, την οφειλόμενη υπερπροσπάθεια κατασκευής κανονικού Κράτους. Όταν όμως ο αναγκαίος ρεαλισμός και η τιθάσευση της ευαισθησίας υποχωρούν έναντι του προφανούς, είναι ως ο ορθολογισμός και η εκλογίκευση της ωριμότητας να οπισθοδρομούν εμπρός στον μεγεθυντικό φακό του ατομικού ή συλλογικού ναρκισσισμού.
Με τον προσήκοντα σεβασμό στην προσωπικότητα, στη διαδρομή και στα ατομικά επιτεύγματα του σημερινού Υπ. Δικαιοσύνης, δεν μπορώ παρά να πω πως με ξενίζουν οι πρόσφατες αντιδράσεις του (που δεν είναι και λίγες) στις στιγμές κατά τις οποίες ο, έτσι κι αλλιώς φθαρμένος, ιμάντας ζωής της χώρας, δοκιμάζει τα όρια της αντοχής του.
Ο Καντ μιλάει για την καθολικότητα ισχύος ενός ηθικού ατομικού κατηγορήματος -επιθυμία, αντίδραση – οπότε σκεφθείτε κάθε μέρα κι έναν Υπουργό να εκδηλώνει την δυσθυμία του με ομολογίες προσωπικής ιδεολογικής ήττας . Ζήτω που καήκαμε! Θα είχαμε ήδη αυτοχειριαστεί, επιλέγοντας απλώς τον χορό του Ζαλόγγου, ή το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου. Άλλωστε, ισχύει η αρχή της μέσης πολιτικής ευαισθησίας για όλους όσοι συμμετέχουν στην προσπάθεια αναστήλωσης της χώρας, έτσι ακριβώς όπως υφίσταται το τεκμήριο της αθωότητας.
Κλείνοντας, μια επισήμανση για τον αναπόφευκτο ανασχηματισμό. Πρέπει πολύ να κοιταχτεί, κυρίως από την ΔΗΜΑΡ και από το ΠΑΣΟΚ λιγότερο, η ενεργότερη εμπλοκή τους με κατά το δυνατόν τις καλύτερες προτάσεις – υποδείξεις προσώπων (όχι αναγκαστικά κομματικών μελών), ώστε το σχήμα να καταστεί λειτουργικότερο και πιο ομογενοποιημένο. Είναι φανερό άλλωστε ότι για αρκετά χρόνια θα κυβερνιόμαστε από συμμαχικές κυβερνήσεις, οπότε ας θωρακίσουμε επαρκέστερα τη συμμαχική κουλτούρα, αφού κανείς πια δεν μπορεί να υποδύεται τον… περίπου αθώο του αίματος.
«Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα», αρκεί να σχετίζεται με εκατομμύρια ψυχές, όσες κι ο πληθυσμός της Ελλάδας. Αλλιώτικα, η ευαισθησία μόνη, λυπημένη μεν, υπερήφανη δε, θα παρατηρεί τα αποκαϊδια της καταστροφής των Ψαρών, δυστυχώς χωρίς συντροφιά.