Στη συζήτηση για την Κεντροαριστερά διακρίνονται, ευτυχώς, και αντικειμενικά δεδομένα:

Πρώτο, όπως επιβεβαίωσαν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, υπάρχει πράγματι ζήτηση για νέο φορέα, αλλά τα υπάρχοντα σχήματα αδυνατούν να καλύψουν τον χώρο. H δυνητική Κεντροαριστερά δεν έχει μέλλον ως άθροισμα των υπαρχουσών δυνάμεων αλλά ως πολλαπλασιαστικό σχήμα.

Δεύτερο, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να καλύψει το κενό της Κεντροαριστεράς, επειδή δεν μπορεί να επεξεργαστεί πειστικές θέσεις ούτε, με βάση τις πρόσφατες παρεμβάσεις του (πανεπιστήμια, φάρμακο), να εξελιχθεί.

Τρίτο, η Κεντροαριστερά δεν είναι προφανώς καλύψιμη από τη ΝΔ γιατί αυτή δεν προωθεί ουσιαστικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, εμμένει στο πελατειακό κράτος και, παρότι σωστά επιμένει στη δημοσιονομική προσαρμογή, δεν έχει πρόγραμμα αντιμετώπισης των δομικών αιτιών της κρίσης.

Για όλα τα παραπάνω, η δημιουργία νέας ισχυρής Κεντροαριστεράς είναι αναγκαία αλλά και επείγουσα, ώστε να συμβάλει σε προωθητική διακυβέρνηση. Το εγχείρημα σκοντάφτει ιδίως σε τρία σημεία: στην ασυνεννοησία του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού, στη μέχρι στιγμής αδυναμία ανάδειξης νέου πολιτικού προσωπικού χωρίς ξύλινο κομματικό λόγο και στην αδυναμία χάραξης συγκεκριμένης και όχι γενικόλογης πολιτικής, ειδικά (ύστερα από τέσσερα χρόνια λιτότητας) στο κοινωνικό κράτος.

Καθώς όμως οι ανάγκες και της χώρας και του χώρου προβάλλουν εκρηκτικές, θα γίνει σύντομα σε όλους φανερό ότι δεν γίνεται να διατηρούνται για πολύ η πολυδιάσπαση και οι προσωπικές στρατηγικές.