Κάποιος βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής διαπίστωσε στην πρώτη συνεδρίαση της νέας Βουλής ότι κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά έβλεπε παντού πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Αν κάποιος βουλευτής του ΚΚΕ ή του ΚΚΕες παρατηρούσε επίσης τα έδρανα των άλλων κομμάτων θα έκανε ασφαλώς την ίδια διαπίστωση και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Οι πρώην Κνίτες και Ρηγάδες, με το πέρασμα του χρόνου – και των επαναστατικών αυταπατών – έχουν στελεχώσει σε σημαντικό βαθμό τα αστικά κόμματα.

Εξακολουθεί δηλαδή να κυριαρχεί στην πολιτική ζωή η έννοια του «δικού μας» που πρόδωσε ή που μας τον πήραν με μπαμπεσιά κάποιοι άλλοι. Μια ιδιότυπη μορφή ιδιοκτησίας πολιτικών και πνευματικών δικαιωμάτων των πολιτικών στελεχών που σε κάποια περίοδο της προσωπικής τους διαδρομής επέλεξαν να εκφραστούν μέσα από ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.

Τι κι αν αλλάζει δραματικά ο κόσμος, τι κι αν οι ραγδαίες εξελίξεις φέρνουν τα πάνω κάτω, τι κι αν αμφισβητούνται και κλονίζονται ακόμα και θεμελιακές φιλοσοφικές και ιδεολογικές αρχές. Ή, για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι στην δική μας πραγματικότητα, τι κι αν βιώνουμε μια πρωτοφανή κρίση που έχει ανατρέψει εκ θεμελίων τα πολιτικά και κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών που μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει με το βλέμμα στραμμένο προς τα πίσω, αναπολώντας το «ένδοξο» παρελθόν που πέρασε ανεπιστρεπτί. Το ίδιο και οι πολιτικές δυνάμεις. Οι πολίτες, ακόμα και αυτοί που μαζεύονται ευλαβικά στα μνημόσυνα για να τιμήσουν την ιστορία και τους νεκρούς τους, δεν είναι πια διατεθειμένοι να συμβάλλουν σε οτιδήποτε δεν παρέχει πειστικές εγγυήσεις για τη χάραξη μιας νέας, ανοδικής πορείας.