Με δεδομένο το παραπάνω πλαίσιο, η δημιουργία του Ελληνικού Επενδυτικού Ταμείου προικοδοτημένου με 450 εκ ευρώ για την ενίσχυση της ρευστότητας μικρομεσαίων επιχειρήσεων, θα είναι μια ουσιαστική βαθιά ανάσα που θα κατευθύνεται επιτέλους άμεσα στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς τη μεσολάβηση κυβερνητικών παραγόντων, φορέων της αυτοδιοίκησης και άλλων πελατειακών μεσολαβητών. Μένει να επιβεβαιωθεί, γιατί σ? αυτή τη χώρα έχει φοβηθεί το μάτι μας ακόμα και τις «προοδευτικές δυνάμεις»…
Αρνήθηκε κατηγορηματικά την πιθανότητα νέου κουρέματος του ελληνικού χρέους. Εν όψει γερμανικών εκλογών, τον προσεχή Σεπτέμβριο, τα χρήματα των γερμανών φορολογουμένων δεν μπορεί να φαίνεται ότι ξοδεύονται για τα ελλείμματα άλλων χωρών, τη στιγμή μάλιστα που το θέμα κυριαρχεί στον προεκλογικό αγώνα στην πατρίδα του. Επιπλέον, ένα νέο κούρεμα, καθώς αφορά ομόλογα, θα κλόνιζε περαιτέρω την εμπιστοσύνη των αγορών όχι μόνο στην ελληνική, αλλά γενικότερα στην ευρωπαϊκή οικονομία.
Άφησε όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο βοήθειας, μετά το τέλος του προγράμματος, το 2014, για κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού, που μπορεί να λάβει, επί παραδείγματι, τη μορφή επιμήκυνσης και μείωσης του επιτοκίου. Και αυτό είναι ενθαρρυντικό.
Επιχείρησε, και ορθώς, να θέσει τέλος τις φρούδες ελπίδες του εμφανούς και υφέρποντος ελληνικού εθνικισμού περί γερμανικών αποζημιώσεων και τυχόν συμψηφισμού τους με το χρέος. Αντιθέτως τόνισε τη σημασία της δημοσιονομικής προσαρμογής και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, ζητήματα στα οποία μονίμως καθυστερούμε, με συνέπεια να καταβάλουμε βαρύτερο και πιο άδικο – οριζόντιο τίμημα κάθε φορά, ώστε να καταστεί η χώρα μας πιο ανταγωνιστική στο δεδομένο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον.
Και εδώ, ο συντηρητικός λόγος φθάνει στα όριά του. Γιατί τα παραπάνω διεκδικούν πανευρωπαϊκή και παγκόσμια καθολικότητα. Όπως ο ίδιος ο κος Σόιμπλε τόνισε: «… η δημοσιονομική προσαρμογή και οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι ο μόνος δρόμος για να γίνουν όλες οι χώρες πιο ανταγωνιστικές. Αν δεν είσαι ανταγωνιστικός, σ` αυτόν τον κόσμο της παγκοσμιοποίησης, τότε μπαίνεις σ` ένα διαρκές καθοδικό σπιράλ …».
Όμως με το κέντρο βάρους κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στην ανταγωνιστικότητα, αυτό που απουσιάζει από τον λόγο και την πολιτική των συντηρητικών είναι το στοιχείο της αλληλεγγύης τόσο για την Ευρώπη, αλλά και για το σύνολο του πλανήτη, ως όραμα και ως δυνητική πραγματικότητα. Απουσιάζει το εναλλακτικό σχέδιο για την Ευρώπη, το εναλλακτικό σχέδιο για την παγκοσμιοποίηση, με κέντρο βάρους την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη.
Ένα τέτοιο σχέδιο επιχειρούν να διαμορφώσουν σήμερα οι Σοσιαλιστές και Δημοκράτες στην Ευρώπη και γι` αυτό, παρά τις επιμέρους διαφορές τους, θέτουν ζητήματα ευρωομολόγων, αμοιβαιοποίησης του χρέους, ευρωπαϊκού αναπτυξιακού σχεδίου, κλπ, και οι πιο προωθημένοι, από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος, ζήτημα ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. Ζητήματα δηλαδή που αποτελούν έμπρακτη εφαρμογή των αρχών της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Σε καμιά περίπτωση κάτι τέτοιο δεν πρέπει να χρησιμεύει ως άλλοθι για τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, και ιδίως της αριστεράς, ότι η κρίση απαιτεί συνολική πανευρωπαϊκή αντιμετώπιση και επομένως οι εγχώριες μεταρρυθμίσεις είναι δευτερεύον ζήτημα. Ασφαλώς απαιτεί και πανευρωπαϊκή αντιμετώπιση, όμως, χωρίς τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, θα είμαστε και πάλι η μαύρη τρύπα του χρέους, των πελατειακών σχέσεων και των ανισοτήτων.
Ένα τέτοιο σχέδιο από τους Σοσιαλιστές και Δημοκράτες είναι σημαντικό να αρθρωθεί και να γίνει πειστικό εν όψει των ευρωεκλογών, τον προσεχή Μάιο του 2014, ως όραμα και ως προοπτική απέναντι σε έναν αυξανόμενο ευρωσκεπτικισμό και μια αυξανόμενη ακροδεξιά εθνικιστική ρητορική. Στη χώρα μας, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, από τους προοδευτικούς φιλελεύθερους μέχρι τους μεταρρυθμιστές αριστερούς, πρέπει να βρουν το θάρρος να υπερβούν αγκυλώσεις και κομματικές περιχαρακώσεις, υψώνοντας ένα τείχος συνεργασίας απέναντι στο ακροδεξιό εθνικισμό και τον δεξιό και αριστερό λαϊκισμό. Οι ευρωεκλογές είναι η κρίσιμη και κατάλληλη ευκαιρία.