1) Η υποχώρηση του ” συλλογικού” και η κυριαρχία του ιδιωτικού. Η κρίση στην κοινωνική της απόληξη, ιδιωτικοποιείται, εξατομικεύεται.

2) Το έλλειμμα ηγεσίας. Οι υπάρχουσες ηγεσίες αδυνατούν και αρνούνται να σχεδιάσουν μακροπρόθεσμα, να δράσουν τακτικά, να υπερβού…ν τις εμφανείς η λανθάνουσες ματαιοδοξίες τους.

3) Η απουσία επεξεργασμένης ,εναλλακτικής και εφαρμόσιμης στρατηγικής εξόδου από την κρίση.

4) Η αυταπάτη αρκετών στελεχών της να αυτό-προσδιορίζονται ως προοδευτικοί, ενώ συνειδητά η ασυνείδητα θητεύουν στο νεοφιλελευθερισμό.

5) Η αυταπάτη αρκετών στελεχών της να υπερβούν τις μύχιες τριτοδιεθνιστικές τους εμμονές.

6) Η μικρότητα και ο εκχυδαϊσμός των εσωτερικών αντιπαραθέσεων της, απότοκα διαφωνιών του παρελθόντος, των δογματικών αγκυλώσεων και της ψυχολογίας της χωριστικότητας που έχει καταγραφεί στο πολιτικό DNA των στελεχών της αριστεράς.

7) Η πλειοψηφία των ηγετικών στελεχών της είναι «παρελθόντων ετών». Συνομιλούν με το ΤΩΡΑ και το ΑΥΡΙΟ με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν.

8) Ο κυβερνητισμός ως στοιχείο συγκρότησης της κεντροαριστεράς έχει ξεπερασθεί, δεν συγκινεί. Αφορά πρόσωπα και ατομικές καριέρες.

9) Η έλλειψη πολιτικού θάρρους στην ανάληψη ευθυνών και στην αναγνώριση λαθών σε πολιτικές, ιδέες και πρόσωπα. Αντ αυτών παρατηρείται ένας παθολογικού τύπου « πολιτικός ξερολισμός».

10) Η κεντροαριστερά δεν φλερτάρει και δεν ερωτεύεται τις νέες γενιές. Η απόσυρση, η αποστρατεία και η συνταξιοδότηση θα την συνοδεύουν.