Βλέποντας τα δάκρυα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας την ώρα που ανακοίνωνε την προσφυγή της Κύπρου στον μηχανισμό στήριξης, δεν μπόρεσα να αποφύγω μερικούς συνειρμούς που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι διασκεδαστικοί, αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο σοβαρά. Σκέφτηκα τη σκηνή από ένα δυσοίωνο μέλλον, όπου με δάκρυα στα μάτια, ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και κλαδιά διάφορους εθνοπατριώτες αντιμνημονιακούς, θα ανακοίνωνε ότι η επαναδιαπραγμάτευση για τη διαγραφή του επονείδιστου χρέους απέτυχε και ότι παρόλο που αυτοί δεν ψήφισαν το προηγούμενο μνημόνιο, είναι υποχρεωμένοι, για να μην καταρρεύσει η χώρα, να το εφαρμόσουν. Και προσπαθώ να φανταστώ τις αντιδράσεις όλων εκείνων που συνωστίζονται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύοντας ότι θα κατορθώσει όσα αφειδώς υπόσχεται προς κάθε κατεύθυνση.
.
Πολλοί βρίσκουν ανησυχητικές ομοιότητες ανάμεσα στην τακτική του Τσίπρα και σε αυτήν που εφάρμοσε ο Ανδρέας Παπανδρέου πριν από τις εκλογές του ’81. Μόνο που οι ομοιότητες είναι τεχνικού χαρακτήρα (ξεπατικώνει δηλαδή τον Αντρέα). Το αίτημα για αλλαγή, ανεξαρτήτως της κατάληξης στη οικονομία, ήταν την δεκαετία του ’70 και πραγματικό και ριζοσπαστικό, γιατί η χώρα είχε άλυτα προβλήματα δημοκρατίας (πράγμα που είναι καλό να θυμούνται διάφοροι ανεγκέφαλοι, που εύκολα και ιδιοτελώς απαξιώνουν την μεταπολιτευτική περίοδο). Τώρα, το αίτημα που δίνει όσο αέρα δίνει στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ, είναι βαθιά συντηρητικό παρά την «αριστερή» επένδυση. Είναι η επιστροφή στην εποχή των αλόγιστων δανεικών και η διατήρηση μιας απαράδεκτης κατάστασης στο δημόσιο, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα πανεπιστήμια. Φοβάμαι ότι η εικόνα του σκουπιδότοπου στο Αριστοτέλειο, θα είναι η εικόνα της χώρας. Όχι γιατί δεν υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι στον ΣΥΡΙΖΑ που να αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο από μια ακραία ρητορική και από το κλείσιμο του ματιού προς κάθε διαμαρτυρόμενο, είτε αυτός έχει δίκιο γιατί πρέπει να ζήσει με 600 ευρώ, είτε έχει άδικο γιατί αρνείται να αποδεχτεί περικοπές στις υψηλές αποδοχές του. Είναι αυτοί που μας λένε ψιθυριστά «Άσε να πάρουμε την κυβέρνηση και θα τα γυρίσουμε. Έτσι δεν έκανε και ο Αντρέας;». Ναι, αλλά πρώτον, το ότι το έκανε δεν σημαίνει και οτι καλώς το έκανε και δεύτερον, ο Αντρέας είχε χρόνο και χρήμα που έρρεε από την ΕΟΚ, που αντί βέβαια να πάει σε υποδομές, αναδιαρθρώσεις στην αγροτική παραγωγή και γενικά σε παραγωγικές δραστηριότητες, πήγε στην κατανάλωση και στη συντήρηση του πελατειακού κράτους. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει ούτε μία μέρα, ούτε ένα εύκολο ευρώ. Και τότε θα είναι πολύ αργά για δάκρυα. Για όλους και κυρίως για αφελείς ψηφοφόρους. Ο μόνος τρόπος για να το αποφύγουμε, είναι η συγκρότηση μιας ισχυρής, σύγχρονης μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς. Περισσότερα σε επόμενο σημείωμα.
.
ΥΓ. Πρέπει να σας εκμυστηρευτώ ότι δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη σε πολιτικούς που κλαίνε δημοσίως για να μας πείσουν για την ευαισθησία τους. Το δάκρυ του Τάσσου Παπαδόπουλου είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Έκλαψε για να μην περάσει το σχέδιο Αννάν και κατάφερε να «λυθεί» το Κυπριακό με την μη λύση. Ουδείς πλέον ασχολείται με αυτό, η διχοτόμηση επί του εδάφους καλά κρατεί και αντί να κλαίνε γι’ αυτό, κλαίνε για το μνημόνιο. Ακόμα και ο δωρικός Κωνσταντίνος Καραμανλής μια φορά έκλαψε για την Μακεδονία και ακόμα να ξεμπλέξουμε με τα γνωστά ουδέποτε που ακολούθησαν.