Η εικόνα του προέδρου της Κύπρου να σκουπίζει τα δάκρυά του και με σπασμένη φωνή να εξηγεί γιατί υπέγραψε Μνημόνιο με την τρόικα ήταν συγκλονιστική, αν και η λέξη αυτή έχει χάσει πολύ από το νόημά της λόγω της χρήσης της για ψύλλου πήδημα.

Ξέρω ότι πολλοί θα πούν ότι η στάση του αυτή ήταν «στημένη» και «υποκριτική». Διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως. Ο Χριστόφιας δεν είναι τεχνοκράτης, που έγινε πολιτικός. Είναι κλασικός πολιτικός, αριστερός, επικεφαλής του κομμουνιστικού κόμματος της Κύπρου, του ΑΚΕΛ. Για έναν τέτοιο πολιτικό είναι οδυνηρό να αναγκάζεται να αποδέχεται την υπαγωγή της χώρας του στον έλεγχο της τρόικας και μάλιστα όταν έχει προηγηθεί η Ελλάδα με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η κυβέρνηση της Κύπρου δεν παραδόθηκε εύκολα στην τρόικα. Το παλεύει μήνες. Αναζήτησε εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης. Όμως, φευ, δεν τις βρήκε. Ετσι, κατέρρευσε ένας ακόμη μύθος πολύ προσφιλής στην Ελλάδα. Ότι, δήθεν, άλλες φιλικές χώρες ήταν έτοιμες να μας δανείσουν, αλλά κάποιοι «προδότες» πολιτικοί το αρνήθηκαν σκόπιμα και αλυσοδέθηκαν από την τρόικα.

Η Κύπρος ζητούσε- και θα πάρει από την τρόικα- 17 δισεκατομμύρια ευρώ. Για την ίδια είναι μεγάλο ποσό, αλλά μάλλον πολύ μικρό για τα δεδομένα της Ελλάδας. Ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα άνοιξαν το πουγγί τους στη μικρή Κύπρο. Πόσο αφελής πρέπει να είναι κάποιος για να πιστεύει ότι θα το έκαναν για την Ελλάδα, που έχει ανάγκη από εκατοντάδες δισεκατομμύρια;

Και οι μεν αφελείς δικαιολογούνται. Επικίνδυνοι είναι όσοι γνωρίζουν την πραγματικότητα, αλλά συνεχίζουν, για μικροκομματικές σκοπιμότητες, να καλλιεργούν διάφορους μύθους. Ότι, δήθεν, υπήρχαν εναλλακτικές πηγές δανειοδότησης.

Το παράδειγμα της Κύπρου τα λέει όλα. Όπως και τα δάκρυα του Χριστόφια. Ελπίζω ότι δεν θα βρεθούν κάποιοι κουφιοκεφαλάκηδες να τον εντάξουν κι αυτόν στην χορεία των «προδοτών».