Επισκίασαν οι νεοδημοκράτες τα καμώματα των συριζαίων στο αυτοδιοικητικό μέτωπο, αλλά τίποτα δεν είναι οριστικό. Πολλά έχουμε ακόμη να δούμε μέχρι να οριστικοποιηθούν οι υποψηφιότητες. Γιατί μπορεί ο Σαμαράς και οι σύμβουλοί του να ζουν με την ψευδαίσθηση ότι είναι άλλες εποχές και άλλοι οι συσχετισμοί δυνάμεων, αλλά κι αυτοί στον ΣΥΡΙΖΑ θα το συνειδητοποιήσουν πολύ γρήγορα πως όταν σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες.
Αν και οι περιπτώσεις Καρυπίδη και Βουδούρη θα πρέπει να τους έχουν προετοιμάσει. Και για να είμαστε ειλικρινείς όχι τόσο η περίπτωση Καρυπίδη όσο η περίπτωση Βουδούρη. Γιατί μπορεί η πρώτη περίπτωση να είναι ασύγκριτα βαρύτερη εξαιτίας των όσων καταλογίζονται στον παρ? ολίγον υποψήφιο περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας, αλλά η περίπτωση του Βουδούρη είναι εκείνη που προμηνύει τα χειρότερα.
Και είναι απλό γιατί. Αλλος Καρυπίδης δεν προβλέπεται να υπάρξει. Το λέει και η παροιμία. Ετσι και καείς στον χυλό φυσάς και το γιαούρτι. Θα τις διπλο-τριπλο-τσεκάρουν οι συριζαίοι τις υποψηφιότητες από δω και πέρα. Αλλωστε, οργανωτικά δεν έχουν πάρε-δώσε με ακροδεξιούς. Για μετεκλογική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ είναι που προβληματίζονται, αλλά όχι όλοι. Ο Τσίπρας το βλέπει σαν λύση απελπισίας, αλλά ο Λαφαζάνης δεν το βλέπει με τίποτα.
Με τον Βουδούρη, όμως, και τους προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ τα πράγματα αλλάζουν. Δεν μιλάμε πια για κάποιους ιδεολογικά «περίεργους» που είδαν φως και τρύπωσαν, μιλάμε για τον βασικό όγκο των προσκείμενων στον ΣΥΡΙΖΑ, που φυσικά ούτε από τις «ιδέες» του Τσίπρα, ούτε από τα οράματα του Λαφαζάνη γοητεύτηκαν. Και οι οποίοι δεν θα είναι περίεργο να διεκδικήσουν κομμάτι από την όποια αυτοδιοικητική εξουσία πρόκειται να κατακτήσει το κόμμα στο οποίο έχουν καταφύγει.
Αλλωστε είτε «γυρολόγους» τους θεωρήσει κανείς, είτε εκλάβει τη μετακίνησή τους σαν αποτέλεσμα των επιπτώσεων της κρίσης και των μνημονίων, εκείνο που δεν αλλάζει είναι ότι λογικά θα θέλουν κάποιους «δικούς τους» υποψηφίους. Ούτε περίεργο, ούτε παράλογο θα ήταν. Μένει, όμως, να αποδειχθεί αν είναι δυνατό να γίνει. Γιατί δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι στην κατανομή της κομματικής εξουσίας όταν κάποιος κερδίζει κάτι, το χάνει κάποιος άλλος.