Είναι αυτός που έχτισε την πολιτική του καριέρα στον διχαστικό λόγο και στην απόρριψη στοιχειώδους συναίνεσης, από την αρχή της κρίσης. Είναι ο πολιτικός που έχτισε πέτρα- πέτρα το πολιτικό του προφίλ, καταγγέλλοντας όσους ανέλαβαν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση, ως πουλημένους, μερκελιστές, ξενόδουλους και τσολάκογλου.
Έτσι, μαζί με την παρέα του και με μόνη ιδεολογία το ψέμα και τον λαϊκισμό, «φούσκωσε» το μικρό μπαλόνι του κόμματός του από το 4% στο 36%, γκρεμίζοντας ό,τι έβισκε μπροστά του.
Ούτε πριν από ένα χρόνο, όταν τα πρώτα σημάδια ανάσας από την πολύχρονη κρίση άρχισαν να φαίνονται και η συναίνεση ήταν όσο ποτέ αναγκαία, δεν συγκινήθηκε. Έβαλε μπροστά από το εθνικό καθήκον, τη δική του προσωπική φιλοδοξία και το κομματικό συμφέρον. Αρνήθηκε τη συναίνεση, όχι για κάποια σκληρά ή δύσκολα μέτρα, αλλά για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Έτσι, η χώρα θα απέφευγε τις εκλογές του Ιανουαρίου και είναι βέβαιο πως το οικονομικό κλίμα θα ήταν σήμερα πολύ καλύτερο. Θα ήταν πολύ πιθανό να βρισκόμαστε εκεί που ήδη βρίσκονται η Πορτογαλία και η Κύπρος, δηλαδή ένα βήμα μετά τα μνημόνια.
Και κατόρθωσε να γίνει πρωθυπουργός. Και μαζί με αυτόν να καταλάβουν το κράτος για να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας, μια σειρά άνθρωποι που είχαν μάθει σε όλη τους της ζωή να είναι εγκλωβισμένοι σε ιδεολογήματα, παλαιοκομμουνιστικά στερεότυπα και μπόλικη δόση «τσαμπαμαγκισμού».
Σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας είναι δέσμιος των ανεύθυνων, οπουρτινιστικών επιλογών του και της πολιτικά αλήτικης συμπεριφοράς του. Με συνοδοιπόρο τον Καμμένο και τους ψεκασμένους του, καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να σηκώσει μόνος του το βάρος της εφαρμογής του τρίτου Μνημονίου.
Αυτός που υποσχόταν μαγικές λύσεις, όπως σκίσιμο μνημονίων, παράλληλα προγράμματα και εύκολες λύσεις του ασφαλιστικού, και με τον τρόπο αυτό υφάρπαξε την ψήφου του λαού, βρίσκεται πλέον ενώπιον των ψεμάτων του.
Είναι χαρακτηριστική η χθεσινή δημοσκόπηση της ΚΑΠΑ Research στο Βήμα. Μόλις δύο μήνες μετά τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ, το κυβερνών κόμμα παρουσιάζει σημάδια κόπωσης και φθοράς εμφανίζοντας εικόνα κόμματος που κυβερνά επί χρόνια. Κατρακυλάει από το 36 στο 18,4%. Και βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή της κατάρρευσης.
Ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας δεν φαίνεται να διδάσκεται από την πραγματικότητα. Επιχειρεί, πάλι να ξεφύγει, όχι για το καλό της χώρας, αλλά του εαυτού του, με μοναδικό σκοπό να παραμείνει στην εξουσία.
Έτσι, μπροστά στο αδιέξοδο που ο ίδιος δημιούργησε για το Ασφαλιστικό και στον φόβο ότι θα χάσει την κυβερνητική πλειοψηφία, επιχείρησε να παγιδεύσει και τα κόμματα της αντιπολίτευσης στις επιλογές του. Για να τη βγάλει πάλι ο ίδιος «καθαρή».
Είναι το κεντρικό πολιτικό συμπέρασμα από την πρωτοβουλία του να προκαλέσει σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, με κύριο θέμα το ασφαλιστικό, ζητώντας «εθνικό διάλογο» με συμμετοχή όλων των κομμάτων της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης.
Μόνο που τα κόμματα δεν έπεσαν στην παγίδα. Όχι διότι δεν επιθυμούν το διάλογο, αλλά διότι δεν έχουν εμπιστοσύνη σε έναν αμοραλιστή πολιτικό. Είναι νωπή η εμπειρία του καλοκαιριού, όταν τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα κράτησαν υπεύθυνη στάση και αναγκάστηκαν να ψηφίσουν το χειρότερο μνημόνιο, επειδή η χώρα βρισκόταν στο κατώφλι της εξόδου από την ΕΕ. Ο Αλέξης Τσίπρας, όχι μόνο τα χρέωσε με το μνημόνιό του, αλλά επιχειρεί να τα καταστήσει συνυπεύθυνα των επιλογών του.
Έτσι, η αρνητική απάντηση στη «λευκή επιταγή» που ζητούσε, ήταν αναμενόμενη και σωστή. Αμέσως μετά, ο κύριος εκφραστής του διχασμού και εχθρός των συναινέσεων, με περισσό θράσος κατηγόρησε τους άλλους ότι θέτουν πάνω από το εθνικό το κομματικό συμφέρον.
Όμως, ανεξάρτητα από τη στάση του Τσίπρα, η συναίνεση για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο είναι όχι μόνον αναγκαία, αλλά μονόδρομος.
Τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα πρέπει να συνεργαστούν και να επιβάλλουν τη συναίνεση στον Α. Τσίπρα, θέτοντας όρους και ένα κοινό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Είναι πολύ πιθανό ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που συμμάχησε σε μια «αντιμνημονιακή» βάση, αλλά πέτυχε να φέρει το χειρότερο μνημόνιο, δεν θα αντέξει .
To ερώτημα είναι ποια είναι η εναλλακτική λύση σε ένα κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα που συγκροτήθηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης σε πήλινα πόδια, οδηγήθηκε στην οικονομική κρίση και στη δική του κατάρρευση.
Ένα πρόβλημα, που πρέπει να αντιμετωπίσουν τα κόμματα, οι φορείς και οι πολίτες που κινούνται στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και του μεταρρυθμιστικού κέντρου με περισσότερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Με υπερβάσεις και τόλμη. Χρειάζεται επανεκκίνηση της προσπάθειας για ανασυγκρότηση του χώρου. Χωρίς τα λάθη των προηγούμενων προσπαθειών και με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Και αυτή τη φορά με την μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή των σκεπτόμενων πολιτών.