Αν μετράμε σωστά, η χθεσινή, ήταν η 13η σύσκεψη μεταξύ των πολιτικών αρχηγών στο 10μηνο βίο της τρικομματικής κυβέρνησης συνεργασίας. Υπήρξαν συσκέψεις ρουτίνας (προγραμματισμός του κυβερνητικού έργου), υπήρξαν συσκέψεις έντασης (εργασιακά στον ιδιωτικό τομέα) υπήρξαν και συσκέψεις που «έδειξαν» εμπλοκή, όπως το ζήτημα των απολύσεων στο Δημόσιο.

Η ιστορία των συσκέψεων των αρχηγών που στηρίζουν την τρικομματική δεν είναι απλή και η πυκνότητα του πολιτικού χρόνου δεν επιτρέπει εύκολες παραπομπές στα ζητήματα που κυριάρχησαν. Ποιος θυμάται σήμερα, ότι υπήρξε σύσκεψη για να διαλυθούν τα αγροτικά μπλόκα, ή πόσο δοκιμάστηκε η συνοχή της κυβέρνησης από τις χαμηλότερες αποζημιώσεις στον ιδιωτικό τομέα και τις «τριετίες». Μακρινή ιστορία φαντάζει επίσης και το πακέτο μέτρων των 11,5 δισ. Κι όμως όλα αυτά συνέβησαν το τελευταίο 10μηνο. Ένα 10μηνο που χρωματίστηκε από την περιβόητη «λίστα Λαγκάρντ», χωρίς πάντα η σοβαρότητα των εξελίξεων να ήταν τέτοια που να καθιστούσε δικαιολογημένη, την απόλυτη κυριαρχία της στις πολιτικές εξελίξεις.

Ωστόσο, οι συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών αναδεικνύουν κάποια αδήριτα ερωτήματα: θα μπορούσε κάποια μονοκομματική κυβέρνηση, όσο άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και αν είχε, να τα βγάλει πέρα; Θα μπορούσε μια συμμαχική κυβέρνηση, χωρίς τόσο ευρεία και – εν πολλοίς – αντικρουόμενη ιδεολογική και πολιτική βάση, να συνθέσει λύσεις; Και τέλος, πως θα μπορούσε το παράδειγμα της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης – πέρα των επιμέρους διαφωνιών – να μην αποτελεί τον πιο ασφαλή πιλότο για το πώς πρέπει να συνηθίσουμε τις μελλοντικές κυβερνήσεις; Που οι διαφωνίες και οι αντιπαραθέσεις δεν είναι «κόντρες» αλλά συνθετικά συστατικά δύσκολων πολιτικών λύσεων.