Δυό  διασαφηνίσεις: Το τέλος του παιχνιδιού είναι κορυφαίο έργο του Σ. Μπέκετ  όπου ο πατέρας, οι γυιοί, ο βοηθός παρακολουθούν την πορεία προς τον θάνατο του πατέρα, φοβούνται όλοι το δυσάρεστο  επικείμενο, μετά προβάλλουν τον δικό τους θάνατο και στο τέλος  η ανημπόρια, η αδράνεια, ο  φόβος του φόβου τους οδηγεί  στην ψύχωση  ή εν προκειμένω στο θέατρο του παραλόγου.

Επίσης εξακολουθώ να ελκύομαι από την ονοματοδοσία , που γνωρίζαμε δηλαδή ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, καθώς ακριβώς το ίδιο , μπορεί και πολύ χειρότερα, ισχύει και τώρα. Άλλωστε τότε ήταν η επάρατος σχέση αναγκαιότητος με τον εξαφανισθέντα στο μεταξύ  λαϊκιστή λογά Π. Καμμένο, ενώ τώρα έχουμε την οργανική ομογενοποίηση  των βουλευτών του στην διευρυνόμενη και αποκαλυπτόμενη επιφάνεια του Περονιστικού προσωπείου της παρούσης Εκτελεστικής Εξουσίας.

Όμως όσο η κλεψύδρα του ελέους αδειάζει – λίγοι ή λίγο περισσότεροι κόκκοι απέμειναν να πέσουν – τόσο το χάρτινο (κι όχι Σιδηρούν Προσωπείον)  αποκαλύπτει την κακοήθη καρκινική υπόσταση του μεταμφιεσμένου συλλογικού πολιτικού αντικειμένου, του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Χτες ο νηπιακά καθηλωμένος γκεμπελικός μηχανισμός της ΕΡΤ , διαστρέβλωσε σε τέτοιο βαθμό μιαν απομονωμένη φράση ενός πρώην δικαστικού , νυν πολιτικού , του Χ. Αθανασίου ώστε τον έβαλαν να λέει , πως ο πολιτικός που είναι υπουργός οφείλει να τα πιάνει.

Βλέπετε αλλάζουμε το τρίτο ενικό  παθητικής φωνής του ρήματος ανάγομαι – ανάγεται  στο αντίστοιχο του είμαι – είναι , οπότε αποκεί που η μίζα  ανάγεται , πάει ή αντιστοιχεί  δηλαδή στην περίοδο άσκησης υπουργικών καθηκόντων  – συντετμημένα : υπουργικά καθήκοντα – έχουμε το…η μίζα είναι στα καθήκοντα δηλαδή στις υποχρεώσεις του υπουργού, το οφείλει βρε αδελφέ ο υπουργός να τα πιάνει ως εκ της ιδιότητός του και σας το λέω εγώ ο Αθανασίου με το όποιο κύρος ταυτόχρονα του πολιτικού , του δικαστή , του επιστήμονα. Δώσε τροφή στο πόπολο, που ως  μέρος όχλου κι όχι ως πρόσωπο , δεν το πολυσκέφτεται κι ετοιμάζουμε την θεμελίωση για την μεσοχρόνια επανάκαμψη ημών των  Περονιστών Συριζανελιτών του Γαλατσίου ( όνομα και πράμα ) μετά την Δεξιά ή αν απαιτηθεί Δεξιοκεντρώα παρένθεση. Αφήστε δε που, ποντάρουν στην περιοδική αμφισημία των λόγων του Γραμματέα Επικοινωνίας του συνασπισμού ΚΙΝΑΛ και μετρ της ιδιωτικής τηλεόρασης .

Τέλος πάντων η ζωή θα δείξει , μιας και τα όσα συμβαίνουν και αφορούν – και – στην πολιτική εξέλιξη συχνά είναι απλώς ο συνδυασμός τυχαιοτήτων εντός της συγκυριακής υπάρξεως της Δημοκρατίας , που λέει και ο Ευ.Βενιζέλος.

Τώρα η περίπτωση Αθανασίου είναι ένα από τα πολλά τερατογεννήματα, ειδικά αυτής της φοβικής τελευταίας  περιόδου του ΄κομματος των Σταλινιστών Περονιστών . Είναι κλωνάρι της fake προπαγάνδας πως με μαέστρο τον Βενιζέλο , τα κόμματα της δημοκρατικής- μη ολοκληρωτικού τύπου – αντιπολίτευσης  απεργάζονται την παραγραφή των εγκλημάτων του παλαιού πολιτικού τοπίου με αντιπροσωπευτική έκφραση την NOVARTIS .

Επίσης ετούτο το τελευταίο είναι συνέχεια μα και συνέπεια του κυνηγιού μαγισσών και της ελάχιστης άμυνας των κυνηγών αυτών έναντι της στοιχειωμένης φράσης …ΕΣΧΑΤΗ  ΠΡΟΔΟΣΙΑ …καθώς έχουμε πολλά από το παρολίγον ριφιφί , την παρολίγον  χούντα , το παρολίγον δημοσιονομικό δραχμικό ΟΧΙ …μέχρι τον φόβο του φόβου από την επικείμενη πτώση του Μαδούρο , αφήστε που κάτι μπορεί νάχει ψελλίσει κι ο μετανοημένος ημικυβερνητικός Ιγγκλέσιας στον Σάντσεθ τώρα , που είδε πως είναι να συγκυβερνάς υπό τον προηγούμενο και να προτείνεις εκ νέου τον πρ/σμό του προ-προηγούμενου Ραχόι…

Δύσκολα πράγματα με την κλεψύδρα κι ως γνωστόν οι μεγάλες αποκαλύψεις μα και οι μεγάλες διαστροφικές  καταστρατηγήσεις τότε γίνονται …όταν αδειάζει ο χωροχρόνος  και το τέλος του παιχνιδιού σε οδηγεί σε κάδους απορριμάτων , όπως  στο περί ου ο λόγος  έργο του Μπέκετ.

Φυσικά είναι περιττό να τονίσουμε πως  προσδοκούμε μιάν  Άλλη  Κυβέρνηση , που θα κριθεί με προαπαίτηση των  αρμών  κανονικότητας και των  πλανητικών  διακυβεύσεων  και  που θα  τις βάλει εμπρός μας κι όχι με  τις φτιασιδωμένες  επικαιροποιημένες ιστορίες από την εποχή του Διχασμού και της Αποστασίας . Αυτές τις τελευταίες τις διακονούν  διαχρονικά πολιτικά γεροντοπαλλήκαρα , που διέτρεξαν – ματαίως όμως – την πολιτική και στα εβδομήντα τους επανέρχονται στην γεννήτορα μήτρα τους  καθώς επίσης και καινοτόμοι του εμπορίου διορισμένων βουλευτικών αξιωμάτων και των – νομίμων εξ αυτού – προσόδων τους.

Ας τους αφήσουμε για την ώρα  στο φαντασιακό Γαλάτσι τους , όπως ακριβώς τους άφησε η ζωή σε μας : ρηχούς , φτωχούς , αδόκιμους.

Ο Περονισμός καρικατούρα και ο πανικόβλητος  Πολιτικός Μηχανικός ψευδοΠερόν, ενσυνειδήτως  δοκιμάζουν την ελατότητα και την ολκιμότητα που λέμε  οι περί την Μηχανικήν ειδικοί , των μελλοντικών αναγκαίων συναινέσεων .Αυτών που η κατάσταση των πραγμάτων θα επιβάλλει αναποφεύκτως , πέραν των όποιων αποφάσεων  καμαρίλας παρασκηνίου.

Το τέλος του παιχνιδιού τους έχει πολύ από Βιζίνσκι και Μπέρια ….η αρχή του παιχνιδιού της επαναποκατάστασης  μιας κανονικής δημοκρατίας – περί αυτού πρόκειται – είναι βέβαιο πως θάχει Θεσμούς …και  η  ανάμνηση του Δικαστή  Γιάννη Ντεγιάννη θα είναι  η εικόνα  της Δικαιοσύνης  κι όχι ο Έλληνας Περονιστής Γρηγόρης Ρασπούτιν , εντολοδόχος  του ανίδεου  πλήν  αδίστακτου Πολιτικού Μηχανικού.

Για να τροποποιήσουμε επί το πλέον επίκαιρο τον τίτλο σε εκδοχή Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ : this game is over……..