Έχουμε και λέμε (α ):

1. Τα έσοδα πάνε από το κακό στο χειρότερο και το χείριστο έρχεται στο αμέσως προσεχές διάστημα.
2. Η υστέρηση των φορολογικών προσόδων, είναι η πρώτη φορά που στο μεγαλύτερο μέρος της δεν αφορά προμελετημένη φοροδιαφυγή, αλλά καταφανή αδυναμία χρηματικής καταβολής.
3. Με την εξαίρεση της COSCO, οι επενδύσεις περιφέρονται στον ελληνικό ουρανό, μηδέ των δημοσίων εξαιρουμένων. Μάλιστα οι  τελευταίες σύμφωνα με το ΙΟΒΕ, έχουν πτωτικότητα περίπου 30%  σε  σχέση με το μέσο όρο τους στην προηγούμενη διακυβέρνηση, όπου και εκεί ως δημόσιες δαπάνες ήταν πολύ μειωμένες.
4. Ακόμα και ο πέλεκυς των πλειστηριασμών δεν λειτουργεί αποτρεπτικά, μιας και στους πολίτες δημιουργείται η απελπισμένη διάθεση της εξόδου του Μεσολογγίου.
5. Το προσφυγικό – μεταναστευτικό, μετά από μια ολιγόμηνη ύφεση οδηγείται σε φορτωμένα αδιέξοδα για τα οποία, η μη εφαρμοζόμενη ατελής συμφωνία Τουρκίας –ΕΕ (μετά το πραξικόπημα – πυζάμα ) είναι πυριτιδαποθήκη λίγο πριν την έκρηξη.
6. Τα θεσμικά παιχνίδια – ευτυχώς προχειροκατασκευασμένα – που επιχειρεί ανά 15ημερο να παίξει η Κυβέρνηση, μπορεί να μην διαταράσσουν τον αφαιμαγμένο οικονομικά  κοινωνικό ιστό ως παραπλανητικό αφήγημα, απειλούν ωστόσο την συνοχή της Πολιτείας, ως  υπερθεσμικού  ιδεολογήματος. Αυτό όλο υπό κατάλληλες συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας – που διδάσκει η Φυσική – μπορεί να αποτελέσει εμβρυουλκό εκτροπικών  χαράξεων της Δημοκρατίας.
7. Οι αδειοδοτήσεις των νέων ΜΜΕ, προπαγανδιστικά εδράζονται στο αληθές ή μη των εξυπηρετουμένων δανείων από τους σημερινούς ιδιοκτήτες, ενώ διενεργούνται υπό καθεστώς κορεατικής αδιαφάνειας με προσχηματική τροπή την ανάγκη εξυγιάνσεως. Φυσικά κατά παράβαση της κείμενης νομοθεσίας, μιας και το ΕΣΡ τεχνηέντως  διελύθη.
8. Η αδυναμία  κατανόησης των γεωπολιτικών δεδομένων , οδηγεί είτε σε ναρκωτική ραστώνη είτε σε  αδυναμία βουλήσεως για  ένα γρήγορο, ευέλικτο και – προπάντων – αξιοπρεπές νέο πλαίσιο ασταθούς έτσι κι αλλιώς πολιτικής, διπλωματικής  και γεωγραφικής γειτονίας με την Τουρκία κυρίως και με τις άλλες νεοφιλόδοξες  Βαλκανικές χώρες κατά  δεύτερο.

Όσα γράφτηκαν παραπάνω, δεν είναι παρά μια ευσύνοπτη παράθεση των δυσμενειών – για  την ακρίβεια , μόνο μερικών από αυτές –  που αρχίζουν να παραβαραίνουν στο ζύγι της τραυματισμένης οντότητας  της χώρας.

Έχουμε  και  λέμε (β) :

1. Η Κυβέρνηση μεταθέτει δολίως, μεγάλο μέρος του αντιαναπτυξιακού φορολογικού- ασφαλιστικού Λεβιάθαν της σε δήθεν πειραγμένες εκ των υστέρων στατιστικές της ΕΛΣΤΑΤ υπό τον Αν. Γεωργίου, ο οποίος και είχε αναλάβει, μετά την παραδοχή της ΕΕ και του ΟΟΣΑ των τότε εξωφρενικών δημοσιονομικών στοιχείων.
2. Η Κυβέρνηση ουσιαστικά παραδέχεται την λογική, που την διακατέχει δηλαδή την προσπάθεια ιδεολογικής  κατίσχυσης εντός της Ελλάδας, ενός  παραλλαγμένου Μαδουρισμού, βασισμένου σε μια περίπου εξισωτική φτωχοποίηση εξαιρουμένης της  κυβερνώσας  πολιτικής ελίτ.
3. Όλο και αποποιείται η Κυβέρνηση τον απαρχής παραπλανητικό και ψευδεπίγραφο ρεαλισμό της, με επαναφορά σε αρχέγονες ατελέσφορες προτάσεις, που αποτελούν το κύριο φραστικό οπλοστάσιο τόσον της Ζ. Κωνσταντοπούλου και του Π. Λαφαζάνη, όσον και κυρίως όμως ακροδεξιών κοινοβουλευτικών ή εξωκοινοβουλευτικών μορφωμάτων.
4. Είναι συνειδητή από μέρους του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η προσπάθεια αποστασιοποίησης βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, στην υπόθεση της αναλογικής με σκοπό την πολιτική αστάθεια – ερήμην των αληθών αναγκών της πατρίδας – , ώστε η αμεσομελλοντική επιβίωση αυτού του ποπουλιστικού χώρου να είναι λιγότερο οδυνηρή.
5. Έχουμε βίαιη ενσωμάτωση ( οιονεί) του ΣΥΡΙΖΑ στους ΑΝΕΛ και αντίστροφα, στην βάση ενός ολιστικού εθνοποπουλιστικού κέντρου, όπου οι πρώτοι αποτελούν την παρασιτική αντιευρωπαϊκή υπερσυνιστώσα  και οι δεύτεροι τον ακροδεξιό συντηρητισμό ενός μεταλλαγμένου σχήματος της ΕΛΛΑΔΟΣ  ΕΛΛΗΝΩΝ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ. Πλέον πέρα του τι λέγεται, δεν έχουμε συγκολλητικό μόρφωμα, αλλά έναν διτασικό ενιαίο σχηματισμό με την πιο ακραία κοινοβουλευτική εθνικοφροσύνη από την μία και έναν πειραματικό ανεξάντλητο και πανούργο, χύδην μετασοβιετισμό από την άλλη.

Και τώρα στα « καπάκια»

Τα καπάκια ήσαν στους προοθωμανικούς χρόνους, τότε που η εθνική  συνείδηση αποκτιόταν βήμα – βήμα ανάλογα με τις εθνοτικές  ιδιαιτερότητες της μείζονος ανελεύθερης  Ελλάδας, τοπικές συμφωνίες οπλαρχηγών με τις Τουρκαλβανικές Αρχές για την απόκτηση διευρυμένων αρματολικίων, σε βάρος των συμπατριωτών. Είχαν πρόσκαιρο και χρηστικό αμφοτερόπλευρο  χαρακτήρα, μόνο που ο καπακατζής  εύκολα ξαναγίνονταν αντάρτης, στην θέση του πήγαινε ο παλιός αντάρτης κοκ. Όσο η Επανάσταση και η εθνική συνείδηση ανέβαιναν και εμφανίζονταν τα πρώιμα ίχνη του νεωτερισμού, τα καπάκια λιγόστευαν μέχρις εξαφανίσεως. Ουσιαστικά συντηρούσαν τις τοπικές εξουσίες,  κατά το μέτρο του καθενός,  της ισχύουσας  καθεστωτικής κατάστασης.

Σήμερα τα καπάκια έχουν έναν άλλο χαρακτήρα διαφορετικής  ιδιοτέλειας ανάμεσα σε μεγάλο τμήμα της πελατειακής μεσομεγαλοαστικής τάξης παρασιτικού χαρακτήρα,  που εκφράζεται από ευάριθμο σώμα βουλευτών της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης  και στον στρατηγικό πυρήνα του σχηματισμού – πλέον – ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.  Αφανείς ή  κατά περίσταση εκφραστές  της, συνήθως επίλεκτοι κυβερνητικοί που ομιλούν περί της προσφοράς του μπαρουφοειδούς Καραμανλισμού του τίποτα και ο ΠτΔ, πιστός  τοποτηρητής της φαύλης πολιτικής, που προσωπικώς  διακόνησε. Όφελος των μεν η αστάθεια της ΝΔ και εκ συμπαθείας των πιο μικρών ευρωπαϊκών κομμάτων μεταρρυθμιστικού προγραμματισμού, όφελος των δε η διηνεκής ονοματοχρηστική  δεσποτική οικογενειοκρατία με την συντήρηση, ενός μηδέποτε υπάρξαντος ρεύματος, που για να μην καταρρεύσει σε ένα λεπτό  οχυρώνεται στην αλαλία και προσδοκά δικαίωση της ανυποληψίας  και του οικονομικού ολέθρου που  διαχειρίστηκε.

Όμως τα φορτία παραβάρυναν κι αν οι κυβερνητικοί πισινοί δεν φεύγουν με τίποτα από την βολική  εξουσιαστική καρέκλα, είναι οι καρέκλες που ολισθαίνουν για να σωθούν αφήνοντας τους πρώην εδραζόμενους μετέωρους, να  απορούν πως σώθηκαν τα ψέματα  και δεν πιάνουν τα  κόλπα. Κι από κοντά  και τα  καπάκια ,που πιά  μη  έχοντας να  δώσουν κάτι επανέρχονται στις δέλτους της Ελληνοοθωμανικής ιστορίας.

Η ανταρσία της καρέκλας μόλις αρχίζει, άλλωστε είναι κι αυτές φιλόδοξες. Κουράστηκαν με αυτούς και θέλουν να εξωραϊστούν για τους ερχόμενους επόμενους με την ελπίδα, το φορτίο τους να είναι η εθνική υπέρβαση και αναγκαίοτητα, και όχι το χοντρό μαδουρικό κιτς, που βίωσαν τόσους μήνες από  το 2015. Ελπίζουν να κάτσουν σ’ αυτές  άνθρωποι με στόχο την σωτηρία της χώρας  κι όχι πλανόδιοι ζεϊμπέκηδες  της Κουμουνδούρου  και των  ΑΝΕΛ.